Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
Για να αποφύγει τις μεταρρυθμίσεις ο ΣΥΡΙΖΑ "έστυψε" την οικονομία, πράγμα που και να θέλει δεν το μπορεί η Ν.Δ., με τη μισή οικονομία σε πτώχευση.
Τι θα πούμε δηλαδή (την άλλη εβδομάδα και όλο τον Σεπτέμβριο) στους δανειστές που θα ετοιμάζουν τα γραπτά για τα χαΐρια της οικονομίας μας στα υποχρεωτικά πλεονάσματα, 3,5% του 2019;
Μειώστε τα (θα τους πούμε) και εμείς να δείτε ότι το 2020 δεν θα ξέρουμε τι να κάνουμε τα λεφτά από την ανάπτυξη... (του 2% με το ζόρι); Μειώστε τα και να δείτε που θα βρούμε λύσεις στη χρεωκοπημένη μας κρατική οικονομία και στο μεγαλύτερο μέρος της ιδιωτικής;
Πώς θα τα πούμε αυτά όταν το τραπέζι (ακόμη και σε επίπεδο Τρόικας), θα γεμίσει με τα μαύρα μαντάτα της διεθνούς οικονομίας που προκαλούν (εκτός πολλών άλλων) και τα αμερικάνικα οικονομικά μέτωπα του πλανητάρχη Τραμπ.
Πώς θα ανατρέψουμε τη βεβαιότητά τους ότι οι παρεμβάσεις μας (εκτός εκποιήσεων) στην κρατική ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, στη ΛΑΡΚΟ (έστω και αν δείχνουμε τη σοβαρότητα, που χάθηκε την 4ετία του ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του...
Πώς θα αποδείξουμε τη δική μας βεβαιότητα ότι αν δεν φύγει από τα χέρια του κράτους η ενέργεια (όχι μόνο το ρεύμα αλλά και το φυσικό αέριο και η διύλιση πετρελαίου) αποκλείεται να δούμε ξένη επένδυση, καθώς λεφτά να επενδυθούν στην Ελλάδα (σε άλλους τομείς) εκτός από την ενέργεια, τις υποδομές, και τις μεταφορές δεν υπάρχουν.
Και μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Γιατί λεφτά δεν θα υπάρξουν ούτε από το ντόπιο κεφάλαιο αν δεν αφανιστεί εντελώς το σημερινό κρατικίστικο (παρά την κρίση) μείγμα στην οικονομία.
Είμαστε σε θέση να πείσουμε τους δανειστές ότι θα εγγυηθούμε ανάπτυξη με πλεονάσματα οπότε έχουμε άνεση να περιορίσουμε τα υποχρεωτικά των 3,5% ή θα παπαγαλίσουμε εκ νέου τα λεφτά που θα βγάλουμε από το κρατικό ποσοστό στο Ελευθέριος Βενιζέλος, στα ΕΛΠΕ, από κάποια λιμάνια, αεροδρόμια και τις 2-3 μαρίνες;
Αυτά δεν είναι μεταρρυθμίσεις. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πούλησε ό,τι πρόχειρο κρατικό ήταν για πούλημα, αλλά και τα προαπαιτούμενα αυξήθηκαν και η Ελλάδα υποθηκεύθηκε για τρεις γενεές...
Η ανάπτυξη (όταν έχεις να κάνεις με Βρυξέλλες, Βερολίνο και Κάτω Χώρες...) δεν αναλύεται με εκτιμήσεις και προβλέψεις για άνοδο του τουρισμού και πέρασμα των υπηρεσιών (τουριστικών και άλλων) σε ρόλο ατμομηχανής της οικονομίας, (ως συνηθίζουν να λένε και κάποιες παραγωγικές τάξεις, δείγματα... της πρώην ελληνικής οικονομίας).
Η ανάπτυξη αποδεικνύεται με επενδύσεις μακροπρόθεσμου επιπέδου (που δείχνουν εμπιστοσύνη στην οικονομία και δεν τζογάρουν...), με χρονοδιάγραμμα συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, με άνοιγμα των σημερινών κλειστών μονοπωλιακών αγορών μας στην ενέργεια, στα νερά, στις μεταφορές, στις υποδομές και με αφανισμό των (σκόπιμων λόγω διαπλοκής και χρηματισμού) γραφειοκρατικών διαδικασιών για επενδύσεις. Μόνο έτσι θα φανεί πρόθεση απόσυρσης του κράτους από τις "μπίζνες" της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Εάν λοιπόν θέλουμε να ανήκουμε σε αμυντικό στερέωμα προς τις οικονομικές κρίσεις, (με στόχο και την έξοδο από τη σημερινή κρίση), μοναδικός δρόμος είναι η απελευθέρωση της οικονομίας από την απαράδεκτη (εδώ και 45 χρόνια) παρεμβατική κρατική πολιτική στην οικονομία που (οι πάντες το ομολογούν) έχει μετατρέψει το πρόβλημα της οικονομίας σε καθαρά πολιτικό (με ό,τι σημαίνει αυτό για το αύριο της Ελλάδας).
Και για να φύγουμε από την ήδη σε πτώχευση (χωρίς επιστροφή) κρατική οικονομία της χώρας ας διερωτηθούμε τι έχουμε να παρουσιάσουμε σε ό,τι αποκαλούμε ακόμη εγχώριο ιδιωτικό παραγωγικό τομέα. Είναι αναγκαίο αυτό αν θέλουμε να θεμελιώσουμε επιχειρήματα προοπτικών πλούτου και πλεονασμάτων στην οικονομία, ώστε να καταρρίψουμε τις "εμμονές" των δανειστών για υποχρεωτικά πλεονάσματα, μέχρι το 2060.
Έχουμε ναυπηγική βιομηχανία για παλιοσίδερα. Χαλυβουργία σε κατάρρευση. Τσιμεντοβιομηχανία με ένα πόδι στην Ελλάδα. Μεταλλευτική και μεταλλουργική βιομηχανία σε επίπεδο παράγκας... Κατασκευαστική και οικοδομική βιομηχανία στο έλεος του κράτους… Αμυντική βιομηχανία για τρακατρούκες… Έχουμε 6-7.000 δραστηριότητες και ογκώδη εγχώρια επιχειρηματικά κεφάλαια εκτός Ελλάδος… που, όπως φαίνεται, δεν θα καλυφθούν από το συρτάκι ντανς... Άρα κάτι πρέπει να κάνουμε. Και αυτά που πρέπει να κάνουμε λέγονται μεταρρυθμίσεις, με κίνητρα για νέες επιχειρήσεις. Όσοι δεν το κατανοούν έχουν τους λόγους τους… Ίσως και τους σκοπούς τους...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια