Παρακολουθώντας τη δημόσια συζήτηση γύρω από το εθνικό θέμα της ονομασίας των Σκοπίων και γενικά την εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, δεν μπορεί κανείς παρά να πέσει σε κατάθλιψη χάνοντας κάθε ελπίδα για την επιβίωση της χώρας σε ένα διεθνές σύστημα το οποίο αλλάζει ραγδαία και όπως όλα δείχνουν τα κράτη –
έθνη που θα επιβιώσουν στο επερχόμενο σκηνικό είναι αυτά που έχουν επίγνωση, σέβονται, υπερασπίζονται την ιστορία τους και τις αξίες τους και πάνω από όλα κινούνται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Η χώρα τα τελευταία οκτώ χρόνια, αλλά κυρίως την τελευταία τριετία, έχει γίνει ένα απέραντο λογιστικό – φοροτεχνικό γραφείο. Η δημόσια συζήτηση σε καθημερινή βάση κινείται στα νέα μέτρα, στη διαπραγμάτευση, στον ESM, στο επόμενο Eurogroup, και άγεται και φέρεται γύρω από τις δηλώσεις κάτι τυχάρπαστων χαρτογιακάδων κυρίως των Βρυξελλών, που ακούνε στο όνομα Ντάϊσενμπλουμ, Ρέγκλινγκ, Μοσκοβισί, και κατά δεύτερο λόγο του ΔΝΤ, βλέπε Ντέλια και Τόμσεν. Αν κάτσει και ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την περίπτωσή τους θα διαπιστώσει ότι σε μια σκληρή αξιολόγηση της πραγματικής αγοράς, όλοι αυτοί οι τύποι δεν θα περνούσαν ούτε απέξω.
Παρόλα αυτά μια ολόκληρη κοινωνία, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, και δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και δημοσιογράφων, κρέμεται από τα χείλια αυτών των τυχάρπαστων. Και ειδικά ο χώρος μας, οι δημοσιογράφοι, έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ρεπορτάζ, αμφισβήτηση, και ξεζούμισμα της είδησης και των εξελίξεων. Δυστυχώς, έχουμε καταντήσει σαν τους υπαλλήλους τύπου Ντίνου Ηλιόπουλου και Σταύρου Ξενίδη, στις παλιές ελληνικές ταινίες, με τις μαύρες θήκες πάνω από το πουκάμισο βουτηγμένοι μέσα στον λογιστικό – φοροτεχνικό όλεθρο, και στα sms των πολιτικών, αποκαλώντας αυτή την τραγωδία ρεπορτάζ.
Βέβαια μέσα σε αυτή την τραγωδία υπάρχουν και κάποιοι πυροβολημένοι – αθεράπευτα ρομαντικοί, που συνεχίζουν να ανατρέχουν σε πηγές, να διαβάζουν, να αναλύουν, συνεχίζοντας να πονάνε αυτό που λέγεται έθνος, πατρίδα, ιστορία, Ελλάδα. Λίγοι όμως, πολύ λίγοι. Καθόλου δημοφιλείς και άοσμοι έως αδιάφοροι για τη σημερινή ελληνική κοινωνία.
Ξαφνικά, όποιος τολμά να απευθύνει ερωτήματα απλής λογικής για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, βαφτίζεται εθνικιστής, πατριδοκάπηλος, και διάφορα άλλα κοσμητικά επίθετα.
Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι τολμά να αναρωτηθεί για τα αυτονόητα. Τι θα συμβεί στην Ελλάδα εάν δεν δεχθεί να υπάρξει λύση με όνομα που θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία; Τι θα συμβεί και ποια συμφορά θα μας βρει εάν δεν υπάρξει επίλυση του θέματος μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον ερχόμενο Ιούλιο; Γιατί να μας καίει τόσο εμάς ως Ελλάδα μια λύση και μάλιστα με τη λέξη Μακεδονία; Μήπως αυτοί που καίγονται, είναι αυτοί που θα πρέπει να προσέλθουν στο τραπέζι με διάθεση συμβιβασμού και όχι η Ελλάδα;
Όπως σοφά έλεγαν οι Αρχαίοι Ημών Πρόγονοι (αν και αυτό το απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων θα πρέπει να το εξετάσουμε σοβαρά εάν ισχύει), ενός κακού, μύρια έπονται.
Αναρωτήθηκε κανείς εάν η Ελλάδα κατεβάσει τα παντελόνια σε ένα θέμα στο οποίο ουδόλως απειλείται, τι θα γίνει μετά τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, στο Κυπριακό. Και εκεί το παιχνίδι ενέχει σοβαρή απειλή.
Και μετά το Κυπριακό, τι ακολουθεί; Το Αιγαίο; Τα νησιά μας; Η Θράκη και ο Έβρος;
Ειδικά βλέποντας το ραγιαδισμό έναντι του Σουλτάνου της Τουρκίας, Ερντογάν, με αφορμή την τραγική, άνευ λόγου επίσκεψή του στην Αθήνα, τον τραγέλαφο με το άσυλο των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, δεν μπορεί λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος να είναι και αισιόδοξος. Μπορεί;
Και ας μην επαναπαύονται κάποιοι αδαής στο γεγονός ότι ο Σουλτάνος Ερντογάν, έχει ανοίξει μέτωπα με το σύμπαν ολόκληρο. Αν και επαναλαμβάνομαι θα το ξαναπώ. Ο κάθε Ερντογάν, έρχεται και παρέρχεται. Η Τουρκία είναι μεγάλη και μένει. Και όπως αποδεικνύει σε καθημερινή βάση, ούτε την ιστορία έχει πετάξει στα αζήτητα και με κύριο γνώμονα το εθνικό της συμφέρον κινείται.
Και ας μην διαφεύγει της προσοχής ότι ακόμη και όταν μας αφήνει άνοιγμα τα τζιμάνια στην Αθήνα, δίνουν άδεια στον τρομοκράτη – δολοφόνο Κουφοντίνα, ψηφίζουν κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και όλα τα απερίγραπτα.
Πολλά χρόνια πριν διαβάζοντας τα φύλλα του τσαγιού στην Ουάσιγκτον, αναρωτιόμουν εάν με την πορεία που έχουμε πάρει ως έθνος και ως χώρα οδηγούμαστε μα μαθηματική ακρίβεια στο να εξελιχθούμε σε μια επαρχία της Τουρκίας. Ήλπιζα ότι ήμουν βαθιά απαισιόδοξος. Πολύ φοβάμαι ότι τελικά δεν ήμουν.
Αλλά στο δια ταύτα ποιος ακούει; Η σύντροφος του Πρωθυπουργού κυρία Μπαζιάνα, έδωσε εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη και έγινε πανικός. Έρχεται Eurogroup. Έχουμε νέο Ντάϊσενμπλουμ. Άλλαξε ο Μανολιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Καταργήθηκαν κάποιες εκδρομές στα σχολεία. Δημιουργείται νέο πανεπιστήμιο. Λες και αυτά που έχουμε εκπληρούν το ρόλο τους. Και άλλα τέτοια νόστιμα.
Σαν δεν ντρέπεστε πατριδοκάπηλοι, εθνικιστές, ανεύθυνοι, να τολμάτε να ασχολείστε με τη Μακεδονία, την Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, τον Έβρο. Το εθνικό συμφέρον, την εθνική κληρονομιά, την Ελλάδα. Με τις υγείες μας!
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος – Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, και Μέλος του International Institute for Strategic Studies.
Φωτογραφία Αρχείου. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια