Γράφει ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος
Παρά το ότι κατάφερε να αποφύγει μια εκλογική καταστροφή τον Ιούλιο και να μετρήσει τελικώς 458.000 ψήφους, η πολιτική εικόνα του παραμένει θολή.
Είναι φυσιολογικό να επικρατεί σήμερα μια αναστάτωση στον χώρο του Κινήματος Αλλαγής, καθώς αυτή την εβδομάδα το σκάφος του παρασύρθηκε από τους ισχυρούς νοσταλγικούς ανέμους της «3ης του Σεπτέμβρη» και βρέθηκε στον βράχο του ΠΑΣΟΚ. Το πράγμα εξηγείται απόλυτα με πολιτικούς όρους, δεδομένου ότι η τώρα επιχειρούμενη με συνεδριακή σφραγίδα «Αλλαγή» στον χώρο της αστικής Κεντροαριστεράς αφορά μια παράταξη που είναι κάτι παραπάνω από ΠΑΣΟΚ, κατ’ ουσίαν και κατά βάθος τέκνο του… ΠΑΣΟΚ, με το τελευταίο να έχει επιπλέον και τα γενέθλιά του μόλις δύο μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου. Συγκινημένοι οι πιστοί στη μνήμη του Ανδρέα, τρέχουν στο Κιλελέρ για να τιμήσουν τους αγώνες του ξεχασμένου, αλλά πάντοτε «δικού τους», Μαρίνου Αντύπα.
Συναισθήματα και αναμνήσεις από τις διακηρύξεις του 1974 φωτίζουν τη σκηνή με τον «ήλιο του ΠΑΣΟΚ». Αλλά το αμήχανο ΚΙΝ.ΑΛ. του φτωχού 8,10%, που αγωνιά μήπως και μοιάσει με τον ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια των αριστερόστροφων ψηφοφόρων του ή μήπως θεωρηθεί από κακόβουλους τρίτους «ουρά» της Ν.Δ., έχει τώρα έντονο ένα ακόμη πρόβλημα: Οι «Βουρβόνοι» του ΠΑΣΟΚ, οι υιοί Παπανδρέου, ζητούν σήμερα να (τους) επιστραφεί η κληρονομιά που κατέλιπε ο εκλιπών πατέρας τους, δηλαδή εις ολόκληρο και άνευ συνεταιρικών βαρών το ένδοξο ΠΑΣΟΚ.
Η πολυθρόνα της αρχηγού, κυρίας Γεννηματά, που φέρει κατώτερο τίτλο κομματικής ευγενείας εκ του πατρός της, πριονίζεται από τους δύο πρίγκιπες, τον Γιώργο και τον Νίκο, και μια ομάδα στενών φίλων του «πράσινου στέμματος». Ο αποτυχών παταγωδώς ως πρωθυπουργός και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και καλός φίλος του ΔΝΤ, υιός Γιώργος, και ο πολιτικά ανύπαρκτος και προσφάτως «μαυρισμένος» υποψήφιος ευρωβουλευτής αδελφός του, Νίκος, προωθούν ο καθένας με τον τρόπο του την άποψη ότι τα ψέματα πρέπει να τελειώσουν, να βάλει λουκέτο το ΚΙΝ.ΑΛ. και να πάρει τη θέση του ένα καθαρό ΠΑΣΟΚ, ως ο μόνος γνήσιος εκφραστής της Κεντροαριστεράς.
Τέρμα οι συνέταιροι, τέρμα οι «Ελιές» και οι «Συμπαρατάξεις» και σ’ όποιον αρέσει, που λέει ο λόγος. Οι «Παπανδρέου» ντύνονται τα άρματα και σηκώνουν το τρύπιο, πλην τιμημένο λάβαρο του ΠΑΣΟΚ. Από κοντά και ο ξανθός Γερουλάνος και οι ηλικιωμένοι γρεναδιέροι της παλιάς φρουράς. En Marche!
Σίγουρα, το ΚΙΝ.ΑΛ. δεν στέκει καλά στα πόδια του. Παρά το ότι κατάφερε να αποφύγει μια εκλογική καταστροφή τον Ιούλιο και να μετρήσει τελικώς 458.000 ψήφους, η πολιτική εικόνα του παραμένει θολή. Η δυναμική του είναι ακόμα χαμηλή και είναι φανερό ότι χρειάζεται πολλή δουλειά από τα επιτελεία του για να αποκτήσει αυξημένο πολιτικό κύρος, με ισχυρές παρεμβατικές δυνάμεις στην ελληνική κοινωνία.
Ομως, τα πολιτικά προβλήματα ενός κόμματος με αριστερές, «σοσιαλιστικές» καταβολές είναι πλέον πολύ μεγάλα έτσι κι αλλιώς. Γενικότερα, εντός των τειχών της ευρωζώνης η «Αριστερά» δεν βρίσκει καθόλου εύκολα θέση και αυτό είναι ήδη πιστοποιημένο σε όλη την Ευρώπη. Η φύση αυτής της σκληρής οικονομικής «ζώνης» μπορεί να δεχθεί το πολύ μια άκρως εξημερωμένη «σοσιαλδημοκρατία».
Ενα αστικό κεντροαριστερό κόμμα με «ριζοσπαστικό» παπανδρεϊκό παρελθόν, όπως το ΚΙΝ.ΑΛ., έχει, λοιπόν, μπροστά του πολλές δυσκολίες προκειμένου να «φτιάξει χαρακτήρα» το 2019.
Ομως, το τελευταίο πράγμα από το οποίο έχει ανάγκη σήμερα μια αστική Κεντροαριστερά είναι να κάνουν σε αυτήν «κουμάντο» οι «πρίγκιπες των Παπανδρέου» και η γερασμένη παρέα τους, αυτή η φορτωμένη με βαριά λάθη πολιτική «κοινωνία», που πολύ ακριβά πλήρωσαν οι Ελληνες.
Το μόνο που καταφέρνουν «οι Παπανδρέου» είναι να γελοιοποιούν με τα δηλητηριώδη καμώματά τους την Κεντροαριστερά, προσφέροντας χαρές μεγάλες στην Αριστερά του κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ετοιμάζεται να ανοίξει τις πόρτες του προς παν το κεντροαριστερό, παραμερίζοντας ακόμα και τις πικρίες του κ. Σκουρλέτη.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια