 |
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
|
Με εξοργίζει να παρατηρώ κόμματα και δημόσιους άνδρες -θα γίνω συγκεκριμένος πιο κάτω- να μιλούν για ζητήματα που αφορούν την Ιστορία μας και την ταυτότητά μας με όρους λαϊκής εσωτερικής κατανάλωσης. Είναι, ειλικρινά, κάτι που με ξεπερνά.
Αφορμή για τη διατύπωση του σημερινού σημειώματος είναι οι εξελίξεις τόσο στην Κύπρο όσο και στα Σκόπια. Στη Μεγαλόνησο μόνο εμπαθής μπορεί να είναι κάποιος που δεν βλέπει ότι διαγράφονται στον ορίζοντα οι προϋποθέσεις μιας τριπλής εθνικής νίκης. Νίκης, διότι για δεκαετίες -εδώ εντάσσεται ο ιστορικός χρόνος- η Ελλάς και η Κύπρος διακήρυσσαν ότι η άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος στην υφαλοκρηπίδα τους, νυν ΑΟΖ, είναι αναφαίρετο εθνικό δικαίωμα και θα ασκηθεί όποτε κρίνεται ότι είναι εθνικώς συμφέρον. Ε, λοιπόν, αυτές τις μέρες, με την Τουρκία θεατή και τη διεθνή κοινότητα χωροφύλακα των χωρικών υδάτων μας, ασκείται κυριαρχικά εθνικό δικαίωμα. Και θα μιλήσουμε μετά βεβαιότητας για νίκη όταν θα αρχίσει το γεωτρύπανο να ερευνά τον βυθό.
Σε αυτή τη νίκη μερίδιο έχει πρώτος ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που ανακήρυξε την ΑΟΖ μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν (συν ο υπουργός του Γιώργος Λιλήκας), ο Κώστας Καραμανλής, που αρνήθηκε να ασκήσει πιέσεις στον Τάσσο για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και το ξεπούλημα του ενεργειακού της πλούτου, o Πέτρος Μολυβιάτης, που ήταν ο οπαδός της ακινησίας (ο ιστορικός χρόνος λειτούργησε υπέρ ημών), ο Αντώνης Σαμαράς, που εργάστηκε σκληρά για να εντάξει την Κύπρο στη συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και για να προχωρήσει ο East Med, ο Νίκος Κοτζιάς και ο Αλέξης Τσίπρας, οι οποίοι άλλαξαν το διαπραγματευτικό πλαίσιο προτάσσοντας το θέμα των εγγυήσεων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που ως υπεύθυνος ηγέτης στήριξε την κυβέρνηση άνευ αστερίσκων στο θέμα αυτό, και, φυσικά, οι δύο Πρόεδροι της Δημοκρατίας, ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Νίκος Αναστασιάδης. Ξέρετε τι είναι να πραγματοποιούμε έρευνες στην ΑΟΖ μας με προστασία του αμερικανικού και του γαλλικού πολεμικού ναυτικού, και οι Τούρκοι να κόβουν βόλτες χωρίς να μπορούν να πλησιάσουν;
Η νίκη είναι τριπλή, για άλλους δύο λόγους: Πρώτον, διότι απέτυχε η επανένωση αλά ΟΗΕ. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Τυχόν ένωση δεν θα ήταν λειτουργική και το νέο κράτος θα διαλυόταν σε ένα - δύο χρόνια, το πολύ. Με τη διαφορά, όμως, ότι δεν θα αναβίωνε εκ νέου η Κυπριακή Δημοκρατία, της οποίας η διάλυση προγραμματιζόταν τώρα. Θα αναβίωναν δύο κράτη-μορφώματα εκτός Ε.Ε., με ορατό πλέον τον κίνδυνο συρράξεων και την Ελλάδα υποχρεωμένη να επέμβει στρατιωτικά. Αντί αυτού, δεύτερον, η Ελλάς και η Κύπρος είναι σήμερα ενταγμένες σε μια νέα συμμαχία με Ισραήλ - Αίγυπτο (το Κάιρο μάς ανέθεσε να το εκπροσωπούμε στο Κατάρ!) και εξ αυτού του λόγου είμαστε κερδισμένοι. Η διαγραφόμενη εθνική νίκη στην Κύπρο θα έπρεπε να ανοίξει τα μάτια ορισμένων ανοήτων (Ποτάμι, λοιποί), που όταν μιλούν για το Σκοπιανό ζητούν να μη διευκολύνει η αντιπολίτευση την κυβέρνηση, αν βρεθεί συμφωνία, εφόσον ο Καμμένος δεν ψηφίσει.
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Η ιστορία της Μακεδονίας δεν μπορεί να είναι φόντο στην εσωτερική αντιδικία ΣΥΡΙΖΑ - πολιτικών δυνάμεων για την υπόθεση του «Νοοr 1». Είναι κάτι πολύ περισσότερο, και αυτό έπρεπε να το καταλαβαίνουν πολιτικοί που γεννήθηκαν ή έλκουν την καταγωγή τους από εκεί.
Η ασυμβίβαστη θέση για το όνομα, όπως χαράχτηκε στην σύσκεψη του 1992 υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και εφαρμόστηκε, παρά τις αποχρώσεις από τον Αντώνη Σαμαρά, δικαιώθηκε μέσα στον ιστορικό χρόνο. Το βέτο του Κώστα Καραμανλή επίσης δικαιώθηκε. Δεν πωλούνται τίτλοι της Ιστορίας μας σε τιμή ευκαιρίας. Πολιτική κάνουμε για τους νεκρούς και τους αγέννητους, όχι για να ικανοποιήσουμε έναν επιχειρηματία χτυπώντας τον Καμμένο.
Ο πλανήτης όλος αναγνώρισε τους Σκοπιανούς, αλλά αυτοί τριάντα χρόνια μετά παρακαλάνε να τους αναγνωρίσουμε εμείς. Αυτό το πρωτοφανές στρατηγικό ιστορικό πλεονέκτημα είναι λάθος να το κρεμάμε στα μανταλάκια και να διεξάγουμε αντιδικία με όρους δεδηλωμένης ή με δηλώσεις του τύπου «δεν θα ψηφίσω, αν δεν ψηφίσει ο Καμμένος», λες και ο ρυθμιστής της συνείδησής σου, αν υπάρχει εθνικά επωφελής λύση, είναι ο ΑΝ.ΕΛ.
Κάτι τελευταίο: Καραμανλής - Ντόρα τροποποίησαν την εθνική θέση υπέρ της σύνθετης ονομασίας στις προγραμματικές δηλώσεις του 2007. Ο Καραμανλής, όμως, σε εκείνη τη συνεδρίαση δεν πρόφερε τον όρο «σύνθετη», όπως προκύπτει από τα πρακτικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι η παρούσα εθνική θέση μία επισήμανση για κάποιους στη Ν.Δ.: Οταν αρχίζει διαπραγμάτευση έπειτα από δέκα χρόνια, με τους αλβανόφωνους να είναι έτοιμοι να καταλάβουν τα Σκόπια, δεν είναι ευφυές να επαναλαμβάνεις τη θέση. Πρέπει να αφήνεις να αιωρείται η εντύπωση, που μπορεί να γίνει και πραγματικότητα, ότι ίσως επιστρέψεις στην παλιά σου θέση.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια