Έριξα μια ματιά πάλι χθες στην ιστορία μας για την περίοδο 1880 έως 1936. Διαβάζοντας λοιπόν τώρα την ιστορία εκ των υστέρων, που ξέρουμε τις συνέπειες, βλέπουμε λάθη τόσο οφθαλμοφανή και τόσο παιδαριώδη, που δεν έπρεπε να γίνουν κι όμως έγιναν.
Όταν δεν υπάρχει εθνική στρατηγική και εθνική συνείδηση μέσα στην ίδια την άρχουσα τάξη, που κατέχει και ασκεί την πολιτική και οικονομική εξουσία, αλλά επικρατεί σύγκρουση για το προσωπικό συμφέρον και την εκπροσώπηση εξωτερικών συμφερόντων, τέτοια "λάθη" θα γίνονται πάντα με μοιραία πάντα κατάληξη για το εθνικό και κοινωνικό σώμα.
Διακρίνει για παράδειγμα κάποιος, μια διαχρονική σύγκρουση μεταξύ βασιλικών που εκπροσωπούσαν τα γερμανικά συμφέροντα και αντιβασιλικών που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των άλλων συμμάχων.
Και στη συνέχεια βλέπεις το παιδαριώδες λάθος του Βενιζέλου να κάνει εκλογές το 1920, να τις χάσει με δικό του εκλογικό νόμο, να τις κερδίσουν οι φιλογερμανοί και έτσι οι σύμμαχοι να κόψουν την πίστωση και να στραφούν σε βοήθεια του Κεμάλ, τον οποίο ταυτόχρονα βοηθούσε και ο Λένιν, γιατί ο Βενιζέλος είχε στείλει ένα τάγμα να υποστηρίξει τον Τσάρο. Όλα παιδαριώδη λάθη και όλα ανάποδα.
Γι' αυτό λέω ότι το πρόβλημα ανήκει πρώτιστα στην ελίτ, η οποία είναι ξενοκίνητη παρασιτική και ποτέ εθνική παραγωγική. Ο διχασμός της ελίτ, ανάλογα με τα ξένα συμφέροντα που στηρίζουν τις διάφορες φατρίες της, διχάζουν ολόκληρη την κοινωνία και πάντα θα σέρνεται ένα "γιατί". Η απάντηση σ’ αυτό το «γιατί» είναι ακριβώς γιατί δεν έχουμε εθνική ελίτ.
Παρόμοια γεγονότα ζούμε και αυτή τη στιγμή και επειδή είμαστε μέσα στα γεγονότα και με ασύγγνωστη αμέλεια διαμορφωτές της ίδιας της ιστορίας, δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι κακό κάνουμε στο έθνος με την παραίτηση, την παθητικότητα και τη σιωπή μας.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια