Κοντολογίς, η πορεία του Πολυτεχνείου φέτος δεν κατέληξε στην αμερικανική πρεσβεία των Αθηνών, αλλά πήγε κατευθείαν, από μήνα Οκτώβριο, στον Λευκό Οίκο, στην Ουάσινγκτον. Χωρίς φωνές, μαχητικά συνθήματα και υψωμένες γροθιές, αλλά με διάπλατα χαμόγελα, κοπλιμέντα και κλισέ φράσεις που έχουν αποστηθίσει οι ενδιαφερόμενοι για τη «στρατηγική συνεργασία», τη «γεωπολιτική σημασία» της χώρας μας και την «ενεργειακή πολιτική» που μπορεί να εμπεδώσει το «κλίμα συνεργασίας και ασφάλειας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο».
Για να ηττηθεί η Αριστερά στην Ελλάδα χρειάστηκε να διαδραματιστούν τρία επεισόδια στο αιματοβαμμένο ιστορικό σίριαλ που παρακολουθούμε - και στο οποίο πρωταγωνιστούμε θέλοντας και μη. Η πρώτη φάση ήταν η ένοπλη αναμέτρηση. Το 1949 το ΚΚΕ συνετρίβη από τον εθνικό στρατό αλλά άφησε το... όπλο παρά πόδα. Η δεύτερη φάση ήταν το 1989, όταν κατέρρευσε ο κόσμος που δαχτυλόδειχναν σαν επίγειο παράδεισο οι αριστεροί στην Ελλάδα και στον κόσμο. Ο τρίτος γύρος και -καθώς φαίνεται- ο τελικός ήταν το 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας πετούσε το επαναστατικό «αμπέχονο» και την «ντουντούκα» του δημοψηφίσματος για να πει το ταπεινωτικό «ΝΑΙ» στις αξιώσεις των Γερμανών.
Λίγες συλλογικότητες πρέπει να έχουν ακυρωθεί, διαψευστεί, ματαιωθεί και αποδειχθεί τόσο πεπλανημένες όσο η ελληνική Αριστερά. Οι ήττες της είναι κατακλυσμικές, απόλυτες, ατιμωτικές. Κι όμως, επιμένει. Κι όμως, διαρκώς επανέρχεται και συγχαίρει εαυτόν για τους «αγώνες» της.
Οι μόνοι που την πιστεύουν είναι κάποιοι αφελείς που αυτοπροσδιορίζονται ρομαντικοί και ορισμένοι επιφανείς της ελληνικής Κεντροδεξιάς που καταντούν ουραγοί των ηττημένων και αναμένουν από τους οπαδούς μιας ουτοπίας να λάβουν εύσημα για τη... δημοκρατικότητά τους!
Το μόνο πράγμα που συντηρεί τον ανύπαρκτο μύθο της ελληνικής Αριστεράς είναι η ανασφάλεια φοβικών δεξιών.
Ομως τώρα ήλθε το τέλος της πλάνης.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια