 |
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
|
Με εξαίρεση τις δύο εντυπωσιακές διαδηλώσεις για το Σκοπιανό που δεν γνωρίζουμε εάν συνεχιστούν με μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον των μνημονίων, οι Έλληνες Πολίτες έχουν σκύψει μοιρολατρικά το κεφάλι – αποδεχόμενοι σιωπηλά και στωικά τη μοίρα τους για να αποφύγουν τα χειρότερα.
«Για να επιτύχουν τα ξένα κέντρα επιβολής την πλήρη υποταγή του ελληνικού λαού, εφάρμοσαν και εξακολουθούν να εφαρμόζουν όλες τις μεθόδους άσκησης οικονομικής και πολιτικής βίας, που ασκούσαν παγίως τα κέντρα υπερεθνικής εξουσίας στον τρίτο κόσμο: την πεποίθηση ότι η Ελλάδα ευρίσκεται στον γκρεμό της οικονομικής κατάρρευσης και στην αδυναμία εξεύρεσης σωτηρίας άλλης εκτός από τη δική τους «λύση» – το διαρκή φόβο ότι οι Έλληνες θα χάσουν τα χρήματά τους και θα περιέλθουν σε πλήρη ένδεια, αν δεν εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους.
Για να ενισχυθεί το αίσθημα ενοχής των Ελλήνων ως λαού η γερμανίδα καγκελάριος, καθώς επίσης πολλοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι από τις χώρες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης, επιδόθηκαν σε καθημερινές ύβρεις και λοιδορίες κατά των Ελλήνων. Δεν έμαθαν φαίνεται ποτέ ότι, οι λαοί ούτε συκοφαντούνται, ούτε λοιδορούνται, ούτε κατηγορούνται, ούτε καταδικάζονται. Μόνο οι κυβερνήσεις τους κατηγορούνται και καταδικάζονται. Αν αυτό δεν ίσχυε, θα υπήρχαν λαοί για πάντα κατάδικοι – όπως οι Γερμανοί που αιματοκύλισαν την Ευρώπη δύο φορές.
Η Γερμανία και οι υποτελείς της ακόλουθοι της Ευρωζώνης, άρχισαν από την Ελλάδα τη γερμανική επιβολή – η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια νέα μορφή «γερμανικής κατοχής», με άλλες μπότες και άλλο ένδυμα από εκείνα των δεκαετιών του 1910 και του 1940. Σήμερα λέγεται «διαρκής επιτήρηση» με τους παράνομους όρους που ξέρουμε. Αν ο γερμανικός λαός και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης δεν ανοίξουν έγκαιρα τα μάτια, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και η αξία του ανθρώπου απειλούνται άμεσα να ποδοπατηθούν άλλη μια φορά με άλλα μέσα, αλλά από τα ίδια πόδια» (Γ.Κ.)
Όλοι γνωρίζουμε πως η Ελλάδα δέχθηκε μία μαζική οικονομική επίθεση – ότι αποτέλεσε το στόχο ενός οικονομικού πολέμου, με όπλα της τρίτης και της τέταρτης γενιάς (=ψυχολογικά). Υπενθυμίζουμε δε τα εξής, όσον αφορά τη διαφορά ενός στρατιωτικού, από έναν οικονομικό πόλεμο:
«Σε γενικές γραμμές, κατά τη διάρκεια ενός στρατιωτικού πολέμου η ηττημένη χώρα έχει οικονομικές απώλειες, έμψυχες, καθώς επίσης υλικές – αφού το κόστος διεξαγωγής είναι μεγάλο, σκοτώνονται άνθρωποι, ενώ καταστρέφονται τα κτίρια και οι λοιπές υποδομές της. Στη συνέχεια εγκαθίστανται οι δυνάμεις κατοχής, ορίζεται μία κυβέρνηση δωσίλογων, λεηλατούνται οι πόροι της, φορολογείται από τους ξένους εισβολείς, βασανίζονται οι Πολίτες της, επικρατούν συνθήκες υπογεννητικότητας, μετανάστευσης κοκ.
Κατά τη διάρκεια ενός οικονομικού πολέμου τώρα, το κόστος είναι επίσης μεγάλο, οι άνθρωποι στην ηττημένη χώρα πεθαίνουν χωρίς να χρειαστεί να σκοτωθούν (μείωση του προσδόκιμου ζωής, ελλιπής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανεργία, εξαθλίωση κλπ.), τα κτίρια ερημώνουν λόγω των μαζικών χρεοκοπιών, καθώς επίσης της οικονομικής αδυναμίας του πληθυσμού, ενώ οι υποδομές καταστρέφονται σταδιακά εξαιτίας της μη συντήρησης τους.
Επίσης, εγκαθίστανται οι δυνάμεις κατοχής στο εσωτερικό της, λιγότερες και με πολύ χαμηλότερο κόστος, η κυβέρνηση της «αναγκάζεται» να λειτουργεί ενδοτικά, λεηλατείται η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της, φορολογείται, βασανίζονται οικονομικά οι Πολίτες της, υπάρχει υπογεννητικότητα, κλιμακώνεται η μετανάστευση κοκ.
Σε αντίθεση όμως με την οικονομική ήττα και την κατοχή της, όταν η χώρα χάνει έναν στρατιωτικό πόλεμο, όλα συμβαίνουν χωρίς τη συμφωνία των Πολιτών της. Παράλληλα, δημιουργούνται ομάδες αντίστασης στο εσωτερικό της, με στόχο την ανάκτηση της ελευθερίας, καθώς επίσης της εθνικής τους κυριαρχίας.
Η οικονομικά ηττημένη χώρα όμως αναγκάζεται να συμφωνεί με την κατοχή της, η υφαρπαγή και η εξαθλίωση της διενεργούνται σταδιακά (κυλιόμενη πτώχευση), ενώ όλα όσα υπογράφουν οι πολιτικοί της είναι δεσμευτικά και εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου – οπότε δεν θεωρείται κατακτημένη, αλλά ότι πληρώνει δίκαια τα λάθη και τις παραλείψεις της, αφού με δική της επιλογή χρεώθηκε.
Φυσικά ο δανειστής προστατεύεται από τους διεθνείς νόμους – ενώ τυπικά δεν υφαρπάζει, αλλά είτε κατάσχει ότι είναι χρεωμένο για να εξοφληθεί, είτε εξαγοράζει άλλα περιουσιακά στοιχεία του ηττημένου, ελεύθερα χρεών, στις εξευτελιστικές τιμές βέβαια που έχει ως αποτέλεσμα ένας χαμένος πόλεμος».
Τα παραπάνω αποτελούν τις σημαντικότερες ίσως διαφορές μεταξύ των δύο μορφών πολέμου – σημειώνοντας ότι, η συμπεριφορά του στρατιωτικού κατακτητή ευρίσκεται εκτός των κανόνων του διεθνούς Δικαίου. Όταν δε κάποια στιγμή χάνει τον πόλεμο από τις συμμαχικές δυνάμεις που δημιουργούνται και επιτίθενται εναντίον του, η ηττημένη χώρα ανακτά όλα όσα έχασε αυτόματα – απαιτώντας ταυτόχρονα αποζημιώσεις για τις ζημίες που της προκλήθηκαν (κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει στην οικονομική μορφή του πολέμου)».
Η 4η γενιά του πολέμου
Στην Ελλάδα προφανώς τα γνωρίζουμε όλα αυτά, αφού έχουμε μετατραπεί στην πρώτη δυτική αποικία της Δύσης, με τη χρήση οικονομικών όπλων (ανάλυση) – χωρίς όμως να το έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι, αφού οι περισσότεροι ισχυρίζονται (ακούσια ή ακούσια, από ιδιοτέλεια ή από απλή ανοησία), πως πρόκειται για μία θεωρία συνωμοσίας. Ότι κανένας δηλαδή δεν θέλει να μας υφαρπάξει τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, παρά το ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει – ενώ αρκετοί επιμένουν πως πρέπει να ευγνωμονούμε την καγκελάριο, επειδή μας δάνεισε αφιλοκερδώς, από αλληλεγγύη και καλοσύνη.
Όσον αφορά τώρα την 4η γενιά πολέμου, υπενθυμίζουμε πως το πεδίο της μάχης δεν είναι πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά στο εσωτερικό του, στο μυαλό και στα συναισθήματα του – ενώ οι μιλιταριστικές επιχειρήσεις δεν λειτουργούν πλέον μέσω του στρατιωτικού αποικισμού με στόχο την κατοχή μίας περιοχής, αλλά με τον διανοητικό αποικισμό για τον έλεγχο της κοινωνίας της (ανάλυση). Πρόκειται δε για έναν εντελώς αναίμακτο πόλεμο, χωρίς στρατιωτικά μέτωπα, χωρίς δυνατότητες υποχώρησης, χωρίς τεθωρακισμένα και χωρίς όπλα – έναν πόλεμο που οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι θύματα όσον αφορά τον εαυτό τους και θύτες σε σχέση με το περιβάλλον τους.
Στο παράδειγμα της Ελλάδας, η οποία δέχθηκε ήδη έναν πόλεμο τρίτης γενιάς έχοντας ηττηθεί δυστυχώς αμαχητί, είναι σήμερα στόχος του επομένου – ο οποίος διεξάγεται μέσα στο μυαλό των ανθρώπων με επιτυχία αφού, έχοντας προσβληθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, αποδέχονται πια αδιαμαρτύρητα την πρωτοκαθεδρία του «δόγματος των μνημονίων».
Παρά το ότι λοιπόν έχει τεκμηριωθεί ακόμη και από Γερμανούς οικονομολόγους πως η πολιτική αυτή είναι καταστροφική (ανάλυση), ενώ δεν προσφέρει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον των Ελλήνων ακόμη και ως αποικία χρέους, είναι κυρίαρχη σε όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – ακριβώς επειδή έχει αποικισθεί τόσο το μυαλό, όσο και τα συναισθήματα των Ελλήνων, με το θάρρος να έχει κυριολεκτικά εξοστρακισθεί από το φόβο.
Εν προκειμένω δεν κατηγορούμε κανέναν, ούτε την κυβέρνηση, ούτε την αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε τους Πολίτες για τη στάση τους, όπως κάναμε κάποτε – επειδή έχουμε συνειδητοποιήσει την εύλογη αδυναμία τους να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει και πώς πρέπει να αντιδράσουν απέναντι στον ύπουλο, υπόγειο πόλεμο που δέχονται.
Το βασικότερο όπλο των Γερμανών εδώ είναι η διατήρηση της ψευδαισθησιακής ελπίδας, σύμφωνα με την οποία κάποια στιγμή θα φροντίσουν ώστε το δημόσιο χρέος της πατρίδας μας να γίνει βιώσιμο – κάτι που θα ωφελήσει ελάχιστα όσο απαιτούν θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα, πόσο μάλλον όταν το μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος (κόκκινο) έχει εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα, ενώ τα υπόλοιπα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας μας (παραγωγικός ιστός, ασφαλιστικό κλπ.) επιδεινώνονται ραγδαία.
Ακόμη χειρότερα, ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων πιστεύει ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση (ΤΙΝΑ, there is no alternative) – παρά το ότι το ίδιο το πρόβλημα δεν μπορεί να είναι λύση, ούτε να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα ένα πείραμα που έχει αποτύχει πολλές φορές (=ο ορισμός της ηλιθιότητας κατά τον Αϊνστάιν). Εκτός αυτού πως είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για την καταστροφή που υπεστήκαμε (άνω του 1 τρις €) μετά την επιβολή των μνημονίων – ενώ αυτοί που έχουν άλλη άποψη, θεωρείται πως δεν κάνουν αυτοκριτική και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους!
Επίλογος
Με εξαίρεση τις δύο εντυπωσιακές διαδηλώσεις για το Σκοπιανό που δεν γνωρίζουμε εάν συνεχιστούν με διαμαρτυρίες εναντίον των μνημονίων, οι Έλληνες Πολίτες έχουν σκύψει μοιρολατρικά το κεφάλι – αποδεχόμενοι σιωπηλά και στωικά τη μοίρα τους για να αποφύγουν τα χειρότερα.
Ουσιαστικά έχουν πάψει να ενδιαφέρονται για την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, για τη μετατροπή τους σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές, για τις συνθήκες εξαθλίωσης που αρκετοί βιώνουν και για την προβλεπόμενη αλλαγή ιδιοκτησίας της πατρίδας τους – ανησυχώντας μόνο για τους κινδύνους που αφορούν την εδαφική τους ακεραιότητα.
Στα πλαίσια αυτά είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν απόψεις – ειδικά επειδή κανένας δεν μπορεί να τους υποσχεθεί μία αναίμακτη σύγκρουση με τους πιστωτές, εκτός εάν είναι ένας προικισμένος και ανεύθυνος δημαγωγός. Ως εκ τούτου η μοναδική μας δυνατότητα είναι να αναφέρουμε θεωρητικά κάποιες λύσεις, τονίζοντας πως ασφαλώς δεν είναι σίγουρες, ούτε βέβαια ανώδυνες – ενώ γνωρίζουμε δυστυχώς πως ο χρόνος κυλάει εις βάρος της Ελλάδας.
Βασίλης Βιλιάρδος
viliardos@analyst.gr
Οικονομολόγος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια