 |
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
|
Σίγουρα κάτι αλλάζει στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό θα περάσει χρόνος, και μέχρι τότε μπορεί να συμβούν δυσάρεστα γεγονότα και ανατροπές.
Γι’ αυτό η σοβαρότητα είναι απαραίτητη -και την δείχνει η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επίσης, δεν πρέπει να παίρνουν τα μυαλά μας …αέρα, διότι οι συμμαχίες αλλάζουν, όπως τα πουκάμισα αν και παρατηρείται μία περίεργη σταθερότητα στις επιλογές της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν από τη μία, και των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ από την άλλη.
Η Ελλάδα και η Κύπρος, ενώ δεν έχουν ενταχθεί ακόμα στρατηγικά στον πόλο της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, η αλήθεια είναι ότι προτιμούν τον Ντόναλντ Τραμπ από τον Βλάντιμιρ Πούτιν, αν και ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης είναι διστακτικός, αφού διατηρεί μία φιλία με τον ισχυρό ηγέτη της Ρωσίας, και αρκετοί Ρώσοι είναι πελάτες στο πρώην δικηγορικό του γραφείο.
Βεβαίως, τα συμφέροντα είναι συμφέροντα, αλλά είναι καλό -μιλώντας γενικά και όχι ειδικά- τα εθνικά να υπερισχύουν των προσωπικών. Μερικές φορές τα προσωπικά συμφέροντα θα μπορούσαν να βοηθήσουν και τα εθνικά, κάτι που δεν έγινε τον Μάρτιο του 2013, όταν η Μόσχα αρνήθηκε να βοηθήσει την ταλαίπωρη Κύπρο.
Στο οικόπεδο 10 της κυπριακής ΑΟΖ έχει φτάσει από την Κυριακή το βράδυ το γεωτρύπανο της Exxon Mobil. Η Τουρκία, όπως αναφέρουν οι μέχρι τώρα πληροφορίες, διότι δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή «όλα τα δεδομένα τα και γεγονότα», δεν ενόχλησε καθόλου το Stena IceMax, που ναύλωσε ο αμερικανικός ενεργειακός κολοσσός.
Το σχέδιο για να φτάσει από τα Κανάρια Νησιά στην κυπριακή ΑΟΖ εκτελέστηκε με ακρίβεια και αυτό δείχνει και την αποφασιστικότητα της εταιρείας να προστατεύσει την επένδυση της και να προχωρήσει μέχρι το τέλος.
Έχουμε αναλύσει πολλές φορές γιατί η Exxon Mobil θα παραμείνει στο οικόπεδο 10 ακόμα και αν απειληθεί από την Τουρκία. Και θα παραμείνει και θα απαντήσει. Αλλά, όπως αναφέρουν όλες οι πληροφορίες η Τουρκία δεν θα …διαπράξει το λάθος. Δεν θα πειράξει τους Αμερικανούς και δεν πρόκειται να δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα. Όμως, πάντα πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι ένας λογικός ηγέτης. Είναι ακριβώς το ανάποδο. Γι’ αυτό, αν και όλες, μα όλες οι πληροφορίες υποστηρίζουν ότι δε θα εμφανιστεί κανένα τουρκικό πλοίο η αεροπλάνο στην κυπριακή ΑΟΖ, ας κρατάμε μικρό καλάθι.
Αυτά σε ότι αφορά το οικόπεδο 10. Διότι σε άλλα τεμάχια, όπως είναι γνωστό, υποστηρίζει ότι έχει η ίδια συμφέροντα και όχι μέσω των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι έχουν γίνει εντελώς δούλοι του Ταγίπ Ερντογάν. Να μου πείτε τι να κάνουν και αυτοί; Φοβούνται… Και το καταλαβαίνω. Αλλά από την άλλη πλευρά θα μπορούσαν με τους Ελληνοκύπριους, που δεν διακατέχονται από εθνικισμό, να αποτελέσουν την πλειοψηφία και να πετύχουν μία καλή λύση. Αλλά ψάχνω και εγώ ψύλλους μέσα στα άχερα.
Το επικίνδυνο της υπόθεσης με όλα όσα συμβαίνουν στην ανατολική ΑΟΖ, είναι το νέο παιγνίδι του Ταγίπ Ερντογάν με τον πρόεδρο της Αμερικής. Στη Γαλλία φρόντισε και κάθισε δίπλα στον Ντόναλντ Τραμπ, ως να μην συνέβαινε τίποτα, ως να μην είχαν ξεκατινιστεί ως απατημένοι εραστές, και ήταν έτοιμος, ως από καιρό, με το τελευταίο «όπλο» που απέκτησε εσχάτως: τη χρησιμοποίηση της δολοφονίας του Τζαμάλ Κασόγκι. Είχε δύο μεταφραστές παρακαλώ και μαζί με τη σύζυγό του, την Εμινέ, «βομβάρδισαν» στον Αμερικανό Πλανητάρχη. Δεν γνωρίζουμε τι είπαν, αλλά δεν μένει τίποτα κρυφό. Θα το δούμε προσεχώς…
Προς το παρόν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, διότι η Τουρκία είναι σύμμαχος της Μόσχας και της Τεχεράνης και βρίσκεται απέναντι στην Αμερική και το Ισραήλ. Όμως, στην Αθήνα και τη Λευκωσία θα πρέπει να προετοιμαστούν στην περίπτωση κατά την οποία ο Ερντογάν «δει το φως» και προδώσει τον Πούτιν.
Βέβαια, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιο είναι το χειρότερο για τον Ερντογάν: Η οργή του ηγέτη της Ρωσίας ή του Ντόναλντ Τραμπ;
Στην ανάλυση προβλέψεις γίνονται και επιτρέπονται, αν και δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι.
Ο κ. Ερντογάν, λοιπόν, θα μπορούσε να ακυρώσει την αγορά των ρωσικών S-400 με τη δικαιολογία ότι δεν βρίσκει δανεικά από ξένες τράπεζες για να πληρώσει τη Ρωσία. Και αυτή είναι μία πραγματικότητα, που θα του επιτρέψει να βάλει ξανά στις ράγες τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Από την άλλη, είναι ο πρόεδρος της Τουρκίας ο χαρακτήρας του ανθρώπου που υποκύπτει στις απειλές; Μέχρι τώρα έδειξε ότι τον θρέφει η αντιπαράθεση.
Αλλά εδώ υπάρχει και μία άλλη παράμετρος που δεν πρέπει να την ξεχάσουμε. Και αφορά την υπόθεση του Πάστορα Άντριου Μπράνσον. Για να τον απελευθερώσει οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν να τον απειλήσουν ότι την επομένη μέρα η Τουρκία θα αντιμετώπιζε την …«κόλαση».
Και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκε. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία, που υποχώρησε άτακτα και προσβλητικά για τον ίδιο…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια