Αν είχαμε να κάνουμε με μπασκετική ή ποδοσφαιρική ομάδα, η χρήση του όρου «καλή χημεία» θα ήταν εύλογη. Πρόκειται άλλωστε για ένα τικ της «γλώσσας του αθλητισμού» που εμφανίζεται σχεδόν εξίσου συχνά με το «μομέντουμ»: «τα εξτρέμ έχουν καλή χημεία με τα χαφ», «δεν υπάρχει καλή χημεία ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους παίκτες» κ.ο.κ.
Όταν όμως αναφερόμαστε στη λειτουργία ενός συγκυβερνητικού σχήματος, η προσφυγή στον όρο «καλή χημεία», για να εικονογραφηθεί η σχέση των δύο συμβαλλόμενων κομματικών αρχηγών, είναι απλώς τρίπλα. Μια τρίπλα ωστόσο που δεν σε φέρνει πιο κοντά στο αντίπαλο καλάθι ή την αντίπαλη εστία. Μπροστά σου θα βρεθεί και πάλι η πεισματάρα πραγματικότητα.
Ορισμένα στοιχεία αυτής της πραγματικότητας δεν φαίνεται να τα έλαβε σοβαρά υπόψη του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όταν δόξαζε την «καλή χημεία» Αλέξη Τσίπρα - Πάνου Καμμένου, για την οποία άλλωστε πείστηκαν όλοι όταν είδαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να ανεβάζει τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ στην εξέδρα των πανηγυρισμών, στα Προπύλαια, αποθεώνοντας τον πραγματισμό, ή μάλλον τον κυνισμό. Πρώτο και κύριο: Όσο κι αν ταιριάζουν τα χνότα των δύο αρχηγών, όπως μας διαβεβαιώνει ο κ. Δ. Τζανακόπουλος, αλλά και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας παλιότερα, αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι συντομότερη περιγραφή της συγκυβέρνησης παραμένει ο τίτλος «Δυο ξένοι στο ίδιο μέγαρο». Και όχι απλώς ξένοι παρά και ιδεολογικά αντίπαλοι. Τουλάχιστον για όσους θυμούνται τας Γραφάς.
Η διάσταση των δύο εταίρων αποκαλύφθηκε βαθύτατη στο μακεδονολογικό, γεγονός που στερεί διαπραγματευτικό, διπλωματικό κεφάλαιο και, επιπλέον, προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία σε όσους πολιτεύονται διά της καιροσκοπικής αναβλητικότητας. Πώς να ’νιωσαν άραγε οι εναπομείναντες της ανανεωτικής Αριστεράς βλέποντας σχεδόν σύσσωμη την κοινοβουλευτική ομάδα των «συμμάχων» τους Ανεξάρτητων Ελλήνων στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, να ενθουσιάζεται με τα «Ζήτω ο στρατός!»; Και να προσυπογράφει τα σεξιστικά-μιλιταριστικά συνθήματα που εξαπέλυαν οι ομιλητές, τον αλυτρωτισμό των οποίων καταντήσαμε να τον θεωρούμε γνήσιο πατριωτισμό, και να αποδεικνύει εμπράκτως πως είχε και έχει άριστη χημεία με ό,τι αρχαϊκά ακροδεξιό; Μάλλον όπως ένιωσαν όσοι, ενώ προσπαθούν να μείνουν στοιχειωδώς ψύχραιμοι, πληροφορούνται ότι ο Μίκης Θεοδωράκης, δρώντας σαν Σπιθάρχης παρά σαν εθνάρχης, όπως θέλει να υπολογίζεται, θα προσφέρει την αιγίδα του στο συλλαλητήριο του Συντάγματος. Μια αιγίδα διάτρητη από τις πολλές, σφόδρα αντίθετες, χρήσεις της.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια