Γράφει ο Τάσος Παπαδόπουλος
Η αναφορά αφορά τον Π. Καμμένο που έχει γίνει ρεζίλι με τα όσα δηλώνει ότι θα πράξει και τελικά δεν πράττει. Και τι δεν έχει δηλώσει μέχρι τώρα με το γνωστό μελοδραματικό, και ταυτόχρονα περισπούδαστο ύφος του.
Από την μια φεύγει από την κυβέρνηση και την ρίχνει προκειμένου να μην υπερψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών αποσύροντας τους υπουργούς του που συμμετέχουν σε αυτήν, κι από την άλλη μένει μέχρι νεωτέρας από τα Σκόπια.
Η … βρεγμένη σανίδα σωτηρίας αφορούσε την διαφαινόμενη εμπλοκή στην γειτονική μας χώρα που θα έδινε στον ΥΠΕΘΑ το πάτημα να πει ότι το είχα προβλέψει, δεν πέρασε η Συμφωνία στα Σκόπια, άρα ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Βεβαίως σε αυτήν του την προσδοκία με περισσή επιπολαιότητα έσπευσε να ακυρώσει την προγραμματισθείσα για την Παρασκευή συνάντησή του με τον Α. Τσίπρα, χωρίς να μπει στον κόπο να μιλήσει με το Μαξίμου γεγονός που λέγεται ότι εξόργισε τον ένοικό του.
Από την άλλη μεριά στην Κοινοβουλευτική του ομάδα, που συνεκάλεσε την ίδια μέρα, είδε απρόθυμους τους έχοντες υπουργικό θώκο να παραιτηθούν, με αποτέλεσμα, όπως ακούγεται, να ξεσπάσει σε κλάματα όταν διαπίστωσε ιδίοις όμμασι ότι το κόμμα του διαλύεται αυθημερόν εις τα εξ ων συνετέθη.
Ο… ποιο αποφασισμένος από ποτέ, όπως μας είπε παρουσιάζοντας το νέο λογότυπο του υπό διάλυση κόμματος του, αποδείχθηκε εντελώς αναποφάσιστος να κάνει την επόμενη κρίσιμη κίνηση με αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά σε ένα μετέωρο βήμα του πελαργού.
Από την άλλη πλευρά ο Α. Τσίπρας απ’ ότι φαίνεται έχει βρει τους προθύμους από τα αποκαΐδια των ΑΝΕΛ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων και σφυρίζει κλέφτικα στον Πάνο, που βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του.
Τώρα το πόσο πολιτικά correct είναι αυτό το μάζεμα των γυρολόγων της πολιτικής, προκειμένου να σταθεί στα πόδια της μια παραπαίουσα κυβέρνηση είναι ένα θέμα, αλλά στη χώρα των λωτοφάγων ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτές τις λεπτομέρειες.
Εδώ μας είπαν ότι θα αναστήσουν τον Τζουμπέ, κατά κόσμον Δημήτριο Βούλγαρη, και θα κρατηθούν στην εξουσία και χωρίς την δεδηλωμένη των 151 με την λεγόμενη ψήφο ανοχής. Τι άλλο θα ακούσουμε. Το μόνο που χρειάζεται να τους υπενθυμίσει κανείς είναι ότι οι κοινοβουλευτικοί άνδρες όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τον Οκτώβρη του 2003 με την δήλωση ανεξαρτητοποίησης του Σιμπιλίδη, προκήρυξε εκλογές χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Αυτές οι αρχές δεν ενδιαφέρουν τους διψασμένους για τις καρέκλες που έχουν κολλήσει σ’ αυτές και δεν λένε να τις εγκαταλείψουν. Όπως όλα δείχνουν η Συμφωνία των Πρεσπών θα περάσει και από την Ελληνική Βουλή και το όλο θέμα θα κλείσει παρά την αντίθετη άποψη που εκφράζει το 70% και πλέον του Ελληνικού λαού.
Το προφανές είναι ότι η κυβέρνηση που προτίθεται να φέρει εντός του Ιανουαρίου τη Συμφωνία των Πρεσπών, θέλει να τραβήξει τον χρόνο των εκλογών σε μάκρος, προκειμένου να σβήσει όσο είναι δυνατόν στη μνήμη των πολιτών, μια συμφωνία που τους βρίσκει σε συντριπτική πλειοψηφία αντίθετους.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η χώρα θα σέρνεται μέχρι την ώρα της κάλπης, θα υπάρχει πλήρης δυσαρμονία μεταξύ κυβερνώντων και εκλογικού σώματος με την πολυπόθητη ανάπτυξη να παραμένει ζητούμενο, μια και είναι παγκοίνως γνωστό, ότι το ρευστό πολιτικό κλίμα δεν αποτελεί τον καλύτερο οιωνό για την έλευση επενδυτών.
Με επιδόματα μπορεί πρόσκαιρα να ανακουφίζονται κάποιοι άνθρωποι, όμως το θέμα δεν βρίσκεται στο χαρτζιλίκι που θα εξασφαλίσουν τα άνεργα εγγόνια, αλλά στην σταθερή δουλειά που θα βρουν μέσα από μια νέα επιχειρηματική δραστηριότητα.
Οι επικείμενες νέες προσλήψεις στο δημόσιο δεν είναι λύση μια και θα λειτουργήσουν σε βάρος των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, που θα κληθούν μέσω της άμεσης και έμμεσης φορολογίας να πληρώσουν τα σπασμένα.
Η με κάθε τρόπο και μέσο καθυστέρηση προσφυγής στις κάλπες, μπορεί να βολεύει τους κατέχοντες την εξουσία, επενεργεί όμως αρνητικά στην κοινωνία, μια και επιδεινώνει το σημερινό το ασταθές οικονομικό περιβάλλον με αρνητικές επιπτώσεις στα ελληνικά νοικοκυριά.
Και με αυτή την έννοια δεν μπορούν να θυσιάζονται οι πολίτες στον βωμό της απληστίας για την υπουργική καρέκλα…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια