Πρόκειται βέβαια για ένα «κοινό μυστικό» στους χώρους στην κοινότητα των αμυντικών αναλυτών: Η Τουρκία από την στιγμή που θα έχει τρία πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας και με δεδομένη την απόλυτα στενή σχέση με το Πακιστάν, την μοναδική μέχρι στιγμής μουσουλμανική πυρηνική δύναμη, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι την επόμενη δεκαετία, θα επιχειρήσει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.
Αλλωστε αυτός είναι ο βασικός λόγος που αναπτύσσει βαλλιστικά όπλα μεσαίου βεληνεκούς με ακτινα δράσης 2.500 χλπ.
Η βρετανική εφημερίδα δημοσιεύει δηλώσεις του Τούρκου δημοσιογράφου Αμπντουλάχ Μποζκούρτ, ότι η χώρα του θέλει να επεκτείνει το οπλοστάσιό της για να συμπεριλάβει όπλα μαζικής καταστροφής, συμπεριλαμβανομένης και ατομικής βόμβας.
Ο Μποζκούρτ τονίζει ότι ο Ερντογάν θέλει κάτι παραπάνω από στρατιωτική δύναμη και «δεν θα περιοριστεί μόνο στα πυρηνικά όπλα».
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το στενό περιβάλλον του Τούρκου Προέδρου επιβεβαίωσε ότι έχουν γίνει συζητήσεις για την απόκτηση ατομικής βόμβας.
Ο Μποζκούρτ επισημαίνει μάλιστα το γεγονός ότι σε πρόσφατες συναντήσεις του Ερντογάν με τη Ρωσία και την Ιαπωνία, οι συζητήσει επικεντρώθηκαν στην κατασκευή δύο νέων πυρηνικών εργοστασίων στην Τουρκία, κάτι που αποτελεί ένδειξη ότι ενδεχομένως η χώρα απομακρύνεται από το ΝΑΤΟ.
Επίσης ο Τούρκος εμπειρογνώμων και πρώην μέλος του τουρκικού κοινοβουλίου, Αγιακάν Ερντεμίρ, μιλώντας στην βρετανική εφημερίδα και αυτός είπε ότι «Θέλει να μετατρέψει τη Τουρκία σε πυρηνική δύναμη, αλλά προς το παρόν όμως δεν έχει τη δυνατότητα και σ' αυτό συνέβαλε το πραξικόπημα του 2016, το οποίο ανέβαλε τα σχέδια του προσωρινά: «Η Τουρκία έχει έλλειψη οικονομικών πόρων αλλά και προσωπικού για ένα τόσο ακριβό και υψηλής τεχνολογίας εγχείρημα» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Το θέμα είχε έρθει στην δημοσιότητα για πρώτη φορά με ξεκάθαρο τρόπο το 2000.
Σύμφωνα με τότε δημοσίευμα της εφημερίδας Χουριέτ, στις 13 Μαρτίου του 2000, το κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης, που μετείχε τότε στην τουρκική κυβέρνηση συνασπισμού, (Ετσεβίτ, Γιλμάζ, Μπαχτσελί), εξέφρασε την επιθυμία να αποκτήσει η Τουρκία πυρηνικά όπλα.
Συγκεκριμένα ο τότε υπουργός Συγκοινωνιών της τουρκικής κυβέρνησης και βουλευτής του κόμματος των Εθνικιστών, Ενίς Οκσούζ, δήλωσε ότι το κόμμα του επιθυμεί την δημιουργία πυρηνικών κέντρων και την απόκτηση πυρηνικής τεχνολογίας για την κατασκευή ατομικής βόμβας.
Το 2011, η Τουρκία συνήψε σύμβαση 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων με τη ρωσική εταιρεία Rosatom για ένα μεγάλο σύμπλεγμα πυρηνικών αντιδραστήρων. Δύο χρόνια αργότερα, μια παρόμοια συμφωνία υπογράφτηκε με μια ιαπωνική-γαλλική κοινοπραξία, αυτή τη φορά αξίας άνω των 22 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο πρόεδρος Ερντογάν στο μεταξύ ανακοίνωσε επίσης ακόμη ένα εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας, που θα κατασκευαστεί εξ ολοκλήρου εγχώρια.
Και στις δύο περιπτώσεις, η Τουρκία επέμεινε ώστε η συμφωνία να μην συμπεριλαμβάνει την παροχή ουρανίου, ούτε την επιστροφή των χρησιμοποιημένων ράβδων καυσίμου. Η Άγκυρα ήθελε να ασχοληθεί με αυτό το θέμα ξεχωριστά σε μεταγενέστερο στάδιο.
Η Τουρκία ποτέ δεν έδωσε εξήγηση για την απόφαση αυτή. Ωστόσο, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς την πρόθεση πίσω από αυτούς τους ασυνήθιστους ελιγμούς.
Η Τουρκία θέλει να διατηρήσει τη δυνατότητα να λειτουργήσει τους αντιδραστήρες με το δικό της ουράνιο χαμηλού εμπλουτισμού και να επανεπεξεργάζεται μόνη της τις ράβδους καυσίμου. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει, ότι η Τουρκία προτίθεται να εμπλουτίσει ουράνιο, τουλάχιστον σε ένα χαμηλό επίπεδο.
Και υπάρχουν περισσότερα. Η επιλογή για την παροχή ουράνιο χαμηλού βαθμού εμπλουτισμού στους οκτώ συμπεφωνημένους αντιδραστήρες – η Τουρκία σχεδιάζει είκοσι τρία έργα στο σύνολο – δείχνει την έκταση των προσπαθειών εμπλουτισμού που η Τουρκία έχει οραματιστεί.
Το μονοπάτι που θέλει την Τουρκία να λάβει είναι σαφές: να ακολουθήσει τα βήματα του Ιράν. Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Rouhani, το Ιράν θέλει να κατασκευάσει δεκαέξι αντιδραστήρες μέχρι το 2030, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα τροφοδοτούνται από εγχώρια εμπλουτισμένο ουράνιο, αν και ένα μεγάλο μέρος αυτού του ουρανίου χαμηλού βαθμού εμπλουτισμού, προορίζεται για υψηλό εμπλουτισμό και συνεπώς για την παραγωγή πυρηνικού καυσίμου για την κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Η απόρριψη της προσφοράς συνεχούς τροφοδοσίας ουρανίου από τους Ρώσους και τους Γαλλο-Ιάπωνες επιχειρηματικούς της συνεργάτες, μπορεί να φαίνεται αμφιλεγόμενη, η απόρριψη του να επιστρέφει τις χρησιμοποιημένες ράβδους καυσίμου στις προμηθεύτριες χώρες, είναι εντελώς καταστροφικό, καθώς επιτρέπει ένα και μόνο συμπέρασμα: Η Τουρκία είναι αποφασισμένη να παράγει πλουτώνιο για την κατασκευή όπλων.
Ενώ η επανεπεξεργασία θα επιτρέπει την εκ νέου αξιοποίηση του χρησιμοποιημένου ουρανίου, μια τέτοια επιλογή είναι απλά και μόνο θεωρητική, καθώς ράβδοι καυσίμου που έχουν παραχθεί από την εκ νέου επεξεργασία του υλικού είναι πολύ πιο ακριβές από ό,τι εκείνες που γίνονται από «νέο» ουράνιο. Είναι για αυτό τον λόγο, ότι η επανεπεξεργασία του αναλωμένου ουρανίου σπάνια διεξάγεται πια.
Με την απόρριψη του να επιστρέψει τις χρησιμοποιημένες ράβδους καυσίμου, η Τουρκία έχει αρχίσει την πορεία προς την πυρηνική βόμβα.
Το σύνηθες αντεπιχείρημα, σύμφωνα με την οποία ο διαχωρισμός του «βρώμικου» πλουτωνίου θα απαιτούσε ένα εξελιγμένο εργοστάσιο επανεπεξεργασίας που επί του παρόντος δεν υπάρχει στην Τουρκία, παραμένει μη πειστικό.
Μελέτες έχουν, δείξει ότι μια τέτοια εγκατάσταση μπορεί να κατασκευαστεί μέσα σε μισό χρόνο και θα έχει το μέγεθος ενός κανονικού κτιρίου γραφείων.
Επιπλέον, η διαδεδομένη πεποίθηση ότι, προκειμένου να αναπτυχθεί ένα πυρηνικό όπλο, απαιτείται πλουτώνιο για στρατιωτική χρήση με το επίπεδο μη καθαρότητας το πολύ 7%, είναι πολύ παρωχημένες.
Ήδη από το 1945, στρατηγός Groves, επικεφαλής του «Σχεδίου Μανχάταν», σημείωσε ότι λόγω της έλλειψης καθαρού πλουτωνίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες σύντομα θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει υλικά με το επίπεδο μη καθαρότητας να ανέρχεται μέχρι 20%.
Το 1962, οι Ηνωμένες Πολιτείες πυροδότησαν μια βόμβα πλουτωνίου στη Νεβάδα, η οποία είχε επίπεδο μη καθαρότητας 23 %.
Τέλος, αν οι ράβδοι καυσίμου ενός αντιδραστήρα ελαφρού ύδατος δεν παραμένουν στο εσωτερικό του αντιδραστήρα για αρκετά χρόνια, το οποίο αποτελεί την οικονομικά βιώσιμη επιλογή, αλλά αφαιρούνται μετά από μόλις έξι έως δώδεκα μήνες, κανείς καταλήγει με πλουτώνιο κατάλληλο για στρατιωτική χρήση.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια