Εξουσιομανία: Η «αρρώστια» που κατατρώει τα σωθικά της χώρας μας
 |
Από τον Σάββα Καλεντερίδη
|
Είχε προηγηθεί έκκληση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στον κ. Παπανδρέου να συναινέσει στο πρόσωπο του Προέδρου, να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές και να βάλουν όλοι μαζί «πλάτη», να γίνουν περικοπές δαπανών για να περιοριστεί το έλλειμμα και να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση που φαινόταν στον ορίζοντα.
Ασφαλώς το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν μεγάλο και δεν θα λυνόταν με περικοπές των δαπανών, πάντως, αν ομονοούσαν το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, ίσως να μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την κρίση πιο ανώδυνα και χωρίς να υπογράψουμε Μνημόνια, υποθηκεύοντας την εθνική περιουσία μας αλλά και το μέλλον των επόμενων γενεών και της ίδιας της χώρας.
Τότε ο Γ. Παπανδρέου δεν υπολόγισε το εθνικό συμφέρον, δήλωσε ότι δεν πρόκειται να συναινέσει στο πρόσωπο οποιουδήποτε υποψηφίου, βάζοντας τη χώρα σε μια περίοδο παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, ό,τι χειρότερο για μια οικονομία με τα προβλήματα που είχε η δική μας, τα οποία φυσικά και γνώριζε.
Έτσι προκλήθηκαν οι πρόωρες εκλογές όπου, αντί να ειπωθούν σκληρές αλήθειες για την κατάσταση της οικονομίας, ακούστηκε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», για να ακολουθήσουν οι δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού στο εξωτερικό «διοικώ μια διεφθαρμένη χώρα», οι μυστικές συνεννοήσεις του με τον Στρος Καν, τότε πρόεδρο του ΔΝΤ, για την υπαγωγή της Ελλάδας στον οργανισμό αυτόν. Και μετά ήλθαν το Καστελόριζο και το πρώτο Μνημόνιο.
Το 2015 έπρεπε και πάλι να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία είχε αναλάβει να υλοποιήσει το δεύτερο Μνημόνιο που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Παπαδήμου, προσπάθησε να πει σε όλους τους τόνους ότι είναι ανάγκη να συναινέσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε ένα πρόσωπο, για να αποφευχθούν πρόωρες εκλογές και για να μην υποχρεωθεί η χώρα να υπογράψει τρίτο Μνημόνιο.
Τότε ήταν που ο λαϊκισμός είχε χτυπήσει κόκκινο στην πατρίδα μας. Ήταν η εποχή που η αξιωματική αντιπολίτευση ήθελε μια ώρα αρχύτερα να πάρει την καρέκλα της εξουσίας και να αρχίζει «να σκίζει τα Μνημόνια», να καταργεί τους μνημονιακούς νόμους «με έναν νόμο και ένα άρθρο», να βάλει τέλος στη λιτότητα, να διώξει την τρόικα, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, τα ΜΑΤ και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του... αριστερού ανθρώπου.
Έτσι, αντί να κλείσει η αξιολόγηση, να βγούμε από το δεύτερο Μνημόνιο την άνοιξη του 2015 και μετά να ακολουθήσουν εκλογές και να πάρουν την εξουσία, με μια Ελλάδα εκτός Μνημονίων και αυτεξούσια, έκαναν ακριβώς το ίδιο λάθος, το ίδιο πολιτικό έγκλημα με τον Παπανδρέου.
Προκάλεσαν πρόωρες εκλογές, εξευτέλισαν διεθνώς τη χώρα επί ένα πεντάμηνο, προκάλεσαν το προδοτικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, έκλεισαν τις τράπεζες, επέβαλαν κεφαλαιακούς ελέγχους που διαρκούν έως σήμερα και υπέγραψαν το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο, υποθηκεύοντας την εθνική περιουσία μας για 99 χρόνια.
Η ζημιά από το πρώτο συνταγματικό πραξικόπημα* του ΓΑΠ, δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.
Η ζημιά από το δεύτερο συνταγματικό πραξικόπημα του Τσίπρα, δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι όσα γράφονται στο άρθρο αυτό είναι αληθή και ότι η ζημιά που προκλήθηκε στην πατρίδα μας από την εγκληματική συμπεριφορά των πολιτικών είναι ανυπολόγιστη.
Είναι δυνατόν τα εγκλήματα των προαναφερθέντων προσώπων να οδηγήσουν μέχρι και στην καταστροφή την πατρίδα και τον Ελληνισμό. Αν ψάξουμε να βρούμε την αιτία, την εντοπίζουμε σε ένα φαινόμενο, αυτό της εξουσιομανίας. Οι πολιτικοί μας τρελαίνονται για να καταλάβουν την καρέκλα της εξουσίας και αποτρελαίνονται όταν καθίσουν σ’ αυτήν.
Όμως, γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο με τόσο καταστροφικό τρόπο στην Ελλάδα; Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός.
Γιατί ποτέ κανείς από εκείνους που διαχειρίζονται την εξουσία, κυρίως τους πρωθυπουργούς που εκ των πραγμάτων έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, δεν λογοδοτεί και δεν πληρώνει για τα λάθη, τα εγκλήματα και τη ζημιά που προκαλεί στην πατρίδα με τις επιλογές, τα λάθη και τις παραλείψεις του.
Ίσα ίσα, συνεχίζουμε να πληρώνουμε πολιτικούς εγκληματίες ακόμη και μετά την απομάκρυνσή τους από την εξουσία για να τη διεκδικήσουν ξανά κ.ο.κ. Δηλαδή, η εξουσία είναι μόνο οφέλη και άρα πολύ γλυκιά.
Ενώ, αν υπήρχε λογοδοσία, αν ο εκάστοτε πρωθυπουργός και οι υπ’ αυτόν πλήρωναν για τα λάθη τους, τότε δεν θα υπήρχε καν το φαινόμενο της εξουσιομανίας. Γιατί η εξουσία θα ήταν δίκοπο μαχαίρι, γλυκόπικρη και θα καλούνταν να τη διαχειριστούν και να την υπηρετήσουν υπεύθυνοι άνθρωποι και όχι πολιτικοί απατεώνες ολκής, όπως οι προαναφερθέντες.
Ποια είναι η λύση, για να μη συνεχίσουμε να είμαστε άμοιροι θεατές της καταστροφής και του θανάτου της πατρίδας μας; Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, που θα κρίνει τα έργα και τις ημέρες των πολιτικών απατεώνων. Αυτό πρέπει να αλλάξει, για να αλλάξουν οι όροι του παιχνιδιού και να αναγεννηθεί η πατρίδα.
* Συνταγματολόγος δεν είμαι, όμως αντιλαμβάνομαι ότι η πρόβλεψη του νομοθέτη για 180 βουλευτές έγινε για να εξασφαλίζεται συναίνεση και ο Πρόεδρος να εκπροσωπεί όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες, και όχι για να παίζουν παιχνίδια εξουσίας οι πολιτικοί απατεώνες. Γι’ αυτό το χαρακτηρίζω συνταγματικό πραξικόπημα, γιατί παραβιάζεται το πνεύμα του Συντάγματος.
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια