Γράφει ο Στάθης (Σταυρόπουλος)
Στην Ευρώπη οι κοινωνίες στρέφονται προς τα δεξιά – προς τη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Στην Ελλάδα η κοινωνία στέφεται προς τη Δεξιά, αλλά όχι προς την Ακροδεξιά. Αυτό, προς τιμήν του ελληνικού λαού, πρέπει να το πιστώσουμε στο παλαίμαχο πολιτικό κριτήριο των πολιτών (που με έναν τρόπο εφάπτεται, ορμάται και συνυπάρχει με τον ίδιο μας τον πολιτισμό, καθώς και με τη λαϊκή παράδοση). Μέσα στην κρίση το ημίτονο θυμού – ορθολογισμού των Ελλήνων φαίνεται να στέλνει, εν τέλει, την Ακροδεξιά εκεί που ανήκει, στον ίδιο της τον ζόφο.
Η στροφή των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς τα δεξιά οφείλεται εν πολλοίς στην ενσωμάτωση της Σοσιαλδημοκρατίας στις δεξιές–νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Κατά τον ίδιο χρόνο στην Ελλάδα συνέβη και συμβαίνει πάλι ένα οξύμωρο: ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό (κατ΄ αρχάς) κόμμα άσκησε άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική που υπερέβη ακόμα κι αυτήν την ενσωμάτωση της Σοσιαλδημοκρατίας στην ομογενοποιημένη σκέψη και πολιτική.
Χωρίς ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αλλά κατά δήλωσιν του αριστερό-ριζοσπαστικό, επιχειρεί τώρα, μετά τη μακρά δεξιά διακυβέρνηση που άσκησε, να μεταλλαχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό.
Κατόπιν εορτής δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να γίνει στην Ελλάδα κάτι που στην Ευρώπη βρίσκεται σε αποδρομή. Το πράγμα θα είχε ενδιαφέρον, αν οι φάρσες θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν τις πραγματικότητες, είτε αυτές ενέχουν την τραγωδία, είτε την κωμωδία. Βεβαίως στην «Ανθρώπινη Κωμωδία» η τραγωδία έχει βάθος και μάκρος, ενώ η κωμωδία «παίζει στο διάλειμμα» μαζί με τον πασατέμπο. Όσο για τη φάρσα, θα μπορούσε νάναι κόρη της Τύχης και της Τρέλας , αλλά ούτε η φάρσα ούτε η τρέλα θεοποιήθηκαν ποτέ.
Το σχέδιο του Τσίπρα να αφήσει πίσω του τον ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργήσει μια σοσιαλδημοκρατική (κεντροαριστερή, όπως λέμε στην Ελλάδα) παράταξη υπό μορφήν αναγκαίου έτερου πόλου για το σύστημα, είναι γνωστό. Το σχέδιο αυτό, το έχει θέσει ήδη σε εφαρμογή με καταστροφικά όμως αποτελέσματα τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγετική του ομάδα όσο και για τον ίδιο τον Τσίπρα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το παράδοξο σ΄αυτήν την προσπάθεια είναι και ο χρόνος και ο στόχος. Σε μια συγκυρία (αλλά και στην προοπτική του εγγύς μέλλοντος) που η Σοσιαλδημοκρατία αποσυντίθεται, ο Τσίπρας παίρνει το ραβδάκι της Κίρκης και επιχειρεί μιαν ακόμα Οβιδιακή μεταμόρφωση- αυτήν τη φορά θνησιγενή.
Ίσως το εγχείρημα να έχει την εξήγηση του επειδή το επιχειρεί ο Τσίπρας. Το μέγεθος Τσίπρας. Για του λόγου τα αληθές αρκεί το σκεπτικό της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο συνοψίζεται στο ηρωικό: «γυρίζει το ματσάκι»! Αγλάισμα ορθολογισμού, αλλά και ηθικής , στον βαθμό που η ηθική συσχετίζει την πολιτική με το περιεχόμενο της…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια