Ο Κάλαμος είναι ένα από τα ωραιότερα μέρη της Αττικής και απέχει μία ώρα από την Αθήνα. Ο Κάλαμος απέχει επίσης, μερικά λεπτά μετά την απογείωση ενός πυροσβεστικού αεροπλάνου, από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Ο Κάλαμος καίγεται, όπως και η Ζάκυνθος.
Όπως ακριβώς κάηκαν και τα Κύθηρα πριν λίγες μέρες. Τα Canadair είναι άγνωστο αν επέστρεψαν από τις προσωρινές βάσεις τους (Σάμο, Ανδραβίδα, Σκύρο, Χρυσούπολη). Είχαν φύγει στις αρχές Ιουλίου λόγω καύσωνα...
Σε τέτοιες περιστάσεις, ούτε το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον ούτε η αγωνία του πολίτη είναι δυνατόν να γνωρίζουν τις λεπτομέρειες που οδηγούν σε μία καταστροφή. Αντιλαμβάνεται όμως κανείς πολύ εύκολα δύο πράγματα: την αυτοθυσία των εκτεθειμένων πυροσβεστών και των αξιωματικών τους και την σαφέστατη έλλειψη σωστού συντονισμού από την πολιτική ηγεσία.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Το 2007 κάηκε η Πελοπόννησος και κανείς δεν παραιτήθηκε. Ούτε για την καταστροφή της Πεντέλης το ΄95 και το ΄98, για τη Σάμο το 2000 και για εκατοντάδες άλλες καταστροφές που συνέβησαν στη χώρα από την ανευθυνότητα των αρμοδίων.
Ο Νίκος Τόσκας δεν είναι παρά ένα εμβληματικό σύμβολο της ανεύθυνης εξουσίας. Μία από τις αντιπροσωπευτικότερες περιπτώσεις που απεικονίζουν με έμφαση, την έλλειψη «αιδούς και δίκης» που χαρακτηρίζουν το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
Επομένως το «παραιτήσου ανεύθυνε» δεν υπάρχει κανένας λόγος να ταυτιστεί με τον συγκεκριμένο υπουργό. Κάποια στιγμή, έστω κι αν μας σπάσει τελείως τα νεύρα, θα φύγει με όλο το τσούρμο των απίθανων τύπων που μας κυβερνούν. Αποτελεί μόνο μια κραυγή αγωνίας για κάθε καρεκλοκένταυρο που επιμένει να επιδεικνύει πόσο αδιάφορος είναι για την περιουσία του ελληνικού λαού, για τον φυσικό πλούτο της χώρας του, για την ασφάλεια των πολιτών και τις ζωές των συνανθρώπων του.
Υπάρχει βέβαια, ένα λεπτό σημείο που πρέπει να προσέξει κανείς, προκειμένου να εξηγήσει τον μιθριδατισμό τους. Όλοι κάνουν το ίδιο λάθος. Θεωρούν ότι επειδή οι ίδιοι δεν άναψαν τη φωτιά, δεν πέταξαν τη μολότοφ, δεν έριξαν το καπνογόνο, δεν επωμίζονται τις ευθύνες! Για κάποιο περίεργο λόγο- που μάλλον ανάγεται στην νεοελληνική διαπαιδαγώγησή τους- αποσυνδέουν την καρέκλα της εξουσίας με την ευθύνη του ηγέτη ενός συστήματος. Του ανθρώπου που έχει αναλάβει- εκτός από το να εισπράττει τον μισθό του και να βγάζει φωτογραφίες- να καθοδηγεί πολιτικά τις δομές του υπουργείου του και να είναι υπόλογος για την αποτελεσματικότητά τους.
Θα μου πεις τώρα, ποιος περιμένεις να ντραπεί; Ο Τόσκας που περιφέρεται σαν «τοξικομανής της εξουσίας» από κόμμα σε κόμμα; Ή μήπως ο «στρατηγός άνεμος» που πέρασε μια ολόκληρη ζωή, βουτηγμένος στον «θερβαντικό» ναρκισσισμό του; Και οι δύο απολάμβαναν, εκ του ασφαλούς το ηθικό πλεονέκτημα της αριστερής ή της δεξιάς φαντασίωσης, με την ανοχή του «αλάνθαστου» λαϊκού κριτηρίου…
Σ αυτή τη χώρα, κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει ευθύνη. Από το σχολείο, από την οικογένεια, από τον νομικό μας πολιτισμό. Να βγαίνουμε στο δρόμο και να φοβόμαστε μη μας φτύσουν οι άλλοι. Να τρέμουμε μην τυχόν και γίνουμε ρεζίλι από τις ανεύθυνες αποφάσεις μας.
Αυτό θα πει «αιδώς και δίκη» και χωρίς αυτά τα δύο- που έδωσε ο Δίας σε όλους τους ανθρώπους (Πλάτωνας)- πολιτισμός δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ένα δείγμα ανθρωποειδούς που τρέφεται με τον εξευτελισμό και επιβραβεύεται από την βάρβαρη και λαϊκίστικη ανταποδοτικότητα της ανευθυνότητάς του.
Ένα είναι πάντως, το σίγουρο. Αν δεν γίνει κανόνας στη δημόσια σφαίρα, το «παραιτήσου ανεύθυνε», όχι μόνο τα δάση μας θα συνεχίσουν να καίγονται αλλά και η ίδια η χώρα θα παραδοθεί κάποτε, στην πυρά, χωρίς να το καταλάβουμε…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια