Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ώστε ο στρατηγικός στόχος των δύο ψηφοφοριών (ψήφος εμπιστοσύνης και Σκοπιανό) είναι η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Και μέσα σ’ αυτό το αναδιαταγμένο σκηνικό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ο μεγάλος και αποκλειστικός φορέας της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα: Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια.
Ποια κεντροαριστερά μωρέ; Με τον Κουίκ, την Χρυσοβελώνη, την Κουντουρά, τον Κόκκαλη, τον Αντώναρο και την Παπακώστα ως στελέχη και υπουργούς της; Θα μου πείτε βέβαια ότι παράλληλα θα διαπρέπουν εντός της η Μαριλίζα, ο Ραγκούσης, ο Κουρουμπλής, ο Κοτσακάς, ο Μπίστης και ο Δανέλλης. Και βέβαια θα συνεχίσει να έχει τον Δραγασάκη, τον Τσακαλώτο, τον Γαβρόγλου, τον Φίλη, τον Παρασκευόπουλο, τον Μπαλτά, τον Κοντονή, τον Πολάκη, τον Κυρίτση.
Ωραίο «κεντροαριστερό» ασκέρι. Έχει μέσα ακροδεξιούς, δεξιούς, ψεκασμένους, Τσοχατζοπουλικούς, Σημιτικούς, Γιωργακικούς, κομμουνιστές, αριστεριστές, αντιεξουσιαστές, Σταλινικούς. Μόνο κεντρώους και σοσιαλδημοκράτες δεν έχει. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ανδρέα στον τάφο του στο Α’ νεκροταφείο. Που από καιρό τρίζουν δηλαδή, αφού όλοι τούτοι το πρωί τον λένε καταστροφέα της χώρας και το βράδυ διεκδικούν την πολιτική κληρονομιά του.
Ο Αλέξης έχει μαζέψει πολύ κόσμο, θα πείτε. Πράγματι, όποιος ξέμπαρκος -νυν ή παλιότερος- κινείται στα πέριξ, ο ΣΥΡΙΖΑ τον περιμαζεύει ανεξαρτήτως ιδεολογίας και προσωπικής προϊστορίας. Κι όσο αναμαζεύει πολιτικά ερείπια κορυφής, τόσο χάνει από κάτω του τους απλούς ψηφοφόρους. Σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1978, που ενώ πήρε τότε το σύνολο σχεδόν των στελεχών της Ένωσης Κέντρου, δεν πήρε ούτε έναν ψηφοφόρο της. Πήγαν όλοι στον Ανδρέα. Σαν την Ντόρα στην αρχηγική μάχη με τον Σαμαρά, που είχε συντριπτική πλειοψηφία στα στελέχη της ΝΔ, αλλά έχασε στην ψηφοφορία στη βάση.
Εφόσον έβαλαν την περιβόητη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού πάνω στις ράγες ενός κρίσιμου εθνικού ζητήματος χρησιμοποιώντας ως υπομόχλιο μια συμφωνία με την οποία διαφωνεί το 80% του ελληνικού λαού, δεν είναι λογικό να αποβεί εις βάρος αυτού που εκφράζει το 20% . Για σκεφτείτε το. Εγώ θα έλεγα ότι το υποχρεωτικό στρίμωγμα της ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού στα μέτρα του Μακεδονικού, καταδικάζει ευθύς εξ’ αρχής αυτή την Τσιπρικής έμπνευσης απόπειρα. Ποια πολιτική διεργασία που ξεκινά με αντιπαράθεση στο 80% του ελληνικού λαού έχει μέλλον και προοπτική;
Αλλά τι έχουν να χάσουν όλοι αυτοί; Ο Αλέξης μαζεύει γύρω του βουλευτές του Καμένου που δεν θα ξανάβλεπαν κοινοβούλιο, παλιούς ΠΑΣΟΚους που ο ίδιος έστειλε σπίτι τους το ’12 και το ’14 ως τελειωμένους και παλιούς αριστερούς που είχαν μάθει να ζουν στο όριο κάτω του 3%. Το θέμα είναι αν όλοι αυτοί ξεχωριστά εκφράζουν πια οτιδήποτε. Όλοι μαζί βέβαια, εκφράζουν κάτι: Την χωρίς πολιτικές αρχές και προσωπική αιδώ προσπάθεια ν’ αποδείξουν ότι είναι ζωντανοί, συναγελαζόμενοι με οποιονδήποτε έχει την ίδια επιδίωξη.
Αμ δεν είναι ζωντανοί. Και η «κεντροαριστερά» τους που θα προκύψει μέσα από την ψήφιση του Μακεδονικού, θα είναι απλώς μια καρικατούρα στην παλάμη του αδίστακτου Αλέξη για τα προσωπικά του μελλοντικά σχέδια. Που φυσικά, όλους αυτούς που σήμερα τον προσκυνούν, δεν τους περιέχουν.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια