Η αντιπαράθεση των ΗΠΑ σχετικά με την αγορά από την Τουρκία του ρωσικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας S-400, αυξάνεται συνεχώς.
Οι στρατηγικές και τεχνικές πτυχές αυτής της κίνησης, καθώς και το ευρύτερο περιφερειακό γεωπολιτικό πλαίσιο, έχουν τεκμηριωθεί επαρκώς.
Ποιες θα ήταν όμως οι πιο σκληρές στρατιωτικές και πολιτικές επιπτώσεις μιας πιθανής ανάπτυξης των ρωσικών S-400 στην Τουρκία;
Ένα από τα μεγαλύτερα think tank το Carnegie, με άρθρο βόμβα, προδιαφράφει το μέλλον της Τουρκίας και με λίγα λόγια αναφέρει πως το ΝΑΤΟ, θα την πετάξει από την Συμμαχία.
Αναλυτικά το άρθρο:
Η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει δύο επιχειρήματα για να δικαιολογήσει την αγορά των S-400 από τη Ρωσία.
Πρώτον, όπως λένε οι Τούρκοι, η Ουάσιγκτον δεν ήταν πρόθυμη να μεταφέρει τεχνολογία στην Τουρκία, μολονότι η Μόσχα αρνήθηκε ότι η πώληση των S-400 θα περιλάμβανε και την μεταφορά τεχνολογίας.
Δεύτερον, η Τουρκία δεν θέλει τα δικά της οπλικά συστήματα να συνδεθούν αποκλειστικά με αυτά των δυτικών εταίρων της.
Για τους Αμερικανούς καθώς και για τις πολλές άλλες χώρες του ΝΑΤΟ που συμμετέχουν στην κατασκευή του αεροσκάφους, η διατήρηση της μυστικότητας της τεχνολογίας του F-35 είναι ζωτικής σημασίας, αφού θα είναι το πρότυπο αεροσκάφος τους για δεκαετίες.
Ως εκ τούτου, κάθε πρόσβαση της Ρωσίας στην ηλεκτρονική «υπογραφή» του αεροσκάφους από τα ραντάρ των πυραύλων S-400 είναι κάτι που δεν επιτρέπεται.
Ο Τούρκοι ισχυρίζονται ότι θα λειτουργούν τους πυραύλους S-400 χωρίς ρωσική τεχνική βοήθεια (αν και η Μόσχα επιβεβαίωσε ότι το σύστημα θα έρθει με ρωσικό προσωπικό) κάτι που δεν ήταν τελικά πειστικό.
Αρκετοί ειδικοί αναλυτές τονίζουν ότι η Τουρκία θα μπορούσε να ακυρώσει τη συμφωνία S-400 μετά τις δημοτικές εκλογές της χώρας στις 31 Μαρτίου.
Ωστόσο, αυτό θα σήμαινε ότι η Άγκυρα θα έβλαπτε σοβαρά τη σχέση της με τη Μόσχα. Αντίθετα, αν το σύστημα S-400 παραδοθεί και ενεργοποιηθεί, θα μπορούσε να της επιβληθούν κυρώσεις από την Ουάσινγκτον, μαζί με την ακύρωση των παραδόσεων των αεροσκαφών F-35 και τον αποκλεισμό της Τουρκίας από την αλυσίδα παραγωγής του, κάτι που μεταφράζεται σε πολλά εκατομμύρια δολάρια χαμένα.
Πέρα από αυτές τις αβεβαιότητες, η ανάπτυξη θα συνεπαγόταν βαθιές στρατιωτικές και πολιτικές επιπτώσεις.
Ας υποθέσουμε ότι οι συστοιχίες πυραύλων S-400, με προσωπικό της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας και Ρώσους «εκπαιδευτές», αναπτύσσονταν στα τέλη του 2019 σε δύο βάσεις εκτός ΝΑΤΟ, για παράδειγμα μία κοντά στην Άγκυρα και την άλλη στην Ανατολία.
Η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας θα είχε αποκτήσει άμεσα το αίσθημα μιας «στρατηγικής ανεξαρτησίας», ένα επιχείρημα που θα χρησίμευε και για να δικαιολογήσει την αγορά.
Στην πραγματικότητα όμως η χώρα θα είχε εισέλθει σε ένα στάδιο «στρατηγικής εξάρτησης» από τη Ρωσία. Η Τουρκία θα ήταν όμηρος της ρωσικής βιομηχανίας και παρουσίας στο έδαφός της, με υλικό, λογισμικό και προσωπικό.
Αυτή η εξάρτηση θα εκβαθυνόταν συνεχώς από την Μόσχα.
Μερικά από τα υποθετικά ερωτήματα που τέθηκαν θα ήταν τα ακόλουθα:
Πώς θα μπορούσε η Τουρκία να ενεργήσει αλληλέγγυα με το ΝΑΤΟ σε περίπτωση ενδεχόμενης κρίσης με τη Ρωσία στην ανατολική Ουκρανία ή τη Βαλτική, ενώ θα φιλοξενούσε ρωσικούς πυραύλους σε δύο βάσεις των αεροπορικών της δυνάμεων;
Πώς θα μπορούσαν οι Τούρκοι να διατηρήσουν κρίσιμα στρατιωτικά οπλικά συστήματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που αναπτύχθηκαν σε τρεις μεγάλες τουρκικές βάσεις – Incirlik, Konya και Malatya, μεταξύ άλλων εγκαταστάσεων, ενώ τα ρωσικά οπλικά συστήματα θα είχαν αναπτυχθεί σε άλλες βάσεις;
Το Ιράν διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα πυραύλων στη Μέση Ανατολή.
Δύο από τους ισχυρότερους πυραύλους, ο Shahab και ο Sejjil, είναι σε θέση να κτυπήσουν την Ελλάδα, το Ισραήλ και την Τουρκία, το μεγαλύτερο μέρος της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, καθώς και όλες τις δυτικές στρατιωτικές βάσεις στην Κρήτη, και την Κύπρο.
Σε περίπτωση οξείας κρίσης με την Τεχεράνη, θα μπορούσε η Τουρκία να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της έναντι του ΝΑΤΟ, φιλοξενώντας ρωσικούς πυραύλους S-400 και έχοντας συνεργάτες τη Ρωσία, το Ιράν;
Αν ξαφνικά είχαμε κρίση, θα μπορούσε η Τουρκία να καλέσει το ΝΑΤΟ για βοήθεια ή θα χρησιμοποιούσε μόνο τους ρωσικούς πυραύλους;
Θα μπορούσε η Μόσχα να διατηρήσει σε «ισχύ βέτο» για τη χρήση των S-400 σε τέτοιες περιπτώσεις;
Προχωρώντας περισσότερο, θα ήθελαν τελικά οι Ηνωμένες Πολιτείες να αναδιοργανώσουν την παρουσία τους στη βάση αεροπορικών δυνάμεων του Incirlik, όπου υπάρχουν αρκετές δεκάδες πυρηνικές κεφαλές;
Θα μπορούσε να είχαμε αναδιάρθρωση των δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ, οι οποίες θα επηρέαζαν τη μελλοντική λειτουργική στην νατοϊκή βάση στο Ικόνιο, όπου αεροσκάφη E-3A AWACS θα εκτελούσαν επιχειρήσεις κατά του Ιράν;
Τελικά, η εμπιστοσύνη του ΝΑΤΟ στην στρατιωτική διοίκηση της Τουρκίας, η οποία ήδη χτυπήθηκε βάναυσα από τις εκκαθαρίσεις μετά την απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016, φαίνεται να ευθυγραμμίζεται πλέον στρατηγικά με τη Ρωσία.
Για όλα αυτά λοιπόν, είτε οι Τούρκοι θα κάνουν τελικά «πίσω», είτε θα χτυπηθούν κάποια στιγμή από το ΝΑΤΟ, άλλη λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια