Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Ένα από τα πιο ακανθώδη ερωτήματα της Ιστορίας στο μέλλον θα είναι για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας δεν συμπορεύτηκε τον Ιανουάριο ή ακόμη και τον Σεπτέμβριο του 2015 με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι και γιατί επέλεξε τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ. Είναι τόσο ανίκανος ή απλά η προτεραιότητά του τότε ήταν η διάλυση της Δεξιάς, δια της κλασικής τροτσκιστικής μεθόδου του εισοδισμού;
Ο κ. Τσίπρας δεν είναι ένας άνθρωπος που συνθέτει, που προκαλεί συγκλίσεις και συνεργασίες. Ο πολιτικός του λόγος είναι βαθιά διχαστικός και η πρακτική του είναι φανερά συγκρουσιακή. Δεν ξέρουμε αν επιβιώνει μέσα από τη σύγκρουση ή ζει τελικά γι' αυτή.
Αν και εφόσον το επιθυμούσε, θα μπορούσε το 2015 να απορροφήσει τις δυνάμεις πέραν της Νέας Δημοκρατίας. Θα ήταν αρκετό να βάλει μπροστά τα συνθήματα που θέτει σήμερα, περί προοδευτικού μετώπου. Δεν το έκανε. Το αντίθετο! Συγκυβέρνησε με την ακροδεξιά του Καμμένου. Κι αυτό δεν έτυχε! Ήταν μια ξεκάθαρη επιλογή του. Κι αυτό για δύο λόγους.
Ο πρώτος και σημαντικότερος ήταν ότι την εποχή εκείνη πίστευε πως θα μπορούσε να προκαλέσει μόνιμη και ανήκεστο βλάβη στη Δεξιά, επιμένοντας στη συνεργασία του με το πλέον ακραίο κομμάτι της, το οποίο και εκπροσωπούσε ο κ. Καμμένος. Έμοιαζε σαν να είχε πέσει από τον ουρανό μια νέα θρησκεία κι αυτή να κερδίζει οπαδούς μεταξύ του Ιερατείου της παλαιάς θρησκείας! Η σύγχυση και μόνο θα έκανε στη συνέχεια από μόνη της τη δουλειά της. Να σημειώσουμε ακόμη ότι δεν ήταν μόνος του ο κ. Καμμένος! Η λύση αυτή πήγαινε πακέτο και με πολλά στελέχη του δημόσιου κρατικού τομέα, προσφέροντας απλόχερα στον κ. Τσίπρα ένα κομμάτι από την πολυπόθητη… πραγματική εξουσία. Κι ο Αλέξης Τσίπρας ένιωθε σε εκείνη τη φάση να έχει μεγαλύτερη ανάγκη την πραγματική εξουσία των Παπαγγελόπουλων από το σοσιαλιστικό όραμα του ΠΑΣΟΚ.
Ο δίαυλος επικοινωνίας αυτών των κρατικών στελεχών με τον κ. Τσίπρα ήταν ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Το γεγονός που έσπασε όμως τον πάγο και οδήγησε ανθρώπους με βαθιά δεξιές αντιλήψεις να υπηρετήσουν πιστά το νέο καθεστώς ήταν η αίσθηση που καλλιεργήθηκε ότι ο κ. Τσίπρας δεν ήταν τελικά και τόσο ακραίος όσο έλεγαν, αφού ο ίδιος είχε επιλέξει για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο. Τον κορυφαίο των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή. Έναν δικό τους άνθρωπο!
Ο δεύτερος λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ γύρισε την πλάτη του στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι πηγάζει από τη βαθιά περιφρόνηση που τρέφει ο κ. Τσίπρας για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Δεν ήθελε τη συνεργασία, επειδή επιδίωξε την υποταγή. Πίστευε ότι η κυβέρνησή του θα τα κατάφερνε, ότι θα πετύχαινε να φέρει την οικονομική ευημερία και να κερδίσει την εύνοια των πολιτών. Ότι θα λειτουργούσαν τα «ελατήρια» της Οικονομίας, όπως του είχαν υποσχεθεί οι τραπεζίτες που ανέλαβαν να τον μυήσουν στα μυστικά του καπιταλισμού. Ο κ. Τσίπρας πίστευε ότι δεν τους είχε ανάγκη. Ότι θα τους εξανάγκαζε να φτάσουν στην αυλή του γονατιστοί και να του ζητάνε αυτοί την συμπόρευση. Τους είχε με άλλα λόγια δεδομένους! Οπότε ο βασικός του στόχος παρέμεινε η διάλυση της Δεξιάς και όχι η ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς.
Τα πράγματα άλλαξαν άρδην απ' τη στιγμή που αντιλήφθηκε ότι το σχέδιό του περί διάσπασης και απομόνωσης της Δεξιάς ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία. Περίμενε ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών θα προκαλούσε το πολυπόθητο γι' αυτόν ρήγμα στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας και ότι αυτό θα πυροδοτούσε αλυσιδωτά γεγονότα που σε συνδυασμό με το τέλος των μνημονίων και την οικονομική ανάκαμψη θα τον οδηγούσαν σε μία νέα ευρεία εκλογική νίκη. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη! Οπότε μπήκε σε εφαρμογή το plan B, το οποίο δεν ήταν άλλο από την άλωση του χώρου της κεντροαριστεράς. Ακόμη και τώρα, όμως, δεν ζήτησε τη συνεργασία. Δεν έκανε μια πρόταση ουσίας προς το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Ήταν και πάλι δική του επιλογή να λειτουργήσει ως πειρατής της πολιτικής, επιδιώκοντας «συνεργασίες» με ανυπόληπτους πολιτικούς του χώρου, επιδιώκοντας να εξαγοράσει πολιτικές σφραγίδες και όχι να σφραγίσει πολιτικές σύνθεσης.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο ευφυής πολιτικός που «λανσάρουν» οι φίλοι του στα κανάλια της διαπλοκής. Είναι ένας υπερτιμημένος πολιτικός που είχε όλες τις ευκαιρίες με το μέρος του, αλλά που αποδείχτηκε ανίκανος να τις αξιοποιήσει. Έγινε πρωθυπουργός από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας, απ’ αυτά για τα οποία ακόμη και η ίδια δηλώνει έπειτα από καιρό την έκπληξή της. Όπως ένας μεθυσμένος δεν πιστεύει τι έχει κάνει την προηγούμενη νύκτα! Ο κ. Τσίπρας είχε τη δυνατότητα να βγάλει την χώρα από την κρίση και να κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή του τόπου. Αντί γι αυτό προτίμησε τους επικίνδυνους πειραματισμούς του Βαρουφάκη και την συμπόρευση με την ακροδεξιά.
Αλλά είχε και μία «ατυχία»! Μία «αναποδιά». Να βρει απέναντί του για αντίπαλο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλιώς τα υπολόγιζε και αλλιώς του συνέβησαν τα πράγματα. Περίμενε ότι θα εξακολουθούσε να αντλεί Αντώναρους από την Νέα Δημοκρατία και ότι θα έβλεπε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνεται χίλια κομμάτια. Σήμερα η Νέα Δημοκρατία είναι ενωμένη όσο ποτέ και έτοιμη να επιστρέψει στην εξουσία. Ο κ. Τσίπρας απέτυχε σε όλες τις επιλογές του και τις προβλέψεις του. Θα πρέπει να συνηθίσει σε αυτό! Είναι αργά γι' αυτόν να αλλάξει ρότα. Κι ακόμη πιο αργά για να κερδίσει φίλους. Στην κατάσταση που βρίσκεται και με δεδομένο το έλλειμμα εμπιστοσύνης που τον χαρακτηρίζει, μόνο με μισθοφόρους μπορεί να συνεχίσει. Αλλά με μισθοφόρους δεν κερδίζονται μάχες.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια