Ο Τσίπρας, ο Μαδούρο και οι φόβοι του 2015

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Μόνο μία ερμηνεία μπορώ να δώσω στην εμμονή της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ταυτίσει τον Τσίπρα του 2017 και τον ΣΥΡΙΖΑ των Μνημονίων με τον Μαδούρο, τη Βενεζουέλα και τον αριστερό αυταρχισμό των λαϊκών δημοκρατιών της Λατινικής Αμερικής: Οτι η Κεντροδεξιά προσπαθεί δικαιολογημένα να αποκόψει κάθε οδό πρόσβασης του Τσίπρα προς το Κέντρο.

Έτσι, ναι! Καταλαβαίνω και τη μαδουριάδα και τη βαρουφακιάδα και τη λαφαζανίτιδα, όλα!
Διότι με άλλους όρους το έργο όχι μόνο δεν βγαίνει, αλλά κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει και πολιτικούς κινδύνους ιδιαιτέρως σοβαρούς.

Καταρχάς το σίριαλ Μαδούρο δεν προκύπτει για έναν και μόνο λόγο: Ο ηγέτης της Βενεζουέλας αρνήθηκε δις να συναντήσει τον Τσίπρα ως αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Μόσχα. Δεν ρωτά κανείς γιατί; Η απάντηση είναι απλή για όσους θέλουν να την ακούσουν: Ο Μαδούρο έριξε πόρτα στον Αλέξη ως ύποπτο φιλοαμερικανισμού!

Βλέπετε, ο Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2013 δεν πήγαινε μόνο Μόσχα, Μπουένος Αϊρες και Μπραζίλια για να βρει δήθεν συμμάχους, προκειμένου να επιτύχει την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Πήγαινε και ΗΠΑ!

Οι φωτογραφίες του κ. Τσίπρα με τον Αμερικανό πρώην πρεσβευτή στην Αθήνα Τομ Μίλερ και άλλους Αμερικανούς πράκτορες κατά την επίσκεψή του στο Τέξας το 2013 -εκεί έκανε τις βασικές συμφωνίες του- κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο και, φυσικά, τις είδαν οι Βενεζουελάνοι σύντροφοί του.

Όπως δεν πέρασε απαρατήρητο -στη δική μας αντίληψη, τουλάχιστον- το γεγονός ότι ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον διέταξε τον Αύγουστο του 2015 τον Τσίπρα να μην αποχωρήσει επ’ ουδενί λόγω από το δωμάτιο της διαπραγμάτευσης των Βρυξελλών με την καγκελάριο Μέρκελ.

Όσα γνωρίζουμε από το ρεπορτάζ έως τώρα είναι ότι ο Τσίπρας, ηγούμενος ενός κόμματος που είχε ως κυβερνών στις τάξεις του 40 βουλευτές με κομμουνιστικό παρελθόν, έκανε τα πάντα και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση για να φανεί στα μάτια τους ο συνεπής αριστερός που διερεύνησε όλες τις δυνατότητες (Μόσχα, Πεκίνο, Βενεζουέλα, Βραζιλία, Εκουαδόρ, Αργεντινή / στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ ως κυβέρνηση), προτού φτάσει στον μεγάλο αλλά από πολύ πριν αποφασισμένο συμβιβασμό.

Το δε δημοψήφισμα καθ’ ομολογίαν του διεξήχθη για να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά (το 62% υπήρξε η ασπίδα του) παρά για να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την ευρωζώνη.

Αν η Ν.Δ. επιμείνει στο σχέδιο μαδουροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτό που θα καταφέρει είναι να παράσχει άλλοθι αριστεροσύνης σε έναν συμβιβασμένο με τον καπιταλισμό τέως αριστερό ηγέτη και να τον καταστήσει συμπαθή στην αποσυσπειρωμένη κομματική βάση του.
Θα τον διευκολύνει να ισχυριστεί στους δικούς του -όπως μου επισήμανε κορυφαίος πολιτικός της Κεντροδεξιάς με θητεία σε εθνικής σημασίας υπουργεία- «ότι, ορίστε, ακόμη και οι δεξιοί με κατηγορούν ότι τα δοκίμασα όλα, Μαδούρο, Πούτιν, Κινέζους, σχέδιο Β, στάση πληρωμών, πριν αναγκαστώ να συμβιβαστώ με την κακιά Ευρώπη».

Το αληθινό ερώτημα, άραγε, είναι αυτό -οι τσάρκες του Τσίπρα στη Βενεζουέλα;- ή ότι τον Αύγουστο του 2015 τα είχε εντελώς χαμένα, φοβόταν ότι οι δικοί του θα τον πουν προδότη και πως, αν δεν εγγυάτο η Ν.Δ. την πορεία της χώρας στην ευρωζώνη, σήμερα όντως θα ήμασταν Βενεζουέλα;

Πηγή Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.