 |
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
|
Είναι να τρελαίνεται κανείς με τη «δουλική» συμπεριφορά των Αμερικανών απέναντι στην Τουρκία και τον ισλαμιστή ηγέτη της, Ταγίπ Ερντογάν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τυφλοί και κουφοί τελικά… Ούτε βλέπουν… Ούτε ακούνε…
Ας εξηγηθώ:
Ο αντιαμερικανισμός στην Τουρκία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Μπορεί να ισχυρίζεται ο κ. Ερντογάν ότι οφείλεται στη στάση της Αμερικής έναντι των Κούρδων της Συρίας (YPG) και στην απόφαση τους να τους ενισχύσουν στρατιωτικά, αλλά αυτή δεν είναι η αλήθεια. Ούτε βρίσκεται κάπου στη μέση η αλήθεια.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει «σπείρει» το μίσος για την Αμερική, αρχικά μέσα στο κόμμα του και στη συνέχεια στην τουρκική κοινωνία. Και τα κατάφερε μία χαρά.
Ο κ. Ερντογάν καθυβρίζει τους Αμερικανούς σε καθημερινή βάση. Δεν μπορεί, έστω και μία φορά την ημέρα, να μην εξαπολύσει επίθεση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι μέρος της καθημερινής του ατζέντας. Σε σημείο που προκαλεί συμπάθεια για τον αμερικανικό λαό και τους ηγέτες του.
Τα περιστατικά είναι αμέτρητα. Ενώ έχει στείλει στην Ουάσιγκτον πολυπληθή αντιπροσωπεία σκληροπυρηνικών για να βρει ένα τρόπο να ξεπεραστεί αυτή η άνευ προηγουμένου κρίση, που μαστίζει τις σχέσεις των δύο πρώην στενών συμμάχων, της Τουρκίας και των ΗΠΑ, την ίδια στιγμή εξαπολύει μύδρους εναντίον της Ουάσιγκτον και όσων το ταραγμένο του μυαλό πιστεύει ότι συνωμοτούν εναντίον του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα, αφού στην πραγματικότητα ο ίδιος συνωμοτεί εναντίον του!
Γιατί λοιπόν οι Αμερικανοί, και ιδιαίτερα ο μόνιμα θυμωμένος Ντόναλντ Τραμπ, τον ανέχονται.
Γιατί ακόμα ελπίζουν ότι θα συνετιστεί και θα επιστρέψει στο δυτικό μαντρί;
Να με συμπαθάνε οι Αμερικανοί γραφειοκράτες, αλλά είναι απίστευτα αφελείς. Στο σημείο που οδήγησε τα πράγματα ο ισλαμιστής ηγέτης της Τουρκίας ο δρόμος δεν έχει επιστροφή. Και τα αιτήματα του είναι τόσο παράλογα που καμία ξένη χώρα, πόσο μάλλον η Αμερική, θα μπορούσε να τα αποδεχθεί.
Ειλικρινά πιστεύω ότι η αμερικανική διπλωματία κάνει την τελευταία της προσπάθεια πριν κηρύξει τη λήξη μίας μακροχρόνιας σχέσης που λειτουργούσε πάντα εις βάρος της Ουάσιγκτον. Ποια άλλη χώρα θα ανεχόταν το σημερινό Ταγίπ Ερντογάν; Μα καμία. Ούτε η πιο ανίσχυρη. Και όμως, οι Αμερικανοί συνεχίζουν να προσπαθούν και να ρίχνουν αυγά στον τοίχο.
Ουδείς γνωρίζει τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το αποτέλεσμα των διήμερων διαπραγματεύσεων, που διεξήχθησαν στην αμερικανική πρωτεύουσα σε καθεστώς πλήρους δυσπιστίας. Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης την κρισιμότητα της κατάστασης, αρκεί να καταγράψουμε ότι τα προβλήματα που τους χωρίζουν είναι αμέτρητα. Από τα πιο μεγάλα, που είναι η αμερικανική υποστήριξη στους Κούρδους της Συρίας, η αγορά των ρωσικών S-400 και η έκδοση του Ιμάμη Γκιουλέν μέχρι τα πιο μικρά όπως το αίτημα για δημοσιογραφική διαπίστευση στο Λευκό Οίκο των Τούρκων ανταποκριτών, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν άμεση σχέση με το καθεστώς του.
Με όλη μου την ειλικρίνεια ερωτώ τους Αμερικανούς: Πως μπορούν να λυθούν τα τρία πρώτα ζητήματα;
Θα προδώσει η Αμερική τους Κούρδους, οι οποίοι τους κέρδισαν τον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών;
Θα επιτρέψουν σε μία νατοϊκή χώρα να αγοράσει οπλισμό από τους αιώνιους εχθρούς, όπως τους χαρακτήρισαν οι Αμερικανοί, τους Ρώσους;
Θα προσπεράσουν την αμερικανική Δικαιοσύνη και θα παραδώσουν τον Γκιουλέν;
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει σώφρων άνθρωπος που θα απαντήσει θετικά στον κ. Ερντογάν για τα παραπάνω πολύ σοβαρά θέματα. Άρα, και με βάση τη λογική, για να εισέλθουν σε πορεία «ήρεμων νερών» οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις, θα πρέπει οι Αμερικανοί να απαντήσουν σε όλα «ναι».
Θα κάνω μία υπόθεση-πρόβλεψη: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, που σκέφτεται ανατρεπτικά, δεν θα ανεχθεί άλλο τα τερτίπια του Ερντογάν. Θα ζυγίσει τα πράγματα και θα ακούσει τους πιστούς του συμμάχους, που είναι οι Ισραηλινοί, οι οποίοι από το 2010 διέκοψαν κάθε σχέση με τους Τούρκους, διατηρώντας μόνο μία «απαραίτητη επαφή» για ανθρωπιστικούς λόγους και για τα θέματα που αφορούν τους εβραϊκής καταγωγής Τούρκους πολίτες, οι οποίοι βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο.
Αν ακούσει τους Ισραηλινούς, σημαίνει ότι με βάση τη δική τους πολιτική, το Ισραήλ θα καταστεί ο ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής εξωτερικής και στρατιωτικής πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι στο «κόλπο» θα συμπεριλάβουν και την Αίγυπτο, και τη Σαουδική Αραβία και γενικά όσες χώρες θεωρούν το Ιράν «θανάσιμο εχθρό». Με βάση αυτή τη λογική, η Τουρκία δεν έχει θέσει στον κατάλογο των συμμάχων.
Κάποιος ίσως απαντήσει: Μα οι Ισραηλινοί δεν είναι οι βασικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ και γενικά της Δύσης στην περιοχή;
Η αλήθεια είναι ότι επί διακυβέρνησης της χώρας από τον Μπάρακ Ομπάμα τα πράγματα άλλαξαν δραματικά εναντίον του Ισραήλ, έστω και αν δεν το έχει παραδεχθεί ποτέ ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ. Η στροφή προς τους Παλαιστίνιους «έβγαζε μάτια» και η αντιπαλότητα με το Ισραήλ ήταν μόνιμη. Πόσα επεισόδια να μετρήσουμε αυτής της αντι-ισραηλινής συμπεριφοράς της Αμερικής… Είναι άπειρα.
Θα είναι έκπληξη για τους αναλυτές στην αμερικανική πρωτεύουσα, να αλλάξει το κλίμα από τη μία στιγμή στην άλλη και οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι «να τα βρουν». Είναι χαώδεις οι διαφορές τους σε σημείο που μπορεί κανείς να τις συγκρίνει με το απέραντο χάσμα των μη σχέσεων της Τεχεράνης με την Ουάσιγκτον.
Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι πλέον αυτός που γνωρίζαμε την προηγούμενη δεκαετία. Η χειρότερη των αποφάσεων του είναι το νέο σχέδιο στρατηγικών συνεργασιών με χώρες όπως η Ρωσία και το Ιράν. Είναι συνεργασίες που τον εκφράζουν, διότι του επιτρέπουν να διατηρεί ένα ηγετικό ρόλο, που τόσο ανάγκη έχει στο εσωτερικό…
Αυτόν τον «τσαμπουκά» δεν θα τον ανεχθεί άλλο ο οξύθυμος και με τάσεις αυταρχικές, Ντόναλντ Τραμπ. Τουλάχιστον αυτό μας έχει δείξει τους 13 μήνες που κυβερνά την μόνη πραγματική υπερδύναμη…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια