Η ριζοσπαστική Αριστερά, στην Ελλάδα, διαπράττει ένα, στρατηγικής σημασίας, λάθος. Μεταφέρει την έννοια του αυτοπροσδιορισμού, από τον χώρο του ιδιωτικού δικαιωματισμού, στον χώρο του προσδιορισμού της εθνικής ταυτότητας.
Τα αδιέξοδα αυτής της αντίληψης είναι πολλά και οδηγούν σε παράλογες καταστάσεις.
Πιο συγκεκριμένα, είναι επιεικώς «περίεργο» να αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού στους άλλους και να το αρνούμαστε στον εαυτό μας.
Γιατί, αν στο πλαίσιο της άσκησης αυτού του δικαιώματος οι Σκοπιανοί θέλουν να αποκαλούνται «Μακεδόνες», εμείς οι Βορειοελλαδίτες πώς θα αποκαλούμαστε;
Γιατί δεν γίνεται να είμαστε κι εμείς Μακεδόνες κι αυτοί Μακεδόνες και να ζούμε σε δύο διαφορετικά κράτη. Κάποια στιγμή η μια πλευρά θα προβάλλει το αίτημα της ενοποίησης του χώρου.
Αυτό το ιστορικό αδιέξοδο προκύπτει όταν εμείς οι Ελληνες αποδεχόμαστε την ύπαρξη «Μακεδονικού» κράτους και την ύπαρξη «Μακεδονικής» ταυτότητας. Γιατί ενιαίο κράτος χωρίς εθνική ταυτότητα δεν υπάρχει.
Έτσι, όσοι αποδέχονται την σύνθετη ονομασία στο πλαίσιο ενός «έντιμου» συμβιβασμού, έχουν εμπλακεί σε μια ανούσια ονοματολογία.
Αντί οι μεν να ανακαλύπτουν τα αδιέξοδα της ονομασίας Νέα Μακεδονία, και οι δε τα αδιέξοδα της ονομασίας Άνω Μακεδονία, γιατί δεν βλέπουν το προφανές;
Πως το πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την χρήση της λέξης «Μακεδονία». Ο αλυτρωτισμός δηλαδή, δεν κρύβεται στην «άνω» ή στην «νέα», αλλά στην «Μακεδονία».
Έτσι, αν αφαιρέσουμε αυτήν την Ελληνική λέξη από την ονομασία του γειτονικού κράτους, αυτομάτως επιλύονται τα ιστορικά, τα εθνικά και τα πολιτικά προβλήματα.
Γιατί εμείς οι Βορειοελλαδίτες δεν αποκαλούμαστε και ούτε πρόκειται ποτέ να αποκληθούμε «Παλαιομακεδόνες» ή «Κατωμακεδόνες».
Αποκαλούμαστε και αυτοπροσδιοριζόμαστε απλά και σκέτα, Μακεδόνες. Ο αυτοπροσδιορισμός μας δεν είναι γεωγραφικός. Είναι εθνικός.
Εμείς αγωνιζόμαστε να υπερασπιστούμε και να κατοχυρώσουμε τον δικό μας αυτοπροσδιορισμό. Ο αυτοπροσδιορισμός των Αλλων δεν μας ενδιαφέρει. Απλά πράγματα.
«Μα να μην λυθεί το Σκοπιανό;» θα αναρωτηθεί ο κοινός νους. Απάντηση: «όχι με τέτοια λύση».26 χρόνια πορευόμαστε με το πρόβλημα. Ας πορευτούμε άλλα 26.
Στο κάτω-κάτω η Ελλάδα ενιαίο κράτος ήταν και το 1992, ενιαίο κράτος είναι και το 2018. Η FYROM κράτος ήταν στην δεκαετία του 90, έγινε ουσιαστικά ομοσπονδία δύο κοινοτήτων στην δεκαετία του 2000 και ποιος ξέρει τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια.
Δεν χαρίζουμε το όνομα μας και την Ιστορία μας σε κάτι που σε δέκα χρόνια μπορεί να μην υφίσταται.
Υπάρχει μια κατηγορία πολιτικών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης, που διακατέχεται από ένα φοβικό σύνδρομο. Να μην απομονωθούμε.
Και για να μην συμβεί ο φόβος τους, είναι έτοιμοι να αποδεχθούν ό,τι πρόταση υποβάλλουν αυτοί που, δήθεν, θα μας απομονώσουν, αν δεν υπακούσουμε.
Τα ζήσαμε με το σχέδιο Ανάν το 2004. Η Κύπρος όχι μόνον δεν απομονώθηκε, αλλά αποτελεί ένα μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Σήμερα απομονωμένη είναι η Τουρκία.
Δεν μπορεί να είμαστε ψοφοδεείς απέναντι στους ισχυρότερους και ψοφοδεείς απέναντι και στους ασθενέστερους.
Δεν είμαστε οι καρπαζοεισπράχτορες της Ιστορίας!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια