Το κύριο χαρακτηριστικό του λεγόμενου Ανατολικού Ζητήματος κατά την προηγούμενη 100ετία είναι η εμπλοκή των ξένων Δυνάμεων
Ένα ζήτημα που παραμένει άλυτο και είναι πολύ ευρύτερο από τον εύστοχο τίτλο διηγήματος του Γιώργου Ιωάννου «Ο μακεδονικός αγώνας συνεχίζεται…», όπως έγραψα και άλλοτε...
Το ζήτημα αυτό έχει ρίζες στην αρχαιότητα, πολύ πριν από την κάθοδο των Σλάβων και τον ερχομό των Σελτζούκων. Με πρωταγωνιστές, πάλι τους Έλληνες από τη μια πλευρά, αλλά τους Πέρσες από την άλλη. Έγραψε επ’ αυτού ο Ηρόδοτος: «Το πρόβλημα που θα παραμείνει άλυτο είναι μία απεριορίστου χρόνου μονομαχία των Ελλήνων και Ασιατών».
Κάτι παρόμοιο υπαινίχθηκε και ο Αριστοτέλης, όταν ενοχλήθηκε από την είδηση της υιοθέτησης για πολιτικούς λόγους από τον Αλέξανδρο κάποιων ασιατικών συνηθειών και μίλησε για «αντιπαράθεση ελληνικού προς ασιατικό πολιτισμό». Στη σύγχρονη δε εποχή ο ιστορικός Driaut («Ιστορία Ανατ. Ζητήματος») καθόρισε το Ανατολικό Ζήτημα ως την «Αποχώρηση του ισλαμισμού εντεύθεν και εκείθεν του Βοσπόρου και Ελλησπόντου». Κι έκανε λόγο για «ιστορία προόδου των γειτονικών εθνών εις βάρος των μουσουλμανικών λαών».
Το κύριο χαρακτηριστικό του Ζητήματος στην προηγούμενη 100ετία είναι η εμπλοκή των ξένων Δυνάμεων, που κάθε μια για δικούς της λόγους έριχνε το βάρος της πότε από εδώ πότε από εκεί. Τα γεγονότα του 1912 εκκινούν από τη στιγμή που η Αγγλία αντιτάχθηκε στη δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας, την οποία επέβαλε η Ρωσία με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Και με τη Συνθήκη του Βερολίνου του 1878 αφαιρέθηκαν από τη Βουλγαρία η Μακεδονία (άνωθεν του Αλιάκμονος) και η Θράκη.
Η ίδια η Αγγλία για να αποσπάσει την Βουλγαρία από την ρωσική επιρροή, την βοηθά να καταλάβει τη Φιλιππούπολη. Η ίδια πάλι Αγγλία δεν φέρνει αντίρρηση να επανενσωματώσουμε τη Μακεδονία και Θράκη στον ελλαδικό κορμό, αλλά η βρετανική πονηρία δίνει έδαφος στη Μακεδονία που σε ορισμένα σημεία (Πόρτο Λάγος) δεν μπορούσε να προστατευθεί εύκολα. Άρα, έπρεπε να προστρέξει η Ελλάδα στη βρετανική βοήθεια.
Η Γαλλία, με τη σειρά της, υποστήριζε τον πανσλαβισμό που επεδίωκε η Ρωσία, γιατί πίστευε ότι έτσι θα αποδυναμωθεί η Γερμανία. Η δε Βουλγαρία πάντα έκλεινε το μάτι στους Γερμανούς, με τους οποίους συμμάχησε και στους δυο παγκόσμιους πολέμους. Κι αυτό είναι φυσικό, διότι πρόκειται περί κεντρικών δυνάμεων. Ενώ η Ελλάδα -εκούσα, άκουσα- είναι υποχρεωμένη να συμμαχεί με θαλάσσιες δυνάμεις.
Γνωστοί Βούλγαροι επιστήμονες περιέτρεχαν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και προπαγάνδιζαν τις βουλγαρικές θέσεις, εμφανίζοντας τη χώρα τους ως την ηγέτιδα δύναμη κατά του Ισλάμ. Άλλωστε, είχε τον ισχυρότερο στρατό στα Βαλκάνια, ο δε ευρωπαϊκός Τύπος την αποκαλούσε "Μικρά Πρωσία".
Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι ακόμη και ο Καρλ Μαρξ, ως ανταποκριτής στην εφημερίδα "Tribune" της Νέας Υόρκης, το θέρος του 1853 καταγγέλλει τη Ρωσία για την επεκτατική πολιτική της σε βάρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και τα αγγλικά κόμματα που υποστηρίζουν τη Ρωσία σ’ αυτήν την πολιτική). Ο Μαρξ στα άρθρα του κατηγορεί το ΥΠΕΞ της Βρετανίας, επειδή τα εδάφη που καταλαμβάνει η Ρωσία στα βόρεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, της προσδίδουν ισχύ.
Η δε Γερμανία, φαίνεται μεν να παραμένει αδιάφορη, αλλά στην πραγματικότητα παρείχε βοήθεια στους Οθωμανούς, προκειμένου να έχει και εύκολη πρόσβαση στη Βαγδάτη, μια και όλοι είχαν αρχίσει να εποφθαλμιούν τα πετρέλαια, αφού η βιομηχανική επανάσταση είχε εδραιωθεί.
Αυτό ήταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινήθηκε η Ελλάδα. Με τα λιγότερα μέσα και τον μικρότερο σε αριθμό στρατό, αλλά με ψυχή και ιδιαίτερα με ηγέτες που ενέπνεαν τους Έλληνες. Ηγέτες, που είχαν μεν τεράστιες πολιτικές αντιθέσεις, αλλά στους Βαλκανικούς πολέμους είχαν παραμερίσει τις διαφορές μπροστά στο εθνικό συμφέρον.
Κάτι που έχουμε καιρό να δούμε στα σημερινά χρόνια, και αρκούμαστε να βαπτίζουμε ως επιτυχίες, τις απαράδεκτες παραχωρήσεις εθνικής μας κυριαρχίας στους Σλάβους των Σκοπίων.
Ο Μακεδών
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια