Μολονότι η χώρα ολοκλήρωσε τυπικά την εξάρτηση της από τα μνημόνια του διαβόλου με ένθεν κακείθεν ταυτόχρονους ενθουσιασμούς και επικρίσεις να βομβαρδίζουν το αποσβολωμένο κοινό, είναι φοβερά εμφανής η αδράνεια των συναισθημάτων…
Ένας πιο ισορροπημένος λαός θα περίμενε κανείς μετά από τόσα χρόνια μέγγενης στη ζωή και την ψυχολογία του να έχει βγει στους δρόμους, να ανοίγει ( όχι σαμπάνιες αλλά ) μπουκάλια από το φορολογημένο του κρασί, να χορεύει και να τραγουδά και να χαίρεται τις στιγμές του τέλους του μαρτυρίου του… Αντί γ αυτό όμως τι βλέπουμε;
Βλέπουμε την κατήφεια και την βλοσυρότητα, μαζί με την οργή από τους νεκρούς της φωτιάς, να έχουν καταβάλει αυτόν τον λαό… Έναν λαό, μια χώρα που έζησε το όνειρο της «επαναστημένης» ψήφου και τώρα βιώνει τα επίχειρα της απόφασης του να πάρει το ρίσκο του εκλογικού του πειράματος… Γιατί το να ντυθείς στα καλά καθούμενα αριστερός χωρίς να είσαι, είναι ένα πείραμα που εφ΄ ενός δεν πραγματοποιείται σε δοκιμαστικό σωλήνα και αφ΄ ετέρου – εάν έχει – θα έχει – που έχει – τρομακτικές επιπτώσεις στη ζωή όλων των ανθρώπων, όλης της χώρας…
Αντιλαμβάνεται κανείς το ένστικτο του πολίτη… Όντως τα πράγματα δεν πήγαιναν ούτε πριν και τόσο καλά… Ούτε η ρόδινη ευμάρεια τον τύφλωσε, ούτε οι κοινωνικοί προσανατολισμοί τον ικανοποιούσαν… Ένοιωθε τις ανάγκες μια αλλαγής… Δεν ήταν όμως αρκετά ενημερωμένος για το είδος και την κατεύθυνση των αλλαγών που επιθυμούσε…Πάντα ήταν ένας λαός των άκρων… Του εκρηκτικού συναισθήματος… Της θυμικής αποφασιστικότητας… Ερωτεύτηκε σχεδόν παράφορα τα εύκολα λόγια και τις απίστευτες υποσχέσεις και συνήψε σχέσεις με ένα κόμμα που μέχρι τότε δεν αριθμούσε πάνω από το 3% του ελληνικού λαού… Ένα κόμμα γραφικό και γραφικών ταυτόχρονα που για να πάρουν μία απόφαση στα κομματικά τους συναπαντήματα έτρωγαν ατελείωτες ώρες σκοτωμένου και αναποτελεσματικού χρόνου…
Και οι διαφωνίες τελείωναν τις βραδινές ώρες πάντα στο πιο κοντινό φαγάδικο της περιοχής για να καταλαγιάσουν τα κομματικά πάθη και οι διαφωνίες…
Απολογισμός λοιπόν… Αν κοιμόταν κάποιος το 2014 και ξύπνησε σήμερα το 2018, θα ήταν σαν να μην είχε χάσει λεπτό από την πολιτική ζωή και εμπειρία… Τα ίδια; Τα ίδια δημοσιονομικά νούμερα αλλά και μία τεράστια εκτιμημένη ζημιά που υπολογίζεται επισήμως από 88 εις 200 δις. ευρώ… Μια χώρα τυλιγμένη για 100 χρόνια σε μια κόλλα χαρτί για ο,τι πλούτο διαθέτει… Μία οικονομία σιδηροδέσμια και αυτή και οι πολίτες της μέχρι το 2060…
Το πρόβλημα ωστόσο με το πείραμα αυτό δεν είναι η φτωχοποίηση του λαού της χώρας ούτε τα οικονομικά της τα οποία μια άλλη κυβέρνηση είναι πολύ πιθανό να φέρει σε μία ισορροπία…Το μεγάλο πρόβλημα είναι η κοινωνική ανισορροπία την οποία μαζί με όλα τα άλλα προκάλεσε αυτή η κυβέρνηση…
Η φτώχεια μπορεί να κράτησε αλλά ταυτόχρονα διέλυσε οικογένειες…Ισοπέδωσε παραδοσιακές αξίες… Ευτέλισε τις ανθρώπινες σχέσεις… Κατέστρεψε τα στοιχειώδη δημοκρατικά δεδομένα που με νύχια και με δόντια προσπαθεί χρόνια τώρα να κρατήσει αλώβητα ως πανάρχαια παρακαταθήκη ο ήδη ζαλισμένος νεοέλληνας…Ποιός; Μια αριστερή κυβέρνηση…Κανένας σεβασμός στην ασφάλεια του πολίτη…Ανεξήγητη ανοχή σε ένα είδος παρανομίας… Αφανισμός της μικρής επιχειρηματικότητας και ταυτόχρονη αποθέωση της πολιτικής του μικρού επιδόματος… «Πάρτε κάτι να μην πεθάνετε» κιόλας…!»
Όλα αυτά κάποτε είναι βέβαιο ότι θα ισιώσουν…Ο λαός πέρασε από χειρότερα… Το πέρασμα όμως θα φέρει την χώρα όχι μόνο τέσσερα χρόνια πίσω… Πολλοί πιστεύουν ότι θα απαιτηθούν που περισσότερα… Το απατηλό όνειρο του επαναστάτη ολοκληρώθηκε με ένα οδυνηρό ξύπνημα…Όχι μόνο του Τσε που ήταν έτοιμος να ξεσηκωθεί από εκεί όπου αναπαύεται… Αλλά από τον απατημένο λαό…
Επανάσταση και αριστεροσύνη για γέλια…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια