Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς
Με χρονική απόσταση που ευνοεί την ψυχραιμία, μπορούμε να πούμε ότι ο καινούριος πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, διαχειρίστηκε την εκλογική του νίκη με σοβαρότητα. Είχε προετοιμάσει τον σχεδιασμό του για την άσκηση της εξουσίας και είχε επιλέξει τους επιτελείς συνεργάτες του.
Κάθε οργανωτικός σχεδιασμός είναι ή μεταρρυθμιστικός θεσμών και λειτουργιών ή συντηρητικός - βελτιωτικός. Ο Κ.Μ. δεν είχε επαγγελθεί μεταρρυθμιστικά τολμήματα, υποσχόταν να βελτιώσει τα χρηστικά λειτουργήματα που διαχειρίζεται η εξουσία. Η επιλογή Χρυσοχοΐδη ήταν η ευφυέστερη στρατηγική του κίνηση.
Απόλυτη και κραυγαλέα πολιτική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, καθημερινή, εξαιρετικά επώδυνη για την κοινή γνώμη, ήταν το «μπάχαλο» στη Δημόσια Τάξη, η τέλεια αποσύνθεση και ο ευτελισμός της Παιδείας, ο ανεκδιήγητος εμπορικός εκχυδαϊσμός του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου. Με τον Χρυσοχοΐδη ο Κ.Μ. άλλαξε, μέσα σε λίγες ώρες, την ατμόσφαιρα ανασφάλειας και τρομοκράτησης των πολιτών. Ιδιον κοινωνικό αντίκτυπο θα είχε οπωσδήποτε και η επιστράτευση της Αννας Διαμαντοπούλου στο υπουργείο Παιδείας. Ιδιον αντίκτυπο και η ανάθεση του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου σε μια προσωπικότητα καθολικής αποδοχής και εκτίμησης, όπως, π.χ., ο Σταύρος Λυγερός. Ο Κ.Μ. αρνήθηκε (ή δεν διανοήθηκε) να είναι ο ριζοσπάστης δημιουργός καινούργιου πολιτικού κλίματος.
Με την ίδια λογική της «πεπατημένης» υπουργοποίησε και βλαστούς οικογενειών που λογαριάζονται, «φεουδαλικώ δικαίω», στυλοβάτες της Ν.Δ. Ειδικά για το υπουργείο Εξωτερικών, όταν το κόμμα διαθέτει (εκλεγμένον) έναν Αγγελο Συρίγο, η επιβολή της οικογενειοκρατίας μοιάζει σύμπτωμα πολιτικής αυτοχειρίας.
Οσο διαρκεί η ευφορία της εκλογικής νίκης (και μάλιστα ύστερα από τέσσερα χρόνια επιθετικού πολιτικού αμοραλισμού και εξωραϊσμένου, με «προοδευτικές» φιοριτούρες, μηδενισμού), οι κριτικές παρατηρήσεις για το ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης ενοχλούν, σίγουρα, όσους πολίτες λειτουργούν με τη λογική του οπαδού. Αλλά ακριβώς ο εγκλωβισμός της πολιτικής στο δίπολο: οπαδός ή αντίπαλος, είναι το τέχνασμα του νέου ολοκληρωτισμού απόλυτης κυριαρχίας των εντυπώσεων.
Ισως οι γόνοι πολιτικών οικογενειών να εθίζονται έγκαιρα, άθελά τους, στην προτεραιότητα των εντυπώσεων.
Πιθανόν γι’ αυτό και ο Κ.Μ. ανέχθηκε, στην παρουσίαση των προγραμματικών του δηλώσεων, να τον χειροκροτούν οι βουλευτές του, σε κάθε φράση του, πειθήνια. Δεν θεώρησε ντροπή το σύμπτωμα, δεν το λογάριασε σαν προκλητική απουσία συλλογικής πολιτικής αξιοπρέπειας, αναπαραγωγή του λαϊκισμού πασόκων και συριζαίων.
Αναπόδεικτος ο ισχυρισμός ότι η ψήφος του λαού, στην πρόσφατη ετυμηγορία, ήταν διαμαρτυρία για τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ, όχι κατάφαση της αοριστολογίας - γενικολογίας των επαγγελιών της Ν.Δ. Μοιάζει άδικος ο χαρακτηρισμός «αοριστολογία - γενικολογία», αφού ο Κ.Μ. εξήγγειλε πολλά και μεγάλα δημόσια έργα, τολμηρές πρωτοβουλίες συγκεκριμένες. Για τον νοήμονα όμως και απροκατάληπτο πολίτη, οι επαγγελίες του Κ.Μ. έκαναν ολοφάνερη και χειροπιαστή τη σύμπτωση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στο κοινό ιδεολογικό πεδίο του Ιστορικού Υλισμού.
Τι ονομάζουμε «Ιστορικό Υλισμό»; Την άποψη - πεποίθηση - βεβαιότητα (που μεταφράζεται σε πολιτική πράξη) ότι «η οικονομία κινεί την Ιστορία». Οχι η ανθρώπινη καλλιέργεια, όχι η παιδεία, όχι η πάλη για «νόημα» της ύπαρξης, του κόσμου, της Ιστορίας, «νόημα» που γεννάει την υψηλή τέχνη, τα θαυμαστά κορυφώματα του πολιτισμού – τίποτε από αυτά. Στη μεταδικτατορική Ελλάδα των τελευταίων σαράντα πέντε χρόνων, η πολιτική πρακτική και η εκπαίδευση στα σχολειά πειθάρχησαν ολοκληρωτικά στην ντιρεχτίβα: «η οικονομία κινεί την Ιστορία». Οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν ένα τυπικό δείγμα των θεωρήσεων και θέσεων του Ιστορικού Υλισμού.
Ολα τα βασανιστικά της ελλαδικής κοινωνίας προβλήματα παραπέμπονταν σε οικονομικούς συντελεστές. Ολες οι ελπίδες ανάκαμψης εντοπίζονταν σε ελπίδες εύνοιας της τύχης: Να εμφανιστούν οι πολυπόθητοι «επενδυτές», που θα γοητευτούν από την ετοιμότητα της κοινωνίας να τους ξεπουλήσει όλα τα προικιά της, μόνο για τα όσα ψίχουλα θα δημιουργεί το ληστρικό φαγοπότι τους. Τεταρτοκοσμική λογική, αποκύημα της «προοδευτικής» κοινωνικής παρακμής μας.
Ο Χρήστος Σταϊκούρας είναι σοβαρός οικονομολόγος και γι’ αυτό σεμνός πολιτικός. Πρέπει σίγουρα να καταλαβαίνει ότι η ανάκαμψη της οικονομίας προκύπτει, δεν «κατασκευάζεται». Προκύπτει από την αλλαγή του κοινωνικού κλίματος. Που σημαίνει: τη ριζική αλλαγή, άτεγκτα συνεπή, του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου – με οποιοδήποτε κομματικό κόστος. Την απολύτρωση του σχολειού από τον χρηστικό χαρακτήρα του, την αποκατάσταση της κοινωνικής λειτουργίας του. Την αποτίναξη του ζυγού των «περιφερειών» στην τοπική αυτοδιοίκηση, την επιστροφή στην αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Την απόλυτη προτεραιότητα της αξιοκρατίας, συνεχούς και δημιουργικού ελέγχου της ποιότητας και των ικανοτήτων κάθε δημόσιου λειτουργού. Την επανάκριση όλων των πρόωρων και χαριστικών συντάξεων, την αμείλικτη πάταξη του παρασιτισμού στον δημόσιο τομέα.
Τέτοιου είδους κοινωνικές ανακατατάξεις απαιτεί η ανάκαμψη της οικονομίας. Ο συντονισμός των ανακατατάξεων θα μπορούσε να είναι ο ρόλος ενός μη διακοσμητικού αντιπροέδρου της κυβέρνησης, π.χ. του Στέφανου Μάνου. Τολμάει να παραπέμπει σε ονόματα ή επιφυλλίδα, ως ενδείξεις ρεαλιστικές και όχι σαν αόριστες υποδείξεις. Ο ρεαλισμός των ενδείξεων υπογραμμίζει το εφικτό της πολιτικής πρότασης.
Δυστυχώς μοιάζει παγιωμένη και αμετακίνητη η άρνηση των πολιτικών ηγετών μας να «γράψουν Ιστορία». Τους δίνεται η δυνατότητα, και την αντιπαρέρχονται σαν αδαείς. Προτιμούν την εφήμερη εύνοια κάποιων ξένων Πρεσβειών, όχι την ουσιαστική καταξίωση της εύφημης ιστορικής μνείας, από γενιά σε γενιά. Θυμηθείτε τις θλιβερές φιγούρες των πρώην «κορυφαίων» και μετριότατων.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια