(Το άρθρο αυτό θα αποκαταστήσει άπαξ δια παντός την ιστορική αλήθεια)
Του Γιώργου Π. Οικονόμου
Ήταν τότε παλιά, πριν τα Euro και τα Μουντιάλ, που είπαμε όχι στους Πέρσες, γιατί αν λέγαμε “ναι” θα άρχιζαν να μας λαδώνουν και να μας διχάζουν, όπως κάνανε και παλιά στους Γκάγκαρους και στους Σπαρτιάτες, μετά τις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα, που τότε δεν είχε ούτε παλέτες, ούτε κόκκινο χαλί.
Οι απόγονοι του Ξέρξη είχαν ντυθεί Ιταλοί: απόκρυψη & παραλλαγή για να μη τους καταλάβουμε, αλλά έβγαιναν πια μόνο μεταλλαγμένοι, και από Αθάνατοι είχαν γίνει απολύτως θνητοί.
Μας παίρνουν το πρώτο ντου, ένας μουρλός βαριακούει & παρακούει την εντολή του Επιτελείου, βγάζουμε μια θεϊκή άμυνα στον ποταμό Καλαμά (αναγραμματισμός) και καπάκι καλάθι στον αιφνιδιασμό.
Τότε ήταν που καταλάβαμε ότι τους έχουμε. Και αρχίσαμε μέρα τη μέρα να τους “κεντάμε” όλο και περισσότερο. Έκανε τρομερό κρύο, βουνό το χιόνι, αλλά τα δικά μας παιδιά που πήγαν στο μέτωπο δεν είχαν ανάγκη από ζακέτα.
Στα βουνά της Αλβανίας θα γλεντήσουν δίχως αύριο τον μεγάλο αντίπαλο, που είχε καταλάβει την Κέρκυρα τα προηγούμενα χρόνια, είχε δικά του τα Δωδεκάνησα, που τότε τα λέγαμε Νότιες Σποράδες γιατί κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τα μετρήσει, και ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου του 1940 έκανε φλαμπέ την Έλλη στην Τήνο. Μια αχρείαστη επίδειξη, καθώς το νησί δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί τουριστικά.
Ο ελληνικός στρατός βγάζει από πάνω του τη ντροπή του μικρασιατικού μετώπου και στέκεται όχι μόνο στη σωστή πλευρά της ιστορίας, δεν μένει απλά όρθιος, αλλά δοξάζεται την εποχή που κάνει θραύση η επιλογή και η τεχνογνωσία του γερμανικού “αστραπιαίου πολέμου” με κέντρο τα τεθωρακισμένα, πριν οι ΗΠΑ μπουν στον πόλεμο και κάνουν μόδα τα Μοντγκόμερυ και τα βαπόρια Liberty του ενός (στρατιωτικού) ταξιδιού (και των χιλιάδων εμπορικών μεταπολεμικά).
Ο παροξυσμός της νίκης του μετώπου μεταφέρεται στις πόλεις και τα χωριά. Στην Αθήνα τα θέατρα ασφυκτιούν από κόσμο για να δουν αν οι σεναριογράφοι ακολουθούν τους γελοιογράφους που έχουν πάρει στο μεζέ τους Ιταλούς.
Καμία νίκη δεν είναι ολοκληρωμένη, αν δεν υπάρχει καλαμπαλίκι.
Κανείς δεν προσέχει αν υπάρχουν μόνο ενήλικοι στην αίθουσα, παρά τον πρόσφατο νόμο.
Το έπος θα γραφεί στην περιοχή νοτίως της Αλβανίας και βορείως της Ηπείρου. Βόρεια Ήπειρο τη λέμε, τότε που δεν υπήρχε Βόρεια Μακεδονία και χωρίς ευτυχώς ακόμη να υπάρχει Βόρεια Θεσσαλία.
Κατά τη διάρκεια του θριάμβου ο Μεταξάς πεθαίνει και η χώρα περιέρχεται στα χέρια ενός έντιμου τραπεζίτη (που τότε δεν έκλεινε κανένα σπίτι).
Οι Ιταλοί έχουν γίνει ρόμπα ξεκούμπωτη, νούλες και πρωταθλητές στο άλμα εις μήκος με την όπισθεν. Το φέρουν βαρέως οι Ιταλοί Εθνικιστές από τα γερμανικής εμπνεύσεως χαμηλής ποιότητας τροφίμων σούπερ μάρκετ.
Εξαπολύουν μια τρομακτική σε δύναμη πυρός εαρινή επίθεση, αλλά οι δικοί μας δεν τους παραχωρούν ούτε ένα εκατοστό.
Αν υπήρχε “Ράμπο” στον ελληνικό στρατό τότε θα είχε φτάσει Αράχωβα από το τρέξιμο. Ευτυχώς οι τύποι ήταν πολύ σκληροί, αληθινές πολεμικές μηχανές: θα γέλαγαν με την ψυχή τους με την κάθε κινηματογραφική καρικατούρα κομάντο…
Στην πιο επική μάχη στο 731 Ύψωμα, μπορεί να κόντυναν το βράχο 6-7 μέτρα, να τον κούρεψαν σύριζα, αλλά δεν πήραν ούτε χαλίκι.
Το “ιππικό” θα καταφθάσει για αυτούς και κάπου εκεί σταματούν τα ηρωικά για τους Έλληνες: συνθηκολόγηση, τριπλή κατοχή (100% τη μπάλα Γερμανοιταλοβούλγαροι κι εμείς να τρώμε το γκαζόν) διάλυση του παραγωγικού ιστού, χιλιάδες νεκροί από ασιτία.
Όλα αυτά έγιναν μετά.
Ο Οκτώβρης του 1940 όμως είναι αυτός που δεν έχει κανέναν Έλληνα “μα….”. Όλοι (μπλε, κόκκινοι, πράσινοι, μαύροι, πουά) ήταν όπως έπρεπε, όλοι στάθηκαν στο ύψος τους.
Αυτό γιορτάζουμε, για τον άγνωστο στρατιώτη παρελαύνουν τα Στρατά και οι μαθητές, για πάρτη του καταθέτουμε στεφάνια.
Όλα τα άλλα, είναι να έχουνε να λένε οι παράγοντες του δημοσίου βίου.
(Μάθατε μπαλίτσα σήμερα, μιας και τα εξηγούμε ωραία)
Πηγή: emo.gr
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια