Γράφει ο Μάκης Πολλάτος
Εκβιασμοί του στυλ «πήγαινε πιες μια γκαζόζα στο κυλικείο και μην ψηφίσεις για να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να παίζουν μαζί μας» ως απάντηση στην προειδοποίηση ότι θα εφαρμοστεί ο κανονισμός που προβλέπει τη διάλυση μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας εφ' όσον χάσει τον ελάχιστο αριθμό προβλεπόμενων βουλευτών.
Κομπίνες που δεν κάνουν ούτε οι φοιτητικές παρατάξεις και αφορούν το αδιανόητο θεσμικό μαγείρεμα των όρων του παιχνιδιού ώστε οι μέχρι πρότινος συγκυβερνώντες να μην χάσουν τα προνόμιά τους και τους δεκάδες μετακλητούς υπαλλήλους που πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
Υπόνοιες για συναλλαγές, υποσχέσεις για πολιτικές μετεγγραφές επειδή βλέπουν ότι αν παραμείνουν στα κόμματά τους δεν πρόκειται να επανεκλεγούν, οι βουλευτές ανταλλάσσουν την ψήφο τους στο Σκοπιανό, αδιαφορώντας για την αντίθετη άποψη του λαού. Αφορισμός της πλειοψηφίας των πολιτών ότι λειτουργεί με ακροδεξιά αντανακλαστικά και δεν σκέφτεται λογικά, από μια πολιτική ηγεσία που είναι πρόθυμη να ξεπουλήσει τα εθνικά δίκαια αρκεί να ικανοποιήσει τους ξένους προστάτες της.
Ξεγύμνωμα πολιτικών αρχηγών με την αποκάλυψη ότι συνομιλούσαν με πρεσβευτές ξένων χωρών στους οποίους είχαν δεσμευτεί από το 2017 ότι θα πουν «ναι» σε οποιοδήποτε σχέδιο για να κλείσει το Σκοπιανό.
Νταραβέρια και υπόνοιες για χρηματισμό. Αδιανόητες μεθοδεύσεις για να εξυπηρετήσουν τους ακροδεξιούς συνοδοιπόρους τους επειδή τρέμουν μην αποκαλύψουν τι συνέβαινε στα κυβερνητικά παρασκήνια από το 2015.
Κι όλα αυτά ενώ οι θεματοφύλακες της ορθής λειτουργίας του δημοκρατικού συστήματος κρύβονται. Πού είναι η δικαστική εξουσία, η ανεξάρτητη; Πού είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να παρέμβει; Δεν είναι απαραίτητο να... παραιτηθεί (λέμε και καλαμπούρια). Για να σταματήσει ο ευτελισμός της βουλής, θα αρκούσε ίσως μια προειδοποιητική ανακοίνωση από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ότι δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχος όλες αυτές τις εξελίξεις και τις προσπάθειες αλλοίωσης του πολιτεύματος.
Μείζονα πολιτικά θέματα που καλύπτονται από κυνικές αναφορές του τύπου «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν». Αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή από προκλητικούς υπουργούς που ακόμη δεν έχουν απολογηθεί για τον χαμό 100 ανθρώπων στην πυρκαγιά στο Μάτι και κουνάνε και το δάχτυλο ότι ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε άψογα...
Αλλαγή των όρων του παιχνιδιού που γελοιοποιούν τους δημοκρατικούς θεσμούς αλλά καλύπτονται από βουλευτές έτοιμους να συναινέσουν σε όλα και χρησιμοποιούν το ψευτοεπιχείρημα «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν». Μέσα ενημέρωσης τυφλά ή κουφά που χαρακτηρίζουν το μαγείρεμα της ξεφτίλας για τη διατήρηση μιας κοινοβουλευτικής ομάδας και άρα των προκλητικών προνομίων σαν «ρύθμιση ανάσα για τα μικρά κόμματα».
Κατήφορος χωρίς τέλος.
* Στο παρελθόν, για να περιγραφούν οι ασταθείς δημοκρατίες της κεντρικής Αμερικής χρησιμοποιούνταν η ονομασία Banana Republic. Ήταν χώρες των οποίων το μοναδικό εξαγώγιμο προϊόν ήταν οι μπανάνες. Λειτουργούσαν (ορισμένες λειτουργούν ακόμη) με βάση ένα κρατικοδίαιτο μοντέλο καπιταλισμού, με ισχυρή ολιγαρχία που εκμεταλλευόταν τον λαό. Στις δημοκρατίες της μπανάνας η κυρίαρχη πολιτική ελίτ με τη βοήθεια της πλουτοκρατίας ενδιαφέρεται για την διατήρηση της εξουσίας μέσω κρυφών ή φανερών συναλλαγών, σταθεροί κανόνες δεν υπάρχουν αφού οι όροι του παιχνιδιού αλλάζουν αναλόγως της θέλησης των ισχυρών και η αδύναμη οικονομία στηρίζεται από διεθνή δανεισμό με έναν τρόπο που η φτώχεια διευρύνεται και η χώρα είναι εγκλωβισμένη σε μια διαρκή ύφεση ή υπανάπτυξη. Εν έτει 2019, η Ελλάδα ζει τη Δημοκρατία της γκαζόζας (Γκαζόζα Republic), τη δική της Banana Republic.
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια