Κουβέντα δεν έχουν βγάλει για το Μακεδονικό, λες και ο πατριωτισμός είναι κάποια ρετσινιά που πρέπει να σκεπάσουν
Αυτές τις μέρες μπήκα στον πειρασμό να ανατρέξω στα αρχεία μου αλλά και στο διαδίκτυο, για να θυμηθώ όσα είχαν συμβεί την περίοδο 1990-1993, που οδήγησαν τη χώρα μας στην πτώση της κυβέρνησης του Κώστα Μητσοτάκη.
Εκεί βρήκα διάφορες δηλώσεις της εποχής, με βασικούς πρωταγωνιστές τον Αντώνη Σαμαρά, τον Δημήτρη Σταμάτη και άλλους βουλευτές τότε της Ν.Δ., που ξεσηκώθηκαν στη σκέψη τα Σκόπια να πάρουν το όνομα της Μακεδονίας.
Μάλιστα ούτε παράγωγο δεν δέχονταν, γιατί το θεωρούσαν προδοσία. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπεσε, ήρθε ο Κώστας Σημίτης και η Πολιτική Ανοιξη πρότεινε τον Κωστή Στεφανόπουλο (σε συνεννόηση με το ΠΑΣΟΚ) για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί ο τόπος εκεί που οδηγήθηκε.
Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι όλοι αυτοί οι μακεδονομάχοι έχουν επιλέξει μια περίεργη σιωπή όλες αυτές τις μέρες. Κουβέντα δεν έχουν βγάλει, λες και ο πατριωτισμός είναι κάποια ρετσινιά που πρέπει να σκεπάσουν. Ισως όσα είπε ο Μίκης Θεοδωράκης να τους ξυπνήσουν από τον λήθαργο στον οποίο έχουν πέσει όλον αυτόν τον καιρό και από την αφωνία να περάσουν στις φωνητικές ασκήσεις πατριωτισμού, που είναι απαραίτητες σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή.
Διότι υπέρβαση σημαίνει να βάζεις το καλό της πατρίδας πέρα από το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον. Εκτός τελικά εάν η περίοδος της πολιτικής ερήμου άφησε τραύματα, που κανείς από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου δεν θέλει να ξανανοίξουν. Είτε γιατί έχει προσωπικούς σχεδιασμούς, είτε γιατί δεν θέλει να του χρεώσουν ακόμη μια πτώση Μητσοτάκη. Βλέπεις, η ιστορία παίζει τα δικά της παιχνίδια. Το θέμα είναι ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες (αυτή τη φορά όχι του Μαξίμου αλλά της Πειραιώς) παίζονται πολλά.
Οι ώρες για την Κεντροδεξιά είναι δύσκολες, καθώς για άλλη μια φορά οι εξελίξεις στοχεύουν στο χαμηλό της υπογάστριο. Αυτό το γνωρίζουν ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και οι Αμερικανοί, που πιέζουν για λύση εδώ και τώρα. Αλλά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για κανέναν, σε όποιο κόμμα και αν βρίσκεται, μπροστά στις ευθύνες του απέναντι στην ιστορία και την πατρίδα.
Αυτοί που σήκωσαν τη σημαία της Μακεδονίας δεν μπορούν να παραμένουν σιωπηλοί για κανένα λόγο. Εάν έκαναν λάθος, τότε οφείλουν να το πουν. Εάν κάνουν το σωστό σήμερα, πάλι πρέπει να πράξουν το ίδιο. Εκείνο που δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν είναι να κάθονται στα θεωρεία τους και να παρακολουθούν μοιραίοι και άβουλοι τις εξελίξεις και να πιστεύουν ότι σε 10 χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται.
Μπορεί να έχουμε κατά καιρούς διαφωνήσει μαζί τους, και να έχουμε ασκήσει σκληρή κριτική, ακόμη και υπερβολική, σε κάποιες των περιπτώσεων. Σίγουρα σε αυτήν την κατηγορία της δεν ανήκει το ότι μετέτρεψαν τη Ν.Δ. σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν ιστορικό λάθος. Αλλά εκείνο που πάντα τους αναγνωρίζαμε ήταν το θάρρος της γνώμης τους. Γι’ αυτό και λέμε ότι η σιωπή των αμνών δεν τους ταιριάζει, όταν ετοιμάζεται η θυσία της Μακεδονίας.
Εχουν εθνικό χρέος να σπάσουν τη σιωπή τους και να μιλήσουν. Εκτός εάν πλέον πιστεύουν ότι την τιμή της πατρίδας θα υπερασπιστούν πλέον ο Μίκης Θεοδωράκης, οι ομογενείς και μια χούφτα τρελών και μοναχικών καβαλάρηδων. Να μου πείτε, η Ιστορία αυτού του τόπου από τέτοιους ανθρώπους γράφτηκε...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια