Χθες ήταν ο απίστευτος θάνατος του 11χρονου μαθητή στο Μενίδι από αδέσποτη σφαίρα. Πριν μερικούς μήνες το δυστύχημα στο πάρκινγκ στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, όταν όλοι ξαφνικά ανακάλυψαν ότι η Ελλάδα κατέχει τα πρωτεία στους θανάτους στην άσφαλτο.
Τότε ξεκίνησε το μπαράζ των διαπιστώσεων. Για την οδηγική παιδεία του Έλληνα, την μη τήρηση των κανόνων οδήγησης και ελέγχου των οχημάτων, όλα όσα δηλαδή θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα σε μια κανονική χώρα. Κι ύστερα η ζωή συνεχίζεται, λες και δε συμβαίνει τίποτα.
Στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε εκ νέου μάρτυρες. Περισσεύουν οι διαπιστώσεις και τα σχόλια για τον θάνατο του 11χρονου μαθητή, και εξ αφορμής του, για το κοινωνικό περιθώριο στους καταυλισμούς των Ρομά, την έκταση και το είδος της παραβατικότητας ή την εγκατάλειψη της Δυτικής Αττικής, συνολικά, στην τύχη της.
Η πολιτεία και η εκάστοτε κυβέρνηση δεν είναι τηλεοπτικοί σχολιαστές για να σχολιάζουν τις εξελίξεις. Χρειάζονται πολιτική βούληση, στρατηγική και συγκεκριμένα μέτρα, προκειμένου να ανακοπεί η περιθωριοποίηση στις γειτονιές των Ρομά και να πάψουν να αποτελούν θερμοκήπια για τα χειρότερα άνθη του κακού.
Διαφορετικά, απλώς περιμένουμε, ως κοινωνία, την επόμενη αδέσποτη σφαίρα ή το επόμενο τραγικό τροχαίο δυστύχημα. Καταδικασμένοι, συνεχώς, να πέφτουμε από τα σύννεφα. Καταδικασμένοι, συνεχώς.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια