«Και να σκεφθείς, ότι πεθαίνουμε για ένα λάθος...» είχε εξομολογηθεί στην Έλλη Παππά ο Νίκος Μπελογιάννης, λίγο πριν την εκτέλεσή του...
 |
Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
|
Είναι σίγουρα αμφιλεγόμενη (ακόμη και με τα δεδομένα της εποχής των “πέτρινων χρόνων”) η σκληρή εκείνη απόφαση για την εκτέλεση, φορτωμένη με συμβολισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες. Όπως πρέπει να είναι και υποκείμενη στην κρίση της λογικής η εύκολη και συχνά δογματική και αποπροσανατολιστική “ηρωική” ρήση, “έμεινε μέχρι τέλους πιστός στις ιδέες του...”. Η λογική επιβάλλει οι άνθρωποι να αλλάζουν, να αναπροσαρμόζουν τις ιδέες τους, όταν οι συνθήκες της πραγματικότητας το απαιτούν. Αποτελεί ιδεοληψία η θέση πως αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις ιδέες και τα σχέδιά μας, “τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα...”
Δεν εξέπληξε κανέναν ο κ. Τσίπρας ο οποίος παρέστη στην τελετή για την ανακήρυξη του γενέθλιου σπιτιού του Μπελογιάννη σε μουσείο εθνικής μνήμης. “Πιστός στις ιδέες...” και τα παραμύθια με τα οποία γαλουχήθηκε και ο ίδιος, λογικό ήταν να είναι κι' αυτός εκεί και να εκστομίσει τυπικές ωραιολογίες του τύπου “ο Μπελογιάννης έμεινες πιστός μέχρι τέλους και θυσιάστηκε για τις ιδέες του...” (έστω και αν λίγο πριν θυσιαστεί ομολόγησε ότι πεθαίνει για ένα λάθος) και ότι “πέθανε αγωνιζόμενος για την εδραίωση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα”. Δεν θυσιάστηκε για την δημοκρατία ο Μπελογιάννης, για την επικράτηση του κομμουνιστικού απολυταρχισμού θυσιάστηκε. Κάτι, για το οποίο αργότερα παλιοί του σύντροφοι εξομολογήθηκαν ότι “ευτυχώς που χάσαμε στον Εμφύλιο...”
Ο κ. Τσίπρας, έχει γενικά μια ευκολία να λέει ότι τον συμφέρει, ανάλογα με την συγκυρία, να αλλάζει “εχθρούς” και “φίλους” όταν πιστεύει ότι αυτό τον βοηθάει στον επικοινωνιακό αποπροσανατολισμό του “λαού” (του...). Δηλώνει άθεος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να απομονώνεται ενώπιος ενωπίω με την Ιερά Εικόνα στο Άγιο Όρος, έχει ταχθεί υπέρ του χωρισμού κράτους και Εκκλησίας (κάπου, κάπως, κάποτε...), αλλά δέχεται να κάνει ανασχηματισμούς καθ' υπόδειξη του αρχιεπισκόπου. Σιγά μην δίσταζε να καπηλευθεί τον Μπελογιάννη που δικαιωματικά “ανήκει” στο ΚΚΕ (άσχετα αν ξέρουμε σήμερα πια ότι το κόμμα του τον προσέφερε θυσία...), σιγά μην το σκεφτόταν δυο φορές πριν εκστομίσει το ανιστόρητο “ ο Μπελογιάννης ανήκει σε όλους τους Έλληνες”. Δεν ανήκει. Όπως, δυστυχώς, δεν ανήκει στους Έλληνες και η πρόσφατη ιστορία τους, με τις παραμορφωτικές και ιδεοληπτικές παρουσιάσεις της από πολιτικούς εμφορούμενους από μικροκομματικές σκοπιμότητες, από επαγγελματίες εκμεταλλευτές, διαστρεβλωτές του συναισθήματος και της συλλογικής μνήμης.
Τώρα, εν όψει (;) μιας ακόμη επώδυνης υποχώρησης του κ. Τσίπρα (λόγω της ανικανότητάς του και της εγκληματικής καθυστέρησης στην εφαρμογή των όσων έχει ήδη δεσμευθεί...) στις αντιλαϊκές πιέσεις των δανειστών, τώρα που αντιμετωπίζει συγκεκριμένες και οργανωμένες αντιστάσεις στο εσωτερικό του κόμματός του να περάσει τα νέα μέτρα, τώρα θεώρησε εξαιρετικά βολικό να το... παίξει... αριστερότερος του ΚΚΕ, για να πείσει βουλευτές και συντρόφους (και τον κ. Καμμένο, άραγε;) δεν έχει αλλάξει, παραμένει ανατροπέας και επαναστάτης και απλώς κάνει... τακτικές υποχωρήσεις για να πετύχει τους στρατηγικούς του στόχους. Φυσικά, το μυαλό του είναι κολλημένο στο πώς δεν θα χάσει την... πεφιλημένη εξουσία! Αν κρίνει ότι εξυπηρετεί τα σχέδιά του, είναι βέβαιο ότι δεν θα δίσταζε να παραστεί και στις τελετές...μουσείου και για τον Ζέρβα!
Ας αφήσουμε τους νεκρούς να θάβουν τους νεκρούς τους. Έχουμε πιο επείγοντα και πιεστικά πράγματα να κάνουμε, για να μην θάψουμε την χώρα...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια