Έπειτα από τόσες τραγωδίες φαίνεται να μην έχουμε διδαχτεί τίποτα. Κλαίμε και οδυρόμαστε περιμένοντας την επόμενη τραγωδία
Σίγουρα δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας λέγοντας ότι οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται. Ασχέτως εάν όλοι πολιτεύονται ως αιώνιοι, αυτή είναι μια αδήριτη αλήθεια, τουλάχιστον στις δημοκρατίες του δυτικού πολιτισμού.
Ως συνέπεια, από μια κακή κυβέρνηση ή από μια λιγότερη καλή κυβέρνηση ο ελληνικός λαός μπορεί να απαλλαγεί.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει έπειτα και από την τελευταία τραγωδία, που εφτά μέρες μετά συνεχίζει να μην έχει κλείσει τον κύκλο της, είναι ένα: Από ένα κακό κράτος πώς μπορεί κανείς να απαλλαγεί; Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο που πρέπει όλους να μας απασχολεί. Διότι ζούμε σε ένα κράτος στο οποίο κυρίαρχη συνιστώσα -και αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε- είμαστε εμείς και όχι οι κυβερνώντες.
Εμείς είμαστε αυτοί που με την ψήφο μας επιλέγουμε ποιοι θα μας κυβερνήσουν αλλά και πώς εμείς θα κυβερνηθούμε. Το συμβόλαιο υπογράφεται μεταξύ δύο μερών και, έστω και εάν αποδεχτούμε ότι εις εκ των δύο θα αποδειχθεί μπαταχτσής, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία ή άλλοθι για τα δικά μας πεπραγμένα.
Η τραγωδία στο Μάτι, όπως και οι άλλες τραγωδίες που έχουμε ζήσει στο παρελθόν, δυστυχώς δεν μας έκανε σοφότερους. Εάν θυμηθούμε τους καταστροφικούς σεισμούς, τις φωτιές, όχι μόνο τις πρόσφατες αλλά και παλαιότερες, τις πλημμύρες, εάν δούμε τα τροχαία δυστυχήματα που συμβαίνουν και ξεκληρίζουν χωριά, εάν δούμε την υπόθεση «αυθαίρετα» και πόσα χρόνια... γκρεμίζονται, την ίδια ώρα που αυξάνονται, θα δούμε τελικά ότι μπορεί οι κυβερνήσεις να πέφτουν, αλλά οι αμαρτίες αυτού του κράτους παραμένουν δεκάδες χρόνια εδώ. Είναι οι αμαρτίες που μας κρατούν καθηλωμένους, την ώρα που άλλοι λαοί έχουν γυρίσει σελίδα.
Οσο και εάν μας ενοχλεί, αυτή είναι η αλήθεια. Ζούμε καθημερινά απαιτώντας από τους άλλους να σέβονται τους νόμους, την ίδια ώρα που εμείς ψάχνουμε πόρτες και παράθυρα για να τους αποφύγουμε. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που τροφοδοτούμε στην καθημερινότητά μας το αδηφάγο και ανάλγητο αυτό κράτος, που, αντί να σοβαρεύεται, ακόμη και την ώρα των μεγάλων κρίσεων κάνει... χαβαλέ.
Είμαστε εμείς οι ίδιοι που σταθμεύουμε σε μπάρες για αναπήρους, που ανάβουμε το τσιγάρο εκεί όπου απαγορεύεται, που καίμε τα ξύλα σε περιόδους που απαγορεύεται, που περνάμε με κόκκινο, που γινόμαστε φέσι και πιάνουμε το τιμόνι και άλλα πολλά. Το κράτος μας λειτουργεί χωρίς προγραμματισμό, χωρίς συνέπεια, χωρίς στοιχειώδεις κανόνες και είναι έτοιμο να καταρρεύσει γιατί έχουν χαθεί ο σεβασμός και η πειθαρχία σε κάθε επίπεδο.
Η λογική του αχταρμά έχει γίνει κανόνας. Και όποιος μιλήσει για τα δύο παραπάνω στοιχεία αυτομάτως κατατάσσεται στην κατηγορία του φασίστα, του οπισθοδρομικού και χαρακτηρίζεται με μύρια άλλα κοσμητικά και μη... επίθετα, που είναι έτοιμοι να του προσάψουν οι εκάστοτε προοδευτικοί, οι οποίοιπιστεύουν ότι οι κοινωνίες μπορεί να λειτουργούν σαν... φιλαράκια που πίνουν παρέα τις μπίρες του καλοκαιριού.
Το ελληνικό κράτος στήθηκε σε αυτές τις λογικές. Αντιστάθηκε και αντιστέκεται χρόνια τώρα στην όποια προσπάθεια εκσυγχρονισμού του.
Ο πολίτης ζει κάθε μέρα από τύχη, αφού και μια πέτρα από ένα από τα εκατοντάδες εγκαταλειμμένα κτίρια μπορεί να του έρθει στο κεφάλι. Αφού, και παρά τα εκατομμύρια που έχουν ξοδευτεί, οι παγίδες βρίσκονται κρυμμένες σε κάθε βήμα.
Δυστυχώς, έπειτα από τόσες τραγωδίες, φαίνεται σαν να μην έχουμε διδαχτεί τίποτε. Κλαίμε και οδυρόμαστε την ώρα που κάτι συμβαίνει και μετά περιμένουμε την επόμενη τραγωδία, που θα μας κάνει να ξυπνήσουμε πάλι αιφνιδιασμένοι, αναζητώντας ευθύνες σε όλους τους άλλους πλην ημών των ιδίων...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια