Συγγραφέας
Καταντά πλέον εντελώς γελοία η αντίδραση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, απέναντι στις συνεχιζόμενες σφαγές πολιτών τους από ισλαμιστές.
Κάθε σφαγή ακολουθείται από οργισμένες καταδίκες της τρομοκρατίας και από δηλώσεις προσήλωσης στα ιδανικά της δημοκρατίας. Μα τί είναι αυτά τα ιδανικά της δημοκρατίας; Οι πλάκες του Μωϋσή; Δεν αντιστοιχούν σε κάτι πραγματικό; Τί να τα κάνεις τα ιδανικά όταν είσαι πεθαμένος;
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αφού πρώτα άνοιξαν εντελώς τα σύνορά τους για να έρθει φτηνό εργατικό δυναμικό εξαθλιωμένων μουσουλμάνων, ακολούθως ενίσχυσαν και τους ισλαμιστές τρομοκράτες για να ρίξουν τον Καντάφι, τον Σαντάμ και τους υπόλοιπους. Αδιαφορώντας εντελώς για τους πολίτες τους, χρησιμοποίησαν τους αραβικούς πληθυσμούς για να ρίξουν τα μεροκάματα και να διαλύσουν τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα στην Ευρώπη. Οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί λειτούργησαν σαν το λούμπεν προλεταριάτο, για το οποίο ο Μαρξ σημειώνει πως είναι το δεκανίκι του κεφαλαίου στην μάχη του με την εργατική τάξη.
Η ανεξέλεγκτη αυτή ροή μουσουλμάνων στην Ευρώπη καλύφθηκε ιδεολογικά από την ιδέα των ανοιχτών συνόρων και από το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας. Πλην όμως, είναι εντελώς απάνθρωπο να υποχρεώνεις σε συμβίωση τόσο εντελώς αντίθετους πολιτισμούς. Είναι κανονικός φασισμός να εξαναγκάζεις έναν μουσουλμάνο να ζει μέσα στη γκέϊ κοινότητα και μια ευρωπαία να ζει ανάμεσα σε γυναίκες με μπούργκα. Πρόκειται για κανονικό πύργο της Βαβέλ, για καθεστώς κοινωνικού τρόμου.
Από αυτόν τον κοινωνικό τρόμο περάσαμε τώρα και στις σφαγές. Ο μουσουλμάνος δεν είναι Δανός. Πρόκειται για αρχαίο παραδοσιακό έθνος, το αραβικό έθνος δηλαδή, το οποίο εάν απειληθεί θα κόψει κεφάλια, εφόσον ζει ανάμεσά σου. Δεν θα σταματήσει προ ουδενός. Δεν έχει σε καμία εκτίμηση τον δυτικό χριστιανικό κόσμο και εφόσον βρίσκεται υπό πίεση θα σφάξει.
Βεβαίως εδώ δρουν και μυστικές υπηρεσίες. Που χρησιμοποιούν τον ISIS για στόχους που οι ίδιες θέτουν. Αυτό δεν μας αφορά. Η πραγματικότητα είναι πως τους πλούσιους άραβες που ζούσαν ειρηνικά τόσα χρόνια στο Λονδίνο και το Παρίσι πλαισιώνουν πλέον λαϊκοί μουσουλμανικοί πληθυσμοί από την Αφρική και την Μέση Ανατολή, αρχής γενομένης από τον πόλεμο της Αλγερίας στη δεκαετία του 50.
Οι δυτικές κοινωνίες είναι αποχαυνωμένες. Σε κάθε σφαγή ανάβουν κεριά, βάφουν τα κτήριά τους με τα χρώματα της σημαίας και καλούν την Μαντόνα ή την Σαύρους ή την Γκράντε να κάνουν συναυλία συμπαράστασης! Σε κάθε σφαγή η απάντηση του ευρωπαίου είναι τόσο κυνική που σοκάρει: je suis Charlie. Mάλιστα. Είναι σαν να σου έχουν σφάξει το παιδί σου και να έρχεται ο άλλος σπίτι σου να το γλεντήσει κι από πάνω.
Πάνω στη δυστυχία σου δηλαδή φτύνει κανονικά ο βολεμένος ευρωπαίος. Τί με νοιάζει εμένα δηλαδή, σου λέει, εφόσον τα ιδανικά μου είναι εντάξει; Θέλει να πει, εφόσον εγώ χρειάζομαι για τη βιομηχανία μου τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων, εσύ θα αρκεστείς στις συναυλίες του αίματος.
Δυστυχώς οδεύουμε τώρα ολοταχώς σε πογκρόμ κατά των μουσουλμάνων γενικώς. Όταν τάχεις κάνει όλα μαντάρα, όταν δεν έχεις σύνορα, δεν έχεις έθνος, δεν έχεις κράτος και έχεις γίνει γη του τίποτα, τότε θα καταλήξεις σε δικές σου διώξεις αθώων. Υπάρχει άλλος υπαρκτός τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς τον φανατισμό εκατομμυρίων εξαθλιωμένων μουσουλμάνων; Όχι. Θα αρχίσουν οι μαζικές απελάσεις. Και τα σύνορα ια κλείσουν γι΄αυτούς.
Την αρχή έκανε ο Τραμπ, θα συνεχίσει η Μέϊ και σιγά σιγά το πογκρόμ εναντίον των μουσουλμάνων θα γενικευθεί και τώρα που δεν χρειάζονται και τόσο όλοι αυτά τα εκατομμύρια των αράβων ο τροχός της ιστορίας θα γυρίσει και πάλι. Εναντίον τους.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια