«Σφιχτός» στην τσέπη του, «σφιχτός» και στην «καρδιά» του

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας *
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής

Η τσιγκουνιά είναι ένα από τα ελαττώματα που μάλλον (τελικά) διακατέχει αρκετούς ανθρώπους. Συνήθως, όταν σκεφτόμαστε κάποιον τσιγκούνη άνθρωπο, μας έρχεται η εικόνα του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος (πάπιος!) που ενώ έχει πολλά χρήματα, φέρεται αντιστρόφως ανάλογα με τα καλά συναισθήματα και τις αξίες όπως αυτές της αγάπης και της προσφοράς.

Ως τσιγκούνης λοιπόν, χαρακτηρίζεται κάποιος που έχει μία αυστηρή εγκράτεια τόσο στον οικονομικό τομέα όσο και στο συναισθηματικό.

Πως όμως συνδέονται χρήματα και συναισθήματα;

Ο τσιγκούνης (τα λεφτά!) συνήθως είναι μίζερος, άπληστος και με υπέρμετρο εγωισμό. Η παρέα μαζί του δεν είναι και η πιο ευχάριστη, καθώς η κοινωνική ζωή είναι «φτωχή» και πολλές φορές με αρκετά προβλήματα στις διαπροσωπικές του επαφές (τα συναισθήματα!).

«Σφιχτός» στην τσέπη του, «σφιχτός» και στην «καρδιά» του.

Δεν φημίζεται για την φιλοξενία του, την εγκαρδιότητα του, το χαμόγελο του, την ανοιχτόκαρδη αγκαλιά του και το νοιάξιμο του για τους ανθρώπους. Ίσα ίσα που συνήθως αναφερόμαστε σε έναν άνθρωπο «κλεισμένο» στον εαυτό του, απομονωμένο από τον περίγυρο του. Μοναδική του έννοια είναι να μην ξοδευτούν τα χρήματα του, αλλά να εμπλουτιστούν. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους, έχει κατακλυστεί από τον εγωισμό του και το νοιάξιμο μόνο για τον εαυτό του και τα χρήματα του.

Ένας τσιγκούνης άνθρωπος βρίσκει την ασφάλεια του και την ηρεμία του μέσω των χρημάτων και όχι στην επαφή του με τους συνανθρώπους του. Φοβάται να εμπιστευτεί αξίες όπως η επαφή της συντροφικότητας και της φιλίας. Βασίζουν την αυτοεκτίμησή τους μόνο στα χρήματα. Ο άνθρωπος που στερείται επικοινωνίας, κάποια στιγμή θα οδηγηθεί σε έναν ψυχικό μαρασμό, αφού αυτή η στάση του ολοένα και θα τον απομονώνει συναισθηματικά.

Η τσιγκουνιά έχει κρυφά «αγκάθια» που μόνο αν τα αναγνωρίσει ο ίδιος ο άνθρωπος θα μπορέσει να επιλύσει αυτό το πρόβλημα. Αν δεν τα αναγνωρίσει ή επιλέξει πως δεν θέλει να αλλάξει, τότε με το πέρασμα του χρόνου, θα χάσει κάθε έννοια πραγματικής ευτυχίας και χαράς.

Αν τύχει στο περιβάλλον ένα τέτοιο άτομο προσφέρετε του την βοήθεια σας... με γενναιοδωρία! Όμως προσοχή: Η πολλή καλοσύνη βλάπτει, οπότε κι εδώ χρειάζεται μέτρο…

* Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.