Σε παλιότερο άρθρο του ο Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης κατέληγε ως εξής: «Για όσο η ελληνική αριστερά δεν καταλαβαίνει ότι είναι ο χρήσιμος ηλίθιος ενός παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, που δεν θέλει
πατριωτισμούς, και ενός γεωπολιτικού συστήματος που θέλει όλα τα Βαλκάνια «εις την Δύσιν» για να μην αποτελούν πια χώρο επιρροής της Ρωσίας, στα σχολεία τα παιδιά θα διδάσκονται ότι το υψηλότερο αγαθό είναι να υπερασπίζεσαι τον πλούτο σου. Κι όχι το χώμα που παράγει τον πλούτο σου.
Ένα βράδυ, παλιότερα, μιλώντας με έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες βιομήχανους για την ελληνκιή γλώσσα, μου είπε: «Τι σημασία έχει σε ποια γλώσσα μιλάς. Σημασία έχει να σε καταλαβαίνουν».
Για να καταλάβει ο καθένας ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο αντιπατριωτισμός».
Συμφωνώντας με την ουσία του άρθρου θα διαφωνήσω μόνο σε ένα σημείο. Δεν πιστεύω ότι είναι ο "χρήσιμος ηλήθιος". Πιστεύω ότι μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, όσοι αριστεροί, ειδικά στην Ελλάδα, δεν είχαν προφτάσει να γευτούν την ηδονή και τα οφέλη της εξουσίας ενός μοντέλου υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ελλάδα, απλά συμμάχησαν με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και παίζουν το παιχνίδι της με ψευδοϊδεολογία τον διεθνισμό και την προστασία των μειοψηφιών έναντι των πλειοψηφιών, δηλαδή γεγονότα που διαλύουν την πατρίδα, όπως ακριβώς θέλει η παγκοσμιοποίηση. Με τη βοήθεια λοιπόν της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης διεκδικούν καρέκλες εξουσίας.
Τα δύο βασικά όπλα εναντίον της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και φυσικά και εναντίον της ελληνικής νεοαριστεράς, είναι η προστασία της πατρίδας και η αυστηρή εφαρμογή της δημοκρατικής αρχής της πλειοψηφίας.
Αυτά τα δύο εμπόδια προσπαθεί να κάμψει η παγκοσμιοποίηση και ήδη το έχει καταφέρει, τουλάχιστον στην Ελλάδα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια