Κρατούσαν όπλα, αλλά δεν πάτησαν την σκανδάλη
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Μια φυσική και αναπότρεπτη τιμωρία, απόρροια του δημοσιονομικού μας εκτροχιασμού, της ασύμμετρης αστακομακαρονάδας και του «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Είναι καλό να ακούγεται η αλήθεια γιατί η «τιμωρία» της Ελλάδας δεν ήταν ούτε αναπότρεπτη, ούτε αναλογικά δίκαιη σε σχέση με τα δημοσιονομικά της ανομήματα. Και πάνω απ΄ όλα επιβλήθηκε όχι για λόγους τάξεως, αλλά εις όφελος ξένων συμφερόντων και εις βάρος της δικής μας εθνικής κυριαρχίας.
Οι τρεις ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι σήμερα φέρουν τεράστιες ευθύνες για το μέγεθος και την διάρκεια αυτής της τιμωρίας. Και οι ευθύνες αυτές πρέπει κάποια στιγμή να αποδοθούν ακριβοδίκαια.
Ο απλός κόσμος έχει μία συγκεχυμένη εικόνα για το πώς οδηγηθήκαμε στα μνημόνια. Ξεχνά ότι η διαπραγμάτευση με τους δανειστές άρχισε πολύ πριν εμφανιστούν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης στο προσκήνιο.
Στην αφετηρία λοιπόν αυτής της θλιβερής περιπέτειας, όπως επισημαίνεται με ακρίβεια στο βιβλίο «Η τελευταία μπλόφα» των Βαρβιτσιώτη και Μενδρινού, τα διαπραγματευτικά όπλα της Ελλάδας ήταν πολύ περισσότερα και ασφαλώς πολύ πιο υπολογίσιμα.
Τα όπλα αυτά παραδόθηκαν σταδιακά στον αντίπαλο, αμαχητί και χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα, λες και οι Έλληνες πρωθυπουργοί ήταν απλοί εντολοδόχοι των ξένων και ειδικότερα των Γερμανών.
Μέσα στο διάστημα μιας πενταετίας η ελληνική φαρέτρα άδειασε κι όταν ήρθε ο Τσίπρας στην εξουσία δεν είχε απομείνει ούτε σφεντόνα…
Το μοιραίο και ασυγχώρητο λάθος του σημερινού πρωθυπουργού είναι πως δεν κατάλαβε ότι βρέθηκε χειροπόδαρα δεμένος, χωρίς κανένα περιθώριο διαπραγματευτικής ισχύος. Και μέσα στην απειρία του εμπιστεύτηκε έναν αεριτζή μυαλοπώλη, επαναστάτη του γλυκού νερού, που του έταξε «ανένδοτο» και τελικά τον οδήγησε σε ξεβράκωμα.
Ο ιστορικός του μέλλοντος ασφαλώς θα του χρεώσει ανεπίτρεπτη άγνοια κινδύνου, ουτοπικές παραδοχές και παροιμιώδη ανευθυνότητα. Αυτό που ο ίδιος επιχείρησε να εξωραΐσει επιγραμματικά με την λέξη «αυταπάτη».
Δυστυχώς ο ίδιος ιστορικός θα είναι πολύ πιο αυστηρός με τους προκατόχους του. Γιατί απλούστατα ο Τσίπρας δεν είχε τίποτα για να παζαρέψει, αλλά δεν το γνώριζε. Ο Γιωργάκης, ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς είχαν τα όπλα στα χέρια τους αλλά δεν τόλμησαν να πατήσουν την σκανδάλη, ούτε για προειδοποιητικά πυρά…
Η περίπτωση Γιωργάκη δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.
Ένας άνθρωπος περιορισμένης αντίληψης, σε μια κατάσταση διαρκούς αμεριμνησίας, τύπου ζεν, που βρέθηκε, ελέω ονόματος, την λάθος ώρα στην λάθος καρέκλα. Παγίδεψε την χώρα με το πρώτο μνημόνιο, αναγορεύοντας σε πρώτο βιολί των δανειστών το ΔΝΤ του «φίλου» Στρος Καν και κλώτσησε τη μεγάλη ευκαιρία για να απειλήσει με χρεοστάσιο τις ευρωπαικές τράπεζες που ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα. Στην πράξη αυτός είχε τα περισσότερα διαπραγματευτικά όπλα στα χέρια του, αλλά αμφιβάλλω αν είχε επίγνωση της κατάστασης…
Ο Λουκάς Παπαδήμος, από την άλλη ήταν δοτός υπάλληλος του ευρωσυστήματος που δεν υπήρχε περίπτωση να δυσαρεστήσει τους εντολείς του προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον. Σύρθηκε ως πρόβατο επί σφαγή στο καταστροφικό PSI που σχεδίασαν οι ξένοι εξαϋλώνοντας τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν εξαναγκαστεί να αγοράσουν μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους.
Το ερώτημα για τον ιστορικό του μέλλοντος είναι γιατί σε αυτή την εθνικά επιζήμια αποστολή τον συνέδραμε ο Αντώνης Σαμαράς. Η πολιτική του εμπειρία του, αλλά και οι γνώσεις του για το διεθνές οικονομικό στερέωμα δύσκολα μπορούν να εξηγήσουν το μέγεθος αυτής της αστοχίας.
Ακόμη και άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά του την επίμαχη περίοδο δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί τον Νοέμβριο του 2011 έκανε την απερίγραπτη κωλοτούμπα και προθυμοποιήθηκε να γίνει συμμέτοχος του προβλήματος, αντί να πάει σε εκλογές τις οποίες και θα κέρδιζε με πρωτοφανές ποσοστό, συγκρίσιμο πιθανόν με αυτό του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα του 2015.
Η απόφαση ασφαλώς και δεν ήταν εύκολη. Χρειαζόταν στομάχι. Γιατί θα είχε να αντιμετωπίσει εκτός από την μήνι των Γερμανών και τις σφοδρές επιθέσεις των εγχώριων μέσων ενημέρωσης της διαπλοκής που έδινε μάχη οπισθοφυλακής. Όμως αυτά δεν θα έπαιζαν κανένα ρόλο στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Με πεντακάθαρη λαϊκή εντολή, ο Σαμαράς θα μπορούσε να αρχίσει την διαπραγμάτευση από σημείο μηδέν με πραγματικά πυρά. Γιατί παρά την ναρκοθέτηση τμήματος του χρέους με το πρώτο μνημόνιο, το μεγαλύτερο μέρος του χρέους εξακολουθούσε να είναι ιδιωτικό και υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο. Τι σημαίνει αυτό; « Ότι θα μπορούσε να απειλήσει πως τα ελληνικά ομόλογα θα γίνουν ταπετσαρίες στα χαρτοφυλάκια των κατόχων τους».
Κάπως έτσι το είχε θέσει ο Lee Buchheit, ο Αμερικανός γκουρού της Cleary Gottlieb Steen& Hamilton, διαχρονικός και ακριβοπληρωμένος σύμβουλος όλων των ελληνικών μνημονιακών κυβερνήσεων, που ουδέποτε εισακούστηκε στις τολμηρές, αλλά ρεαλιστικές εισηγήσεις του. Αν ποτέ αποφασίσει να ανοίξει το στόμα του, να είστε βέβαιοι ότι όλοι οι προαναφερθέντες πρωταγωνιστές της εθνικής τραγωδίας, θα τρέξουν να κρυφτούν…
Πηγή: hellasjournal.com
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια