Αναφέρομαι κυρίως στα ζευγάρια Σαμαρά, Γεωργιάδη και Βενιζέλου, Λοβέρδου. Τελικά η Novartis μας χάρισε στιγμές απόλαυσης. Γιατί μην μου πείτε πως δεν ήταν απόλαυση να βλέπεις τον τσιρίδα να γίνεται «κομούνι» στο χρώμα, τον κ. «Εγώ» να ιδροκοπά στις «νομικές» του παρλαπίπες, τον Λοβέρδο να πιστεύει πως απευθύνεται στον εξωγήινο της Πεντέλης.
Οι καλύτερες στιγμές βέβαια ανήκουν στο Σαμαρά. Έναν Σαμαρά lost in space που ήταν κυριολεκτικά για λύπηση. Αναρωτιέμαι όμως αν είχε επίγνωση αυτών που ομολογούσε. Γιατί ή είναι πολιτικά ανόητος, ή πιστεύει πως απευθύνεται σε κρετίνους, ή το γαρ πολύ της θλίψης (εν προκειμένω και αγωνίας και φόβου) γεννά παραφροσύνη. «Παίζουν» και όλα μαζί.
Σημειώνω τις παρακάτω αναφορές του (σχετικό βίντεο εδώ ανάμεσα στο 4:00 και 7:00), οι υπογραμμίσεις δικές μου.
«κόψαμε την πηγή του σκανδάλου που είναι η φαρμακευτική δαπάνη, σε ποσά που δεν έχουν κοπεί ποτέ στην Ελλάδα, ούτε και διεθνώς» (στο 4:15),
«διαφθορά στο φάρμακο» (στο 4:30),
«συμφέροντα που λυμαίνονταν το χώρο του φαρμάκου» (στο 4:40),
«μέτρα για τον ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ της διαφθοράς στο φάρμακο» (στο 4:50)
«περιορίστηκε η διαφθορά στο φάρμακο κατά 3 δις το χρόνο» (στο 6:55)
«μειώθηκε η δημόσια σπατάλη κατά 63% για το φάρμακο μέσα σε 2,5 χρόνια, 63%, πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και πουθενά» (στο 7:00)
«35 δις ευρώ το σύνολο της φαρμακευτικής δαπάνης στα χρόνια 2000 με 2014» (στο 30:50)
Αναφέρθηκε τρεις (3) φορές σε διαφθορά, σε σκάνδαλο, σε συμφέροντα που λυμαίνονται και σε δημόσια σπατάλη. Υπολόγισε και το ποσό σε 35 δις. Εντάξει Σαμαρά, το εμπεδώσαμε. Δεν μας λες «τεράστιε» από το 2000 μέχρι το 2014 ποιος κυβερνούσε; Ο ΣΥΡΙΖΑ ή εγώ; Για όλα αυτά που είπες ξανά και ξανά ποιος ευθύνεται; Ο φούφοτος ή ήταν φυσικά φαινόμενα; Μήπως εφευρέθηκε ορφανό σκάνδαλο;
Για δε το «κατόρθωμα» του να μειώσει κατά 63% τις δαπάνες στο φάρμακο, σιγά τη μαγκιά. Γιατί όταν ανέλαβε ο Τσίπρας μπορεί να μην του «παρέδωσε» στο Μαξίμου αλλά του παρέδωσε 1.800.000 συνανθρώπους μας χωρίς απολύτως καμία πρόσβαση σε φαρμακευτική περίθαλψη. Ουσιαστικά τους είπε «δεν με ενδιαφέρει, βρείτε παγκάκι να πεθάνετε».
Κι αυτό είναι φασίζουσα νοοτροπία. Κι αυτήν την απέδειξε και με την ομιλία του και τις 27 αναφορές του για λογοδοσίες, ειδικά δικαστήρια κ.λπ. Πολλοί άνθρωποι στη ζωή τους έζησαν την παρακμή τους. Ο Σαμαράς κατάφερε να ζει και τον ξεπεσμό του. Πραγματικά είναι για λύπηση και ομολογώ την αμαρτία μου, το ευχαριστιέμαι.
Για τον κ. «Εγώ», κατά κόσμο Ευ. Βενιζέλο, θα αρκούσε να θυμίσω ότι ήταν αντιπρόεδρος του Σαμαρά και το κόμμα του τον στήριζε στην κυβέρνηση. (Έτσι δεν είναι κ. Γεννηματά;) Επειδή όμως το «παίζει» παμμέγιστος νομικός θα θυμίσω δικά του λόγια. Σε άρθρο του στα ΝΕΑ (15/9/2004) έγραφε (η υπογράμμιση δική του)
«H πολιτική ευθύνη διακρίνεται εσωτερικά σε αντικειμενική και υποκειμενική. H αντικειμενική πολιτική ευθύνη συνδέεται με το γεγονός πως κάποιος ασκεί τη συγκεκριμένη πολιτική αρμοδιότητα και έχει εξ ορισμού και ανεξαρτήτως των τυχόν πράξεων ή παραλείψεών του εξ αντικειμένου ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στον τομέα της πολιτικής του αρμοδιότητας».
Σαμαράς και Βενιζέλος ήταν πρόεδρος και αντιπρόεδρος της τελευταίας κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά και από το 2000 (για να μείνω στα χρόνια του ευρώ), ήταν πρωτοκλασάτα στελέχη, ανέλαβαν υψηλές κυβερνητικές θέσεις, ήταν σε υπουργικά συμβούλια, στα οποία πάρθηκαν κρίσιμες και σοβαρές αποφάσεις.
Όταν η χώρα στα χρόνια που άσκησαν «συγκεκριμένη πολιτική αρμοδιότητα», φτάνει στο κατάντημα που την έφτασαν, έχουν ή δεν έχουν «αντικειμενική πολιτική ευθύνη»; Μήπως η ευθύνη τους είναι υποκειμενική ή μήπως δεν έχουν καμία ευθύνη;
Γράφει ακόμα ο Βενιζέλος: «η πολιτική ευθύνη ως συνταγματικά τυποποιημένη ευθύνη έχει σοβαρές νομικές εκφάνσεις». Α ναι; Πού είναι αυτές «παμμέγιστε»; Πότε και σε ποιον αποδόθηκαν; Μήπως στο πολιτικό πτώμα Άκης Τσοχατζόπουλος, τότε που μας έλεγες ότι οι λογαριασμοί από τις μίζες ήταν αριθμοί τηλεφώνου;
Siemens, υποβρύχια, εξοπλιστικά, C4I, […], «λίστες», offshore, panama paper και τώρα Novartis. Καταληστεύτηκε η πατρίδα και οι Έλληνες. Έχουν προκαλέσει εθνική καταστροφή και αποτελέσματα ενός πολέμου. Το μέγιστο θα ήταν να πέφτουν κεφάλια. Το λιγότερο που επιβάλλεται είναι να φεύγουν κεφάλια από την πολιτική σκηνή, των αυτουργών, των υπαιτίων, των επίορκων και ριψάσπιδων.
Αυτό ναι, θα ήταν πολιτική ευθύνη. Μια δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια των μωροφιλόδοξων κυβερνώντων. Αλλά τι να λέμε. Ο Βενιζέλος κατάφερε να φτιάξει άρθρο περί «ευθύνης υπουργών» που όλοι πλέον ξέρουν και ομολογούν πως είναι το συντομότερο ανέκδοτο από το 2001 που αναθεωρήθηκε το Σύνταγμα με την πρωτοτυπία αυτή η αναθεώρηση να είναι συναινετική[1].
Κάθε μέρα αποκαλύπτεται η αλληλοϋποστήριξη, η σιωπή και συγκάλυψη. Επιχειρηματικών συμφερόντων, πολιτικών, δημοσιογράφων, δικαστικών. Όπως λέει και μια λατινοαμερικάνικη ρήση που μου είχε πει ένας ποδοσφαιριστής: «A los amigos todo, a los enemigos nada, al extrano la ley»[2]
Ο φόβος και ο πανικός τους είναι πρόδηλος και τους κάνει όλο και πιο επικίνδυνους και ταυτόχρονα πιο αδύναμους. Γι’ αυτό και καταφεύγουν σε απειλές, τσαμπουκάδες και τρομοκρατία. Θα τα παίξουν όλα για όλα και όπου τους βγάλει. Έτσι κι αλλιώς δεν τους ενδιαφέρει ούτε η χώρα ούτε οι Έλληνες. Άλλωστε ποτέ δεν τους ενδιέφεραν.
ΥΓ. Το δάκρυ του Πικραμένου όχι μόνο με άφησε παγερά αδιάφορο αλλά με αηδίασε. Τον παραπέμπω στην στάση του αντικαγκελαρίου Ζίγκμαρ Γκάμπριελ όταν χωρίς φόβο είχε μιλήσει για τον ναζί πατέρα του και είχε ζητήσει συγνώμη. Ήταν 18 ετών όταν έμαθε πως ο πατέρας του, Βάλτερ Γκάμπριελ, ήταν Ναζί και από τότε διέκοψε κάθε επαφή μαζί του. Αυτά κ. Πικραμένε, που φυσικά ΔΕΝ ευθύνεσαι για τον μπαμπά σου Όθωνα Πικραμένο, αλλά κάνε μας την χάρη να σέβεσαι τους δικούς μας πατεράδες, μανάδες και αδέλφια.
Παραπομπές
[1] Πρωτοτυπία γιατί το 1975 στη Βουλή έμεινε μόνο η ΝΔ, αφού αποχώρησε η αντιπολίτευση. Το 1986 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αποχώρησε η ΝΔ και μάλιστα την τελευταία στιγμή πριν την τελική ψηφοφορία. Το 2001 η πραγματική (κι όχι τηλεοπτική) ομοφωνία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ είχε ήδη εδραιωθεί. Το 2012 αποκαταστάθηκε και η τηλεοπτική.
[2] «Για τους φίλους όλα, για τους εχθρούς τίποτα και για τους αγνώστους οι νόμοι». Εννοείται οι νόμοι όπως αυτοί θέλουν να τους ερμηνεύουν. Άλλωστε, πολλοί του χώρου της δικαιοσύνης (ειδικά τα τελευταία χρόνια) δεν παύουν να επαληθεύουν την ρήση «Σύνταγμα και Νόμοι είναι ό,τι ο δικαστής πιστεύει ότι είναι». Η πίστη τους αυτή τους καθιστά πιο επικίνδυνους κι από τους «σαμαροβενιζέλους».
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια