Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ μεγάλη και απολύτως αναμενόμενη από την ίδια την κυβέρνηση
Τις δύσκολες αυτές ώρες θέλω να σταθώ στο πλευρό των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ και με την χαιρεκακία με την οποία κανείς πρέπει να απευθύνεται σε αυτούς που κορόιδεψαν, λεηλάτησαν, συκοφάντησαν, απείλησαν, εκβίασαν και έσπρωξαν από το χείλος του γκρεμού εκατομμύρια Έλληνες, να τους πω: καλοφάγωτη η ήττα κι αν σας φαίνεται μεγάλη, να ξέρετε πως σε σχέση με το κακό που κάνατε, σε σχέση με την εξαπάτηση στην οποία επιδίδεστε εδώ και πολλά χρόνια (πολύ πριν γίνετε κυβέρνηση), σε σχέση με την καταστροφή που προκαλέσατε, είναι μάλλον μικρή (βέβαια μιλάμε για κυβερνών κόμμα και δεν είναι πολλά τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε που το ΠΑΣΟΚ στην πιο σάπια περίοδο της ιστορίας του, εν μέσω σκανδάλου Κοσκωτά, έπιανε 40άρια, οπότε πάλι καλά).
Δεν ξέρω αν η ήττα είναι στρατηγική ή όχι. Έτσι κι αλλιώς αυτές οι μπακαλιαρίλες είναι βολικές μόνο για ελισσόμενους πολιτικάντηδες και δημοσιογράφους που θέλουν να παραστήσουν ότι λένε κάτι βαθύ και σημαντικό την ώρα που απλώς προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπίες και τις βολικές (και προσοδοφόρες) ίσες αποστάσεις. Ξέρω ότι ήταν πολύ πολύ μεγάλη και απολύτως αναμενόμενη κυρίως από την ίδια την κυβέρνηση. Η χωρίς προηγούμενο, ακόμα και για βουλευτικές εκλογές (και αδιανόητη για Ευρωεκλογές), απόπειρα εξαγοράς ψήφου με επιδόματα και καταβολή συντάξεων μια εβδομάδα πιο νωρίς, έδειχνε τον πανικό των ανθρώπων που καταλαβαίνουν πως θα χάσουν και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Και είχαν απόλυτο δίκιο. Η ήττα που ήρθε, όμως, δεν είναι μόνο του Αλέκση και του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ήττα όλων των παπατζήδων-σχολιαστών που τέσσερα χρόνια τώρα πουλάνε το παραμύθι του «ικανού» και «ευφυούς» Τσίπρα. Ενός ανθρώπου που ανέλαβε την εξουσία εντελώς άφθαρτος και μέσα σε μια τετραετία κατάφερε να ηττηθεί με τεράστια διαφορά από ένα κόμμα το οποίο είχε νικήσει κατακράτος πριν από 4 χρόνια. Πρόκειται για ένα κατόρθωμα που απαιτεί ισχυρές δόσεις ανοησίας και ανικανότητας, οι οποίες, προφανώς, δεν θα μπορούσαν να κρυφτούν για πάντα πίσω από το μοναδικό πραγματικό προσόν του Αλέκση: το πόσο αδίστακτος είναι.
Είναι ήττα εκείνων των νεοδημοκρατών ή των «ανεξάρτητων» παρατηρητών που τους κάθεται λίγο άσχημα που ο Μητσοτάκης βάζει το «κέντρο» μπροστά στο «δεξιά» και φρόντιζαν όπου σταθούν και βρεθούν να λένε πόσο «λίγος» ειναι και πόσο «δεν τραβάει», επειδή οι περισσότερες φωτογραφίες του είναι υλικό για meme και επειδή καθόλου δεν του πάει όταν υψώνει τη φωνή. Είχαν ξεχάσει ότι ο τελευταίος πολιτικός που καθόλου «δεν τραβούσε», που συχνά έβγαινε αστείος στις φωτογραφίες κι όταν ύψωνε λίγο τους τόνους έκανε όλους τους αντιπάλους του να μοιάζουν δεινοί ρήτορες, είναι ο πολιτικός που έχει το ρεκόρ συνεχούς παραμονής στην πρωθυπουργία στο σύγχρονο ελληνικό κράτος: ο Κώστας ο Σημίτης.
Είναι ήττα όλων των αστέγων περιπλανόμενων πασόκων, καραμανλικών και των απελπισμένων στελεχών της «ευρύτερης αριστεράς» στους οποίους έδωσε στέγη ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο για να αποδειχθεί το αυτονόητο: ότι τα βαρίδια από τα πόδια του αντιπάλου σου δεν μπορεί να γίνουν φτερά στα δικά σου. Η σαβούρα (με τη ναυτική έννοια του όρου) είναι σαβούρα σε όποιο πλεούμενο κι αν τη βάλεις.
Είναι ήττα της Χρυσής Αυγης. Προφανώς ακόμα και 1% θα ήταν πολύ για εθνοσοσιαλιστές, αλλά επειδή εμείς ζούμε στον πραγματικό κόσμο κι όχι σ΄αυτόν των ονείρων μας, καταλαβαίνουμε πως η μείωση των ποσοστών των ναζί είναι καλό πράγμα. Προφανώς δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, αλλά μπορούμε να ελπίζουμε ότι ήρθε η αρχή του τέλους του κόμματος των οπαδών του Χίτλερ. Και μπράβο αν αυτές οι ήττες γίνουν μεγαλύτερες στις εκλογές που έρχονται.
Μάνος Βουλαρίνος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια