 |
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
|
Είχα την υπομονή να αφιερώσω δύο ώρες και να μελετήσω κάθε λέξη αυτού του νομοσχεδίου - έχω ιδιαίτερη ευαισθησία σε ζητήματα ανώτατης Παιδείας.
Οχι μόνο διότι, ως συνδικαλιστής, μετείχα στα συλλογικά όργανα του δημόσιου πανεπιστημίου και έχω πάρει ισχυρή γεύση της λειτουργίας του, αλλά γιατί πάντα πίστευα και πιστεύω ότι τα ζητήματα της Παιδείας πρέπει να προσεγγίζονται με διάθεση συναίνεσης και συνεννόησης, ποτέ σύγκρουσης. Ως πρόεδρος μαθητικού συμβουλίου επεδίωξα τη σύνθεση. Ως μέλος διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Φοιτητών «Κώστας Βάρναλης» του ΔΠΘ επεδίωξα τη συνεννόηση - ακόμη διατηρώ άριστες σχέσεις με καθηγητές μου στη Νομική από τον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, καθώς και με συμφοιτητές μου.
Ως δημοσιογράφος έδωσα μάχη για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος το 2006, η οποία δεν προχώρησε, επειδή ο Παπανδρέου υπέκυψε στους συνδικαλιστές του. Και βεβαίως, ως επιτελικό στέλεχος εφημερίδας, έκανα αυτό που περνούσε από το χέρι μου, προκειμένου ο νόμος Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, ο οποίος είχε και σωστές ρυθμίσεις, να περάσει με μεγάλη υπερκομματική πλειοψηφία από τη Βουλή. Δεν θα σας αποκαλύψω τι - αν θέλει, ας το πει κάποτε η Αννα.
Μελέτησα λοιπόν χωρίς προκατάληψη το νομοσχέδιο Γαβρόγλου για την ανώτατη εκπαίδευση και λυπάμαι αν θα απογοητεύσω σήμερα κάποιους με την προσέγγισή μου, αλλά δεν θεωρώ ότι μπορεί να αποτελέσει πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Ναι, συμφωνώ ότι η διάταξη του νέου νομοσχεδίου για το πανεπιστημιακό άσυλο μας πάει πίσω από τη διάταξη Διαμαντοπούλου, που ήταν η πλέον προχωρημένη - αν και το νέο άρθρο μοιάζει καταπληκτικά με το άρθρο του νόμου Γιαννάκου για το άσυλο. Ναι, επίσης, το νομοσχέδιο επανεισάγει τον κομματισμό στα πανεπιστήμια με τη συμμετοχή εκπροσώπων των φοιτητών σε Σύγκλητο, γενική συνέλευση τμήματος, τομέα, κοσμητεία. Δεν γνωρίζω πόσο ώριμοι είναι οι σημερινοί εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων για να μετάσχουν με επάρκεια στη διοίκηση του πανεπιστημίου (τουλάχιστον δεν θα ψηφίζουν στις πρυτανικές εκλογές). Ναι, το νομοσχέδιο ευνοεί τη συναλλαγή στις πρυτανικές εκλογές, επαναφέροντας τον θεσμό του αντιπρύτανη, εκλεγόμενου με χωριστό ψηφοδέλτιο. Δεν είναι βιλαέτια της Αριστεράς τα ΑΕΙ. Και, ναι, στη σύνθεση των Περιφερειακών Συμβουλίων Ανώτατης Εκπαίδευσης βλέπω μελλοντικούς τιτλούχους του κυβερνώντος κόμματος. Τέλος, είναι λάθος η αφαίρεση της αξιολόγησης συμπεριφοράς από τα απολυτήρια λυκείου (διαγωγή κοσμία - κοσμιοτάτη).
Ωστόσο, αφού επεσήμανα όλα τούτα τα στραβά, δεν μπορώ παρά να μην υπογραμμίσω ότι το νομοσχέδιο, που ευτυχώς είναι γραμμένο σε καλά ελληνικά, περιέχει και κάποιες θετικές πτυχές: Δίνει τη δυνατότητα, καταρχάς, στον υπουργό Παιδείας να καταργεί ή να συγχωνεύει τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ με κριτήριο τον (μικρό) αριθμό φοιτητών. Επιτρέπει χορηγίες ιδιωτών στα μεταπτυχιακά προγράμματα φοιτητών. Δεν καταργεί τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, απλώς ζητά από τα ΑΕΙ αιτιολογημένη εισήγηση για το ύψος τους και εξαιρεί φοιτητές που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Προβλέπει, επίσης, υποχρεωτικά τη γνώση ξένης γλώσσας για όποιον θα ήθελε να φοιτήσει σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα.
Επιβάλλει την αξιολόγηση καθηγητών από φοιτητές στα μεταπτυχιακά. Συνεχίζει -και δεν καταργεί- τη δυνατότητα χορηγιών από τους ιδιώτες στους ειδικούς λογαριασμούς των πανεπιστημίων. Εισάγει -σε αντίθεση με την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ στην Υγεία- τη δυνατότητα ανάθεσης της καθαριότητας και της ασφάλειας των πανεπιστημίων σε ιδιώτες. Δίνει τη δυνατότητα στις σχολές να συστήνουν εσωτερική υπηρεσία για την προστασία της ασφάλειας των καθηγητών και των φοιτητών, όπως ισχύει σε όλα τα ΑΕΙ του κόσμου. Δίνει τη δυνατότητα στα ΑΕΙ -που, επιτέλους, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους- να συστήνουν επιτροπές δεοντολογίας, με αντικείμενο την επιβολή κυρώσεων για πειθαρχικά παραπτώματα. Και, βεβαίως, ανοίγει με έμμεσο τρόπο το ζήτημα των «αιώνιων» φοιτητών. Εκπρόσωποι φοιτητών στα συλλογικά όργανα μπορούν να είναι μόνο όσοι έχουν την ιδιότητα με βάση το περίφημο «ν+2» (πέρας σπουδών σε 4+2= 6 χρόνια).
Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον: Νομίζω ότι οι νέες διατάξεις για τον ΔΟΑΤΑΠ οδηγούν σε αναγνώριση πτυχίων ιδιωτικών πανεπιστημίων της αλλοδαπής.
Οσο διαβάζω το νομοσχέδιο Γαβρόγλου, που επιχειρεί -αλλού επιτυχημένα και αλλού αποτυχημένα- να θέσει ακαδημαϊκούς κανόνες, τόσο πείθομαι ότι ο υπουργός τα περισσότερα προβλήματα θα τα αντιμετωπίσει από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται για καμιά τομή, ούτε για επιλογή ρήξης. Νομοσχέδιο διαχείρισης είναι.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια