Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Ο τρόπος με τον οποίο μεθόδευσε εξ αρχής την συμφωνία με τα Σκόπια, είναι πολύ ενδεικτικός. Το πρόβλημα υπήρχε και έπρεπε να λυθεί. Ο δυτικός παράγοντας πίεζε για τους δικούς του γεωστρατηγικούς του λόγους, και «διευκόλυνε» πολιτικές ανακατατάξεις στην γειτονική χώρα, που κατέληξαν στην «ευκαιρία» Ζάεφ. Από κει και μετά, οι διαδικασίες έπρεπε να επισπευσθούν και η συμφωνία να υπογραφεί σε χρόνο dt.
Ο Τσίπρας κατάλαβε το πόσο θα αναβαθμιζόταν στα μάτια των δυτικών (και πώς θα το αντάλλασε...) αν τους «έκανε την δουλειά». Δεν... σκοτίστηκε, ως εκ τούτου, για το αν θα διαπραγματευθεί μια καλή συμφωνία για την Ελλάδα, αλλά μια γρήγορη συμφωνία για τους ξένους.
Αντί, λοιπόν, να καλέσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης να υιοθετήσουν μια κατά το δυνατόν κοινή εθνική θέση, για να φανεί η Ελλάδα με ενισχυμένες γραμμές για να ασκηθεί μεγαλύτερη πίεση (και από τους επισπεύδοντες δυτικούς...) στα Σκόπια, κινήθηκε μόνος του και εν κρυπτώ. Ο ίδιος και το κόμμα του, ως έκπαλαι... διεθνιστικό, εθνικές ευαισθησίες δεν είχαν. Παράλληλα, ήξερε ότι το «μακεδονικό» διαπερνούσε οριζόντια και διχαστικά σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα. Αν, ως εκ τούτου, με την συμφωνία του κατόρθωνε να τους δημιουργήσει προβλήματα, τόσο το καλύτερο...
Αν ήθελε, θα εξασφάλιζε πρόσθετη πίεση του «ξένου παράγοντα» στα Σκόπια. Οι δυτικοί, συμφωνία (και ένταξη στο ΝΑΤΟ...) ήθελαν, αδιαφορώντας παγερά για το ποιο από τα δύο μέρη θα εμφανιζόταν κερδισμένο.
Φτάσαμε εδώ και... όπως φθάσαμε. Ο Τσίπρας, δεν κατάφερε να δημιουργήσει (πολλά...) προβλήματα συνοχής στην ΝΔ, αλλά στον... δρόμο προς τις Πρέσπες και στις παραλίμνιες λόχμες της έγκρισης της συμφωνία στην ελληνική Βουλή, διαπίστωσε πως το όλον ζήτημα προσφέρεται ιδανικά για να τον βοηθήσει να διαλύσει τον... μεσαίο χώρο και τα κόμματα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, και -κυρίως- να μεταμφιεσθεί προεκλογικά σε «προοδευτικό σοσιαλδημοκράτη»! Ηγεμονεύοντας αυτός στον κρίσιμο χώρο του κέντρου, με στόχο να προσεταιρισθεί αυτός την εκλογική του πελατεία, ως «κεντροαριστερός» και όχι ο Μητσοτάκης ως κεντροδεξιός, με καταγραφόμενη μάλιστα αυξανόμενη υπεροχή.
Όλα αυτά τα ιλαροτραγικά που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, τ’ αλισβερίσια, οι εξαγορές (όχι κατ’ ανάγκην οικονομικές...) ψήφων, συνειδήσεων, κομματικό-ιδεολογικής συνέπειας, είναι το αποτέλεσμα των απελπισμένων, κυνικών κινήσεων Τσίπρα.
Μόνο που μένει να φανεί αν θα έχουν και ουσιαστικό αντίκρυσμα στην πράξη. Και όχι στα... μετεωριζόμενα κοινοβουλευτικά «κουκιά», αλλά στις πραγματικές κάλπες. Ο Τσίπρας, δίνει (μαζί με μπουναμάδες, διορισμούς, υποσχετικές με ορίζοντα...4ετίας, κ.λ.π.) την μάχη να συγκρατήσει την προβλεπόμενη εκλογική του ήττα, σε διαχειρίσιμα για τον ίδιον (κυρίως...) και το κόμμα του επίπεδα. Για την επόμενη μέρα...
Απομένει να φανεί. Γιατί, όπως λέει και ο λαός, «το έξυπνο πουλί, από την μύτη πιάνεται...» Και κάμποσους αιώνες πριν, ο Αριστοτέλης είχε μιλήσει για την «ετερογονία των σκοπών»: τα σχεδιάζεις, τα προετοιμάζεις και τα εκτελείς όλα κατά πώς θέλεις, αλλά στο τέλος... βρίσκεσαι εντελώς αλλού, χωρίς να καταλάβεις πώς και γιατί!
Οι (αμφίδρομες) πολιτικές αγυρτείες με τον Καμμένο, μπορεί με τον πάντα απρόβλεπτο, κυνικό και σε πανικό για την πολιτική του επιβίωση Πάνο, να του γυρίσουν μπούμερανγκ. Αμφιβάλλει κανείς ότι και οι δυο «έχουν ράμματα για την γούνα του άλλου...»;
Η αποψίλωση, σε πρακτικούς όρους η... εξαέρωση του «Ποταμιού», μπορεί να βοηθάει την κυβέρνηση στην «πανηγυρική» υπερψήφιση της συμφωνίας στην Βουλή, αλλά η εκλογική «πελατεία» του (από τις πιο έλλογες, ψαγμένες, με κριτική γνώση και άποψη, ίσως, εξ όλων των υπολοίπων κομμάτων...), στην οποία προσδοκά ο πρωθυπουργός, είναι μάλλον απίθανο να γοητευθεί από τους κυβερνητικούς σαλταδορισμούς και τον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό του. Μάλλον αλλού θα κοιτάξει να ποντάρει τις ελπίδες του...
Και βέβαια, υπάρχει και το ΚΙΝ.ΑΛ. Ένας «νάνος», αλλά με γονίδια... γιγαντιαίου «πράσινου» φοίνικα. Με αποδεδειγμένο παρελθόν άπειρων λαθών, μα και επίγνωσης εθνικού καθήκοντος. Ακόμη και σε περιστάσεις που ήξερε ότι θα του κοστίσουν. Η «διαχείριση κρίσης» που ανέλαβε η Φώφη Γεννηματά, μπορεί να μην έχει την ακτινοβολία, την «σαγήνη» άλλων εποχών. Αλλά, εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται ικανοποιητική και χρήσιμη. Ανταποκρίθηκε, δεν απογοήτευσε (σε συνολικό απολογισμό...) την ψήφο ενθάρρυνσης των 212.000 ανθρώπων που της εμπιστεύθηκαν το εγχείρημα του ΚΙΝ.ΑΛ. Και νοερά την προτρέπουν και τώρα να προχωρήσει. Χωρίς δισταγμούς, αποφασιστικά,αλλά και χωρίς... εκ μεταφοράς «ιστορικές» εμμονές και αχρείαστους «σεβασμούς». Να καταλάβει ότι το τμήμα του κεντρώου κόσμου στο οποίο απευθύνεται την παρακολουθεί με προσμονή. Αλλά και αυστηρότητα.
Η... όψιμη «αγάπη» του Τσίπρα σε «κεντροαριστερούς συντρόφους» (ναι, τους...«γερμανοτσολιάδες» και «Τσολάκογλου», σε επικαιρική μεταγλώττιση εκλογικής ανάγκης!), μπορεί ίσως να γοητεύει κάποια μεσαία στελέχη για λόγους πολιτικού καιροσκοπισμού, ακόμη και αδιάφορους πολιτικά πολιτευτές και βουλευτές, αλλά είναι βέβαιο ότι ενοχλεί και προσβάλλει βαθύτατα τον πυρήνα της «φυλής ΠΑΣΟΚ» (αυτό ήταν , ουσιαστικά, πάντα εξ αρχής ΔΗ.ΣΥ, και ΚΙΝ.ΑΛ)....
Που, ενισχυμένος από το πλήθος των «μετανοημένων» (ή απογοητευμένων από τα ανταλλάγματα που προσδοκούσαν...) ΠΑΣΟΚων που στράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και κατά τις δημοσκοπήσεις σε σημαντικό ποσοστό τον εγκαταλείπουν, δεν αποκλείεται να κάνουν την... δυσάρεστη διαφορά για τον κ. Τσίπρα στις κάλπες. Και να συγκροτήσουν μια κρίσιμη «δύναμη ευθύνης», που θα φανεί χρήσιμη την «επόμενη μέρα»...
Για τον τόπο. Όχι τα καμώματα και τα ρεσάλτα του Τσίπρα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια