Γράφει ο Χρήστος Μαχαίρας
Δεν υπάρχει καµιά αµφιβολία ότι η συµµετοχή του Ποταµιού και της ∆ηµοκρατικής Αριστεράς στο εγχείρηµα του Κινήµατος Αλλαγής λειτούργησε πολλαπλασιαστικά, ασχέτως της εκλογικής επιρροής των δύο κοµµάτων. Με τη συγκρότηση του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, άλλωστε, αυτό που επιδιώχθηκε ήταν η υπέρβαση του ΠΑΣΟΚ και η δηµιουργία ενός πολυσυλλεκτικού σχήµατος που θα διεκδικούσε τον ρόλο του τρίτου πόλου.
Υπό αυτή την έννοια, όσα επιπέδου καφενείου λέγονται ή γράφονται για την εµβέλεια του Θανάση Θεοχαρόπουλου και για τις µάζες που ακολουθούν το κόµµα του -αντίστοιχης µεταχείρισης είχε τύχει προ καιρού και ο Σταύρος Θεοδωράκης- απηχούν τη νευρικότητα διαφόρων παραγόντων του χώρου και τη δύσκολη θέση στην οποία περιήλθε το ΚΙΝΑΛ µετά τις τελευταίες εξελίξεις. Τα στελέχη του Κινήµατος Αλλαγής που κουνούν το δάχτυλο στον πρόεδρο της ∆ΗΜΑΡ και του θυµίζουν ότι «διορίστηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας» της ∆ηµοκρατικής Συµπαράταξης γνωρίζουν τους λόγους που επέβαλαν αυτή την «ειδική µεταχείριση».
Αν η ηγεσία του νέου φορέα δεν είχε διασφαλίσει την εκλογή του, η ∆ΗΣΥ και αργότερα το ΚΙΝΑΛ θα ήταν συµπαρατάξεις µε... ψευδώνυµο, αφού στην ουσία θα στέγαζαν µόνο το ΠΑΣΟΚ της τελευταίας περιόδου. Η αλήθεια είναι ότι η ∆ηµοκρατική Αριστερά επέλεξε γραµµή ρήξης στο ζήτηµα της Συµφωνίας των Πρεσπών, αν και το βολικό γι’ αυτή θα ήταν να κρυφτεί πίσω από την αποχή.
Στην πολιτική, ωστόσο, υπάρχουν «κόκκινες γραµµές» – και τέτοια ήταν πάντοτε για τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς η ανάγκη επίλυσης του «Μακεδονικού» µε σύνθετη ονοµασία. Η παραβίασή της θα απέκοπτε τη σηµερινή ∆ΗΜΑΡ από την πολιτική παράδοση που θέλει να µεταφέρει και θα την καθιστούσε εταίρο χωρίς ταυτότητα.
Με τον Θεοχαρόπουλο και τη ∆ΗΜΑΡ πλέον εκτός κάδρου, το ερώτηµα που τίθεται είναι πώς θα πορευτεί στο µέλλον το Κίνηµα Αλλαγής. ∆εδοµένου, µάλιστα, ότι το συνέδριο που εξαγγέλθηκε προβλέπεται να αλλάξει τον πολυκοµµατικό χαρακτήρα του εγχειρήµατος και να οδηγήσει στη συγκρότηση ενιαίου κόµµατος, µε ενδιαφέρον αναµένεται πώς θα αντιµετωπίσουν την προοπτική της απορρόφησής τους επιµέρους συνιστώσες, όπως είναι το ΚΙ∆ΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου.
Το βέβαιο είναι ότι η προσπάθεια επανίδρυσης του ΚΙΝΑΛ δεν πρόκειται να γίνει σε κενό πολιτικού χρόνου. Με τις κάλπες στον ορίζοντα και τον διπολισµό να παγιώνεται, ο νέος φορέας έχει το δύσκολο έργο να διεκδικήσει τον µεσαίο πολιτικό χώρο, πείθοντας παράλληλα το κεντροαριστερό ακροατήριο ότι δεν αποτελεί απλώς ένα «ριµέικ» του ΠΑΣΟΚ.
Ούτως ή άλλως, οι συνθήκες έχουν αλλάξει και το κλίµα δείχνει να έχει επιβαρυνθεί. Λυγίζοντας πολλές φορές το ραβδί των «ίσων αποστάσεων» προς την πλευρά της Νέας ∆ηµοκρατίας, το Κίνηµα Αλλαγής θυµίζει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ της συγκυβέρνησης Σαµαρά - Βενιζέλου και λιγότερο κόµµα που αντιστρατεύεται τις συντηρητικές πολιτικές. Η στάση του στο «Μακεδονικό», µάλιστα, χαρίζει στον ΣΥΡΙΖΑ όλο τον χώρο που αντιλαµβάνεται τον πατριωτισµό µε όρους ρεαλισµού και αντιτίθεται στην έξαρση του εθνικισµού, δίνοντας έτσι υλική υπόσταση στο αφήγηµα του Τσίπρα για την ανάγκη συγκρότησης προοδευτικού µετώπου.
(Φωτο: EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ)
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια