 |
Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος
|
Ανάμεσα τους, τα πιο ενδιαφέροντα, όπως συχνά συμβαίνει, δεν προσέχθηκαν επαρκώς. Είχαμε, ως προς την κωμωδία, την πρώτη καταγραφή υπουργού να… τσακώνεται με πίνακα: «Η Ελλάς ευγνωμονούσα» ενόχλησε τον Βαρουφάκη και έθεσε βέτο στον Τσίπρα για την παραμονή του κορυφαίου αυτού έργου της νεοελληνικής ζωγραφικής στο Μέγαρο Μαξίμου. Τελικά έφυγαν και ο Βαρουφάκης και ο πίνακας, με τον δεύτερο πάντως να έχει από δεκαετίες κατακτήσει την αθανασία την οποία ματαίως αναζητά ο πρώτος…
Αυτό ήταν το κωμικό. Πάμε τώρα και στο τραγικό που πέρασε απαρατήρητο: στις συζητήσεις για ρωσική βοήθεια στα σχέδια Τσίπρα – Βαρουφάκη (γιατί περί αυτού συζητάμε, άλλο που χαλάσανε μετά) με αντάλλαγμα την εκχώρηση στρατιωτικής βάσης στην Κρήτη. Μπορεί τα περί βοήθειας από τη Βενεζουέλα να μοιάζουν από κάθε άποψη φαιδρά, ειδικά τώρα πια που η αριστερή δικτατορία Μαδούρο είναι πλέον απροκάλυπτη, αλλά απλώς και το να συζητά η Ελλάδα να εκχωρήσει βάση στη Μόσχα, ειδικά δε στην Κρήτη, προκαλεί ίλιγγο. Κι όμως, ουδεμία προξενεί εντύπωση.
Δεν μας έφτανε δηλαδή που είμαστε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, συζητούσαμε και το ενδεχόμενο να… «ανατρέψουμε» τη Γιάλτα για να βάλουμε μπουρλότο να το κάψουμε τελείως…
Η λατρεία προς τη Μόσχα πάντοτε συγκινούσε την ελληνική Αριστερά. Ακόμα και την εποχή που ο Στάλιν, ενώ είχε υπογράψει τη Γιάλτα, άφησε το ΚΚΕ να προχωρήσει σε εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα αποφασισμένος ότι δεν πρόκειται να κουνήσει το δάχτυλό του να τη βοηθήσει. Και αυτή δεν είναι ούτε η μόνη περίοδος ούτε ο μόνος τρόπος που εκδηλώθηκε αυτή η αγάπη: ήταν απλώς ο πιο καταστροφικός για την Ελλάδα.
Ευτυχώς, τα αισθήματα ουδέποτε υπήρξαν αμοιβαία: ο Πούτιν, ο πιο στενός σύμμαχος της Τουρκίας σήμερα, ο οποίος ετοιμάζεται να της χτίσει πυρηνικό εργοστάσιο και να της πουλήσει S400, την Ελλάδα την «έδωσε στεγνά» - κι έτσι γλυτώσαμε από όλα αυτά.
Την έδωσε δύο φορές μετά το 2015: και όταν απαίτησε το αδιανόητο, ευτυχώς ο άνθρωπος, αλλά και όταν την «κάρφωσε» στη Δύση σύμφωνα με τη μαρτυρία του πρώην προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ στον οποίο και τηλεφώνησε από το Κρεμλίνο αμέσως μετά τις συζητήσεις για υποστήριξη στο τύπωμα δραχμών. Η αμετροέπεια και ο κυνισμός της Μόσχας υπήρξαν, ευτυχώς σωτήριες.
Εκτοτε, περιορίστηκαν σε άλλου επιπέδου παρεμβάσεις, ιδίως ως προς την διαμόρφωση φίλιων μέσων ενημέρωσης στη χώρα, μαζί με κάποιου είδους καλλιέργεια λίαν περίεργων αυτονομιστικών τάσεων στα βόρεια εδάφη της, η οποία, φυσικά, είναι καταδικασμένη να αποτύχει παταγωδώς, αλλά αυτό δεν μειώνει τη σημασία του γεγονότος ότι από κάποιους επιχειρείται μέσα από παρεμβάσεις στην τοπική οικονομία, στον αθλητισμό και, τώρα, στα ΜΜΕ…
Παρ όλα αυτά, η Ελλάς θα έπρεπε να είναι σήμερα «ευγνωμονούσα» στο Κρεμλίνο: όσο κι αν πλησιάσαμε να τους λέμε να μας βοηθήσουν να αυτοκτονήσουμε, εκείνοι αντιστάθηκαν…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια