Του Σάββα Καλεντερίδη
Η πρώτη εισβολή έγινε στις 24 Αυγούστου του 2016 και ολοκληρώθηκε στις 29 Μαρτίου 2017, τότε που οι τουρκικές δυνάμεις έθεσαν υπό τον έλεγχό τους την περιοχή Τζαραμπλούς - Αλ Μπαμπ, με μια στρατιωτική επιχείρηση που είχε την ονομασία «Ασπίδα του Ευφράτη». Η κατοχή της περιοχής αυτής συνεχίζεται μέχρι σήμερα και η Τουρκία δημιουργεί διοικητικές, εκπαιδευτικές και θρησκευτικές δομές που μπορεί να οδηγήσουν πρώτα στην «αυτονομία» της περιοχής και μετά στην ενσωμάτωση. Η επιχείρηση έγινε μετά από άδεια της Ρωσίας. Ο στόχος της Τουρκίας ήταν να αποτραπεί η ένωση των καντονιών Κομπάνι και Αφρίν, μετά την απελευθέρωση της Ιεράπολης/Μένπετζ, δέκα ημέρες πριν, από τους Κούρδους και τις ΗΠΑ. Ο στόχος επετεύχθη.
Η δεύτερη εισβολή έγινε στις 20 Ιανουαρίου 2018 στο Αφρίν και ολοκληρώθηκε στις 24 Μαρτίου του 2018. Η επιχείρηση ονομάστηκε «Κλάδος Ελαίας» και πραγματοποιήθηκε κατόπιν άδειας της Ρωσίας. Στόχος της επιχείρησης η εξάλειψη του κουρδικού στοιχείου −ήγουν εθνοκάθαρση− από αυτήν την πλούσια περιοχή, τα δυτικά όρια της οποίας απέχουν μόλις 20-30 χλμ από τις ακτές της Μεσογείου. Δηλαδή, στόχος ήταν η απομάκρυνση από τη Μεσόγειο. Ο στόχος σε μεγάλο βαθμό επετεύχθη, γιατί η επιχείρηση εθνοκάθαρσης συνεχίζεται χωρίς να μιλάει κανείς γι’ αυτήν.
Η τρίτη εισβολή έγινε στις 9 Οκτωβρίου 2019 και −υποτίθεται ότι− σταμάτησε στις 17 Οκτωβρίου, μετά από παρέμβαση της Ρωσίας, με τη συνομολόγηση της Συμφωνίας του Σότσι. Η επιχείρηση ονομάστηκε «Πηγή Ειρήνης», αλλά όπως αποδείχτηκε είναι πηγή αίματος, χωρίς να υπερβάλλουμε καθόλου. Αίμα, αίμα, αίμα. Η τρίτη εισβολή έγινε μετά την απόφαση του Τραμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας και τη μετέπειτα απόφασή του να αποσύρει όλες τις δυνάμεις από το έδαφος της Συρίας. Η Ρωσία με τη Συμφωνία του Σότσι πρόσφερε νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής μιας έκτασης −μιάμιση φορά η Κύπρος− στην οποία εγκληματικά και τρομοκρατικά στοιχεία, μαζί με τον τουρκικό στρατό, προβαίνουν σε πράξεις λεηλασίας και εθνοκάθαρσης, αφού ήδη έχουν φύγει περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι από τα σπίτια τους.
Ο ομολογημένος στόχος του Ερντογάν ήταν να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων Συρίας-Τουρκίας, μέσα στο έδαφος της Συρίας, μήκους 440 και εύρους 30 χλμ, από την οποία θα είχαν εκδιωχθεί τα τμήματα των Δημοκρατικών Δυνάμεων της Συρίας, τα οποία ο Ερντογάν θεωρεί τρομοκράτες.
Ο ανομολόγητος είναι να δημιουργήσει μια ζώνη κατοχής σε όλο το μήκος των συνόρων με τη Συρία, από το Ιντλίμπ, το Αφρίν, την Τζαραμπλούς - Αλ Μπαμπ και τη ζώνη ασφαλείας των 440 χλμ μέχρι τα σύνορα με το Ιράκ, την οποία θα «εκκαθαρίσει» από τους κουρδικούς, αρμενικούς και ασσυριακούς πληθυσμούς, κατά την... προσφιλή του μέθοδο της εθνοκάθαρσης, για να την ενσωματώσει σταδιακά στην τουρκική επικράτεια και να φθάσει κοντά στον τελικό στόχο που είναι η εισβολή και κατοχή του Χαλεπίου και της ζώνης Μοσούλη-Κιρκούκ.
Όσον αφορά τον ομολογημένο στόχο, ο Ερντογάν πέτυχε μια περιορισμένη-οριοθετημένη νίκη, αφού δεν κατόρθωσε να καταλάβει ολόκληρη τη ζώνη των 440 χλμ, ενώ και η απομάκρυνση των Κούρδων μαχητών από περιοχές που δεν κατέλαβε ο τουρκικός στρατός είναι υπό συζήτηση.
Αν και ο ίδιος δηλώνει ότι θα συνεχίσει να καταδιώκει τους Κούρδους μαχητές των Δημοκρατικών Δυνάμεων της Συρίας (ΔΔΣ) μέχρι να τους εξολοθρεύσει όλους, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ανατολικά του Ευφράτη περιοχής, η παρουσία του στρατού των ΗΠΑ στην περιοχή και η συνεργασία με τις ΔΔΣ, για την από κοινού εκμετάλλευση των 1.200 πετρελαιοπηγών που βρίσκονται ανατολικά του Ευφράτη, δημιουργεί ένα σοβαρό εμπόδιο στον Ερντογάν για την επίτευξη του στόχου του, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα αλλάξει και πάλι γνώμη ο Τραμπ.
Όσον αφορά τον ανομολόγητο στόχο του Ερντογάν, να καταλάβει μια τεράστια λωρίδα του συριακού εδάφους και να φθάσει μέχρι τη Μοσούλη και το Κιρκούκ, το σχέδιο αυτό μάλλον απομακρύνεται, αφού Ρωσία και ΗΠΑ φαίνεται να θέτουν ανυπέρβλητα εμπόδια σ’ αυτό.
Ένα άλλο κέρδος του Ερντογάν έχει να κάνει με την εσωτερική κατάσταση και το κόμμα του. Οι απίστευτοι μηχανισμοί προπαγάνδας του τουρκικού κράτους, που καθιστούν τους πάντες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, θρησκείας και εθνότητας, υπερασπιστές των πολεμικών επιλογών της εκάστοτε ηγεσίας, με αιχμή του δόρατος τη μουσουλμανική πίστη, τα 90.000 τζαμιά και τον ίδιο τον... Αλλάχ, που έδωσε εντολή στον Ερντογάν να συντρίψει τους απίστους και να καταλάβει τα εδάφη της Συρίας, όπως δήλωσε ο ίδιος μέσα σε τζαμί την ώρα της προσευχής της Παρασκευής, ανέβασαν τα ποσοστά του ΑΚΡ και του ιδίου, που ήταν τα χαμηλότερα τα τελευταία 15 χρόνια. Από την άποψη αυτή, είναι κι αυτό ένα κέρδος για τον Ερντογάν, αν και ίσως αποδειχτεί πρόσκαιρο, αφού από τη μια στη Συρία έγινε «μισή δουλειά» και από την άλλη οι διαδικασίες ίδρυσης των κομμάτων των Μπαμπατζάν και Νταβούτογλου, που είχαν παγώσει με την έναρξη της επιχείρησης «Πηγή Αίματος» και όχι ειρήνης, ξεπάγωσαν μετά το πάγωμα των επιχειρήσεων που ακολούθησε τη συμφωνία του Σότσι.
Συμπερασματικά, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τον στρατηγικό στόχο της Ρωσίας, που είναι η δημιουργία προβλημάτων στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ, πέτυχε να φέρει αντιμέτωπες την Ουάσινγκτον και τη Μόσχα, με αποκορύφωμα την πίεση που άσκησε ο Ερντογάν στον Τραμπ, και είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση των ΗΠΑ, την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τα σύνορα και από τη Ρωσία, γεγονός που θεωρήθηκε κυριολεκτικά προδοσία των ΗΠΑ προς τους συμμάχους τους Κούρδους.
Αυτό είναι μια επιτυχία της Τουρκίας, κυρίως αν σκεφθεί κανείς ότι με την εισβολή και την επέκταση της επιρροής της Ρωσίας ανατολικά του Ευφράτη περιορίζονται οι πιθανότητες ίδρυσης ενός αυτόνομου κουρδικού κράτους στα όρια της επικράτειας της Ρωσίας.
Οι ελπίδες των Κούρδων να εξασφαλίσουν συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτονομία περιορίζονται δραματικά, αν σκεφθεί κανείς ότι, κατόπιν απαίτησης της Τουρκίας, δεν εκπροσωπούνται καν στις συνομιλίες που είναι σε εξέλιξη για το νέο σύνταγμα της Συρίας.
Έτσι έχει η κατάσταση στη Συρία μετά την εισβολή της Τουρκίας, και κλείνοντας το άρθρο μας να σημειώσουμε ότι τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στη Συρία, όσον αφορά τη συμπεριφορά της Τουρκίας και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο εκμεταλλεύεται την αντιπαλότητα ΗΠΑ-Ρωσίας, θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο σεμιναρίου σε Λευκωσία και Αθήνα, σε επίπεδο κυβέρνησης και κρατικών υπηρεσιών.
Γιατί μετά από όλα αυτά, λογικό είναι να περιμένουμε ότι κάποια στιγμή θα έλθει η σειρά μας. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια