Έθνος εμπόλεμο

Αυτό που άρχισε το 2007 δεν πρόκειται να σταματήσει

Από τον Μανώλη Κοττάκη

Πάλι μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Πάλι συλλέγουμε τους νεκρούς μας. Απ’ ό,τι φαίνεται, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Αυτό που άρχισε το 2007 δεν θα σταματήσει ποτέ. Δεν θα βρούμε ησυχία.

Μοναχά μερικά ήρεμα διαλείμματα θα έχουμε, μα κατά βάση θα είμαστε έθνος εμπόλεμο σε διαρκή συναγερμό. Αυτές τις ώρες αποχαιρετούμε δεκάδες συμπολίτες μας, οι οποίοι «έφυγαν» σε μια αποφράδα ημερομηνία που ανακαλεί μνήμες από την εθνική τραγωδία της Κύπρου: την 23η Ιουλίου. Προηγήθηκαν, όμως, άλλοι. Το εθνικό μας «καλεντάρι» είναι γεμάτο τραγωδίες τα τελευταία 10 χρόνια. Και πόλεμος να είχε γίνει, δεν θα είχε τόσες απώλειες η χώρα. Να θυμίσω απλώς:

-Τις πυρκαγιές της Πάρνηθας και της Ηλείας τον Ιούνιο και τον Αύγουστο του 2007 αμέσως μετά την προκήρυξη των εθνικών εκλογών. Χάσαμε τότε 63 συμπολίτες μας σε 13 νομούς. Καταστράφηκαν ολοσχερώς 1.500 σπίτια και 6.000 άνθρωποι έμειναν χωρίς στέγη. Οι ζημιές αποτιμήθηκαν σε 3,5 δισ. ευρώ. Στην Πάρνηθα καταστράφηκαν 56.000 στρέμματα δάσους.
-Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Κατά τη διάρκεια αυτών η Αθήνα παραδόθηκε επί δύο ολόκληρες εβδομάδες στο έλεος πυρομανών αναρχικών και άλλων ομάδων αλλοδαπών που κατέστρεφαν με μανία κάθε βράδυ το κέντρο της πόλης. Ηταν τόσο καταλυτικές οι εντυπώσεις τότε, ώστε υπουργοί εισηγούνταν την επέμβαση του Στρατού και τη θέση της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας. Οι ζημιές στις ιδιωτικές περιουσίες από τους «αυθόρμητους» διαδηλωτές ανήλθαν σε 100.000.000 ευρώ. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που ανέβηκαν τα spreads του ελληνικού δανεισμού.
-Το 2010 ζήσαμε πρώτη φορά τον εφιάλτη της χρεοκοπίας, κάτι που επιβεβαιώθηκε στο Καστελόριζο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Από την περιπέτεια αυτή κάθε Ελληνας βγήκε φτωχότερος κατά 60%, ενώ χάθηκε και το 50% του ΑΕΠ.
-Το 2011 η χώρα συνταράχθηκε από τις διαδηλώσεις των Αγανακτισμένων, τις απολύσεις 1.500.000 εργαζομένων, τη μετανάστευση 500.000 νέων επιστημόνων, τις αυτοκτονίες 2.833 συμπολιτών μας.
-Το 2015 οι Ελληνες ζήσαμε το σοκ των capital controls και την απειλή της επιστροφής στη δραχμή.
-Το 2016 ζήσαμε την εμπειρία διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης. Οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου κουβάλησαν στις πλάτες τους ένα ολόκληρο έθνος. Πέρασαν από το έδαφός μας transit 1.000.000 αλλοδαποί, ενώ για δεκάδες άλλους το Αιγαίο αποδείχτηκε ο υγρός τάφος τους.
-Το 2017 χάσαμε 24 συμπολίτες στις πλημμύρες της Μάνδρας.
-Την ίδια περίοδο βρίσκονταν σε συνεχή ένταση οι σχέσεις μας με την Τουρκία, με συνεχή μεθοριακά επεισόδια, ενώ εσχάτως φτάσαμε στο ναδίρ και με τη Ρωσία.

Ποια εικόνα σχηματίζεται μετά ταύτα; Κάθε χρόνο έχουμε και μία κρίση: Καιγόμαστε, πνιγόμαστε, χρεοκοπούμε, αυτοκτονούμε, μεταναστεύουμε, χάνουμε τη δουλειά μας, καταστρεφόμαστε, βάζουμε πλάτη σε τρίτους, αντιδικούμε, κάτι μας συμβαίνει πάντως. Κάτι που μας δίνει το μήνυμα πως τίποτα δεν είναι σταθερό και γαλήνιο εδώ. Η Ελλάδα είναι μία δύσκολη χώρα. Κατοικείται μεν από έναν έμπειρο λαό, φωνακλά μα και ψύχραιμο, απαιτητικό μα και συγκαταβατικό, νηφάλιο μα και υποψιασμένο. Πολύ υποψιασμένο.

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι αν είμαστε έμπειροι. Είμαστε. Μα σκέφτομαι πως όλος αυτός ο κόσμος, που παραπατά, πέφτει, σηκώνεται, στέκει στα πόδια του και έπειτα από λίγο πέφτει ξανά, αξίζει περισσότερο σεβασμό και από αυτούς που τον διοικούν, μα και από αυτούς που τον πολεμούν. Πόσο να αντέξει κανείς! Κινδυνεύουμε με κατάρρευση τη στιγμή που υποτίθεται ότι πάμε να σηκώσουμε κεφάλι. Λυπηρόν.

Πηγή Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.