Γράφει ο Βαγγέλης Στεργιόπουλος
Έχοντας γεννηθεί στην Αθήνα και έχοντας περάσει τα πρώτα 22 χρόνια της ζωής μου σε μια μονοκατοικία —ναι, εξακολουθούσαν να υπάρχουν τέτοιες τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας— που βρισκόταν στη συμβολή της Πατησίων και της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, θεωρώ μάλλον αναπόφευκτη τη συναισθηματική σύνδεσή μου με τον Παναθηναϊκό.
Έγινα φίλαθλος —ευτυχώς, ποτέ οπαδός— των Πρασίνων, καθώς η ιστορική έδρα του συλλόγου, η Λεωφόρος, ήταν κοντά στο σπίτι μου, οι περισσότεροι συγγενείς και φίλοι ήταν «ομοϊδεάτες», οι δε τίτλοι του Παναθηναϊκού διαδέχονταν ο ένας τον άλλον και προσέδιδαν αναμφισβήτητο κύρος στην ομάδα.
Πέραν των ανωτέρω, ο Παναθηναϊκός είχε δύο ιδιαίτερα στοιχεία που με τραβούσαν: τον αέρα και την αυτοπεποίθηση της μεγάλης ομάδας της πρωτεύουσας —ήταν κατά κοινή παραδοχή το αντίπαλον δέος του Ολυμπιακού, της μεγάλης ομάδας του λιμανιού—, αλλά και τις συνεχόμενες επιτυχίες στην Ευρώπη, που τον καθιστούσαν το σημαντικότερο πρεσβευτή του ελληνικού ποδοσφαίρου στο εξωτερικό σε συλλογικό επίπεδο.
Η εικόνα αυτή του Παναθηναϊκού, στο δικό μου μυαλό, είχε ξεθωριάσει εδώ και πολλά χρόνια. Η γενικότερη δυσοσμία που άρχισε από κάποια στιγμή και μετά να αναδίδει η ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα —με μοναδική φωτεινή εξαίρεση την κατάκτηση του Euro από την εθνική ομάδα το 2004—, τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας και ο τυφλός φανατισμός, η αποκρουστική συμπεριφορά των οργανωμένων οπαδών όλων ανεξαιρέτως των μεγάλων ομάδων, σε συνδυασμό ασφαλώς με τις συνεχείς αποτυχίες του Παναθηναϊκού στις εγχώριες αλλά και τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με απομάκρυναν όχι μόνον από την ομάδα και το γήπεδό της, αλλά και από το ελληνικό ποδόσφαιρο εν γένει.
Ύστερα από ένα πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου είχα αρκεστεί στο να απολαμβάνω την ποδοσφαιρική πανδαισία που προσφέρουν οι σπουδαίες ομάδες του εξωτερικού, έστρεψα φέτος και πάλι το βλέμμα μου στον Παναθηναϊκό. Η παρουσία ενός σοβαρού, μετρημένου και καλλιεργημένου για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα ανθρώπου στη θέση του προπονητή, η ύπαρξη νέων και ταλαντούχων ελλήνων ποδοσφαιριστών στην ομάδα, σε συνδυασμό με τη μετάδοση ορισμένων τουλάχιστον αγώνων της από τη δημόσια τηλεόραση, με έπεισαν να παρακολουθήσω από τον τηλεοπτικό δέκτη κάποια ενδιαφέροντα παιχνίδια και να πιστέψω —όπως και πολλοί άλλοι, είμαι σίγουρος— ότι κάτι πραγματικά καλό θα μπορούσε να προκύψει για τον αθηναϊκό σύλλογο.
Οι προσδοκίες μου αυτές, οι όποιες ελπίδες μου, διαψεύστηκαν παταγωδώς χθες το βράδυ. Η διακοπή της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, το βατερλό αυτό του τριφυλλιού, έχει κατά την άποψή μου δύο διαστάσεις: την καθαυτό αθλητική, αλλά και την κοινωνική, με την ευρεία έννοια του όρου.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, το λιγότερο σημαντικό, ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε δικαίως χθες το βράδυ —τουλάχιστον στα 70 λεπτά που διήρκεσε ο αγώνας— από μια ομάδα καταφανώς υπέρτερη από τεχνικής απόψεως, μολονότι οι ποδοσφαιριστές του έδωσαν στο γήπεδο τα πάντα.
Όμως, η σημαντικότερη ήττα που υπέστη χθες ο Παναθηναϊκός είναι αυτή που αφορά την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία του, καθώς και τους υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους του — υπάρχουν τέτοιοι, και αποτελούν μετά βεβαιότητας την πλειονότητα.
Οι ανεγκέφαλοι που εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και διέκοψαν την αναμέτρηση, ασκώντας βία και αδιαφορώντας για τη βέβαιη τιμωρία του συλλόγου που δήθεν υποστηρίζουν, υπέγραψαν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου τού πάλαι ποτέ μεγάλου Παναθηναϊκού.
Ενός Παναθηναϊκού που δόξαζε την Ελλάδα στο εξωτερικό, ενός Παναθηναϊκού που αγαπούσαν οι φίλαθλοί του και σέβονταν οι αντίπαλοί του, ενός Παναθηναϊκού που, ακόμη κι όταν έχανε, έχανε με αξιοπρέπεια, διατηρώντας στο ακέραιο την αίγλη και τη φήμη του.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια