Γιατί η εκλογή του Ιμάμογλου δεν πρέπει να ενθουσιάζει την Ελλάδα
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Προκαλεί εντύπωση η χαρά με την οποία τα περισσότερα ελληνικά μέσα ενημέρωσης υποδέχθηκαν την επικράτηση Ιμάμογλου στον δήμο της Κωνσταντινούπολης. Κάτι σαν να ξαναπήγε ο Παναθηναϊκός στο Ουέμπλεϊ…
Να διευκρινίσουμε καταρχάς ότι η εκλογή Ιμάμογλου ούτε «γκρεμίζει» από τη μια μέρα στην άλλη τον Ερντογάν (οι επόμενες εκλογές είναι το… 2023) ούτε επηρεάζει άμεσα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Να επισημάνουμε επίσης προς κατάρριψη ενός νέου δημοφιλούς μύθου ότι ο Ιμάμογλου ούτε είναι ούτε αισθάνεται Ελληνας. Μπορεί να κατάγεται από τον Πόντο (σ.σ.: όπως άλλωστε και ο Ερντογάν!), μπορεί να χορεύει ποντιακούς χορούς και να τιμά τις τοπικές σπεσιαλιτέ, αλλά έχει μόνον τουρκική εθνική συνείδηση. Μην έχετε καμιά αμφιβολία γι’ αυτό.
Το κόμμα επίσης από το οποίο αντλεί βασική στήριξη ο Ιμάμογλου είναι το Ρεπουμπλικανικό CHP των Κεμαλιστών που συνεχώς και απροκάλυπτα βγαίνει «εκ δεξιών» στον Ερντογάν για τις σχέσεις με την Ελλάδα, εγείροντας πολύ συγκεκριμένες εδαφικές διεκδικήσεις επί νησιών και βραχονησίδων στο Αιγαίο. Ακόμη και σε πρόσφατες δηλώσεις τους ανώτερα στελέχη του CHP κατηγόρησαν τον Ερντογάν για μειοδοσία, ακριβώς επειδή περιορίζεται σε βόλτες των γεωτρύπανων και δεν διεκδικεί με στρατιωτικά μέσα αυτά τα «τουρκικά εδάφη». Ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία έχει δεσμευτεί ρητά ότι όταν έρθει στην εξουσία, θα φροντίσει να ανακαταληφθούν διά της βίας τα διαφιλονικούμενα (κατά την άποψή του) νησιωτικά εδάφη!
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι ο Ιμάμογλου αναδύεται ταχέως ως ο λαμπρός αστέρας του συγκεκριμένου κεμαλικού κόμματος, θα πρέπει να αλλάξει άρδην αυτό το επιθετικό εις βάρος της Ελλάδας δόγμα, κάτι που δεν έχει φανεί από τα ως τώρα λεγόμενά του και είναι μάλλον δύσκολο να προκύψει.
Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης μοιάζουν να ευλογούν λοιπόν την πάση θυσία ανατροπή του Ερντογάν, χωρίς να αναλογίζονται ποιος θα τον διαδεχτεί και με τι συνέπειες. Ο Ερντογάν σήμερα αποτελεί τη μοναδική ελπίδα ουσιαστικής και οριστικής αποξένωσης της Τουρκίας από τη Δύση με τη μετατροπή της σε δυνητικό ισλαμικό εχθρό, κάτι που αναμφίβολα βοηθά τον ελληνικό αμυντικό σχεδιασμό. Οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί βιάζονται να τον ξεφορτωθούν για να αγκαλιάσουν με στοργή το διάδοχο σχήμα (κατά πάσα βεβαιότητα) των Κεμαλιστών και να επαναδιατυπώσουν από κοινού τον φιλοδυτικό προσανατολισμό της γείτονος.
Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Οτι μέσα στην καλή χαρά θα συγχωρεθούν και όλες οι παρεκτροπές εις βάρος μας. Γιατί τότε θα πρόκειται για «διένεξη» μεταξύ δύο συμμάχων χωρών και όχι για επιθετική κίνηση της Τουρκίας εναντίον ευρωπαϊκού εδάφους. Αυτό το συγχωροχάρτι που σήμερα δεν εξασφαλίζει ο Ερντογάν θα είναι το bonus του Ιμάμογλου και των Κεμαλιστών όταν έρθουν στην εξουσία. Εμείς λοιπόν γιατί βιαζόμαστε;
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια