 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Να θυμίσουμε ότι η απόσχιση των Σκοπίων από τη Γιουγκοσλαβία το φθινόπωρο του 1991, ύστερα από δημοψήφισμα, ήταν το μόνο βελούδινο διαζύγιο σε μια ασύντακτη, συγκρουσιακή και αιματηρή διάλυση της Ομοσπονδίας που ίδρυσε ο Τίτο το 1945.
Ο Γκλιγκόροφ διαπραγματεύτηκε την ανεξαρτησία της χώρας του με τον Μιλόσεβιτς και την ηγεσία του ομοσπονδιακού στρατού στο πλαίσιο της κοινής απειλής που ένιωθαν και οι δύο χώρες από τον αλβανικό εθνικισμό. Σε ένδειξη εμπιστοσύνης μάλιστα οι δυνάμεις του ομοσπονδιακού στρατού κατά την αποχώρησή τους από τη σημερινή ΠΓΔΜ άφησαν επιτόπου τον βαρύ οπλισμό τους. Η σύγκρουση του Βελιγραδίου με τις ΗΠΑ και τη Δύση δεν επέτρεψε ποτέ την ενεργοποίηση της αντιαλβανικής συμμαχίας που είχαν ντε φάκτο συνάψει οι Μιλόσεβιτς και Γκλιγκόροφ και ακόμη χειρότερο, μετά την αλβανική εξέγερση στην ΠΓΔΜ την άνοιξη του 2001 που ακολούθησε την επέμβαση του ΝΑΤΟ για το Κόσοβο την άνοιξη του 1999, τα Σκόπια με τη Συμφωνία της Οχρίδας περιήλθαν υπό την ομηρεία του αλβανικού παράγοντα καθώς Τίρανα και Πρίστινα είχαν αναγορευθεί από τις ΗΠΑ σε εγγυητή της σταθερότητας της χώρας.
Σήμερα η ΠΓΔΜ, εγκλωβισμένη στον εθνικιστικό μικρομεγαλισμό που κατά κύριο λόγο γιγάντωσε ο Γκρούεφσκι, έχει αυτοεγκλωβιστεί σε αδιαλλαξία που εμποδίζει κάθε διευθέτηση με την Αθήνα, εισπράττει ένα σκληρό μήνυμα από το Βελιγράδι ότι τη θεωρεί καμένο χαρτί στον στρατηγικό του σχεδιασμό. Γεωπολιτικό παράδοξο χωρίς προηγούμενο τα Σκόπια να μην έχουν αναζητήσει στενή συνεργασία με τις δύο γειτονικές χώρες που δεν έχουν εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος τους, την Ελλάδα και τη Σερβία, και να επενδύουν μόνο στην όποια πίεση ήθελε να ασκήσει η Ουάσιγκτον στα Τίρανα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια