"Ανοίξτε τις πύλες. Ο Αννίβας.... στέκεται ολόρθος, μέσα στην πόλη και μέσα μας. Η Ρώμη η ανοχύρωτη δεν έχει άλλο πρόσωπο, παρά το πρόσωπο της απουσίας μας."
Μίμης Χριστοφιλάκης,Τοπία Ενδοχώρας
Ο πόνος και η κραυγή του πόνου είναι η οδύνη ενός ανθρώπου που αντιμάχεται την τραγικότητα της ύπαρξης.
Είτε Καθηγητής,είτε μαθητής.
Είτε νέος,είτε γέρος.
Είτε φτωχός ,είτε πλούσιος.
Είτε αριστερός,είτε δεξιός.
Ο πάσχων συν-άνθρωπος δεν έχει άλλη ταυτότητα εκτός από αυτήν της εν κινδύνω ευρισκομένης ψυχής που δημιουργεί στον καθένα μας το χρέος να συντρέξει και να σώσει.
Τα υπόλοιπα δεν αφορούν τον πολιτισμό του Ανθρώπου.
ΥΓ.Το έσχατο όριο της κοινωνικής εμφύλιας ρήξης είναι ‘’η ηθική των ομοίων’’.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια