Αρκετούς μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω αρθρογραφίας μου αλλά και δημόσιων τοποθετήσεων είχα εκφράσει την άποψη ότι η εκστρατεία του Ντόναλντ Τράμπ, με στόχο την εκλογή του αποτελούσε ένα κίνημα το οποίο ξεπερνούσε κατά πολύ το ίδιο το πρόσωπο και στην ουσία ήταν ένας ξεσηκωμός,
ο οποίος οδηγούσε σε μια ανώμαλης προσγείωσης επιστροφή στην πραγματικότητα.
Η εκλογή του, Προέδρου πλέον, Ντόναλντ Τράμπ, επιβεβαίωσε αυτή μου την αίσθηση, κόντρα στην επικρατούσα λογική. Η αίσθησή μου, κατά τη διάρκεια της περιόδου μετάβασης της εξουσίας από την Προεδρία Ομπάμα, στην Προεδρία Τράμπ, πάλι κόντρα στις επικρατούσες απόψεις και προβλέψεις, ήταν ότι ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος, εννοούσε πλήρως αυτά τα οποία είχε εξαγγείλει ότι θα κάνει ως Πρόεδρος. Οι πρώτες ημέρες του στο Λευκό Οίκο, φαίνεται να δικαιώνουν αυτή την αίσθηση.
Συζητώντας με έναν καλό φίλο υπέπεσε στην αντίληψή μου μια συνέντευξη που έδωσε στο BBC, ο καθηγητής Τέντ Μάλοκ (http://www.bbc.com/news/business-38749884), το πρόσωπο το οποίο ο Πρόεδρος Τράμπ, σκοπεύει να τοποθετήσει ως πρέσβη των ΗΠΑ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συνέντευξη αυτή και τα λεγόμενα του κ. Μάλοκ, με έκανε να προβληματιστώ έντονα και να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι ο Πρόεδρος Τράμπ και η ομάδα του, έχουν πλήρως διαμορφωμένο σχέδιο για τη μετάβαση από το μέχρι σήμερα αποσαθρωμένο και στο δια ταύτα αποτυχημένο σύστημα, σε ένα νέο διεθνές πλαίσιο το οποίο πολύ απλά θα αποτελέσει επιστροφή, αλλά κυρίως προσαρμογή στην πραγματικότητα.
Οι τοποθετήσεις του καθηγητή Μάλοκ, για την ΕΕ και για το Ευρώ, ήταν απόλυτα ωμές, και στην ουσία είπε αυτό που όλοι σκέφτονται αλλά τρέμουν να παραδεχτούν, πόσο μάλλον να το πουν. Στην πραγματικότητα τρέμουν να ακούσουν την ίδια τη φωνή τους να το λέει.
Η ΕΕ και το Ευρώ, ήταν ένα όμορφο , στα χαρτιά και τις βαρύγδουπες ομιλίες και εξαγγελίες όνειρο, το οποίο εξελίχθηκε σε μια καλή και επικερδή επιχείρηση πλουτισμού μια ελίτ, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είχε στον κέντρο της πολιτικής της την βελτίωση του επιπέδου της καθημερινής ζωής των κοινωνιών των χωρών της Ευρώπης.
Αντίθετα, εξελίχθηκε σε μια προσπάθεια, χωρίς όπλα αυτή τη φορά, δημιουργίας μιας γερμανικής Ευρώπης, με μέσο υλοποίησης το κοινό νόμισμα και τη δήθεν ενωμένη Ευρώπη.
Στην ουσία εξελίχθηκε σε ένα παρά φύση εγχείρημα, το οποίο ήταν καταδικασμένο να αποτύχει, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει ξεκινήσει ανεπιστρεπτί η πορεία ξηλώματός του, με αποκλειστικά δική του ευθύνη.
Παρόλα αυτά, η πτώση του και το ξήλωμα της παρασιτικής γραφειοκρατίας που έχει δημιουργήσει στις Βρυξέλλες, θα είναι επίπονη, ίσως μάλιστα αιματηρή.
Ο Πρόεδρος Τράμπ, ήταν απλός ο μοχλός που λόγω της δύναμης που εκπροσωπεί η χώρα του, πυροδότησε αυτή τη διαδικασία.
Μέσα στο 2017, υπάρχουν μια σειρά εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη, οι οποίες θα αποτελέσουν ουσιαστικά πλήγματα στο ήδη σοβαρότατα πληγωμένο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το βράδυ των αποτελεσμάτων των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, χρησιμοποίησα μια φράση την οποία επαναλαμβάνω και εδώ, «Επόμενη Στάση Παρίσι». Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία στις 23 Απριλίου, θα αποτελέσουν, μετά το Brexit, το επόμενο ισχυρό πλήγμα στο γερμανικά δομημένο, αλλά με πήλινα πόδια, οικοδόμημα των Βρυξελλών. Ακόμα και εάν η Μαρί Λεπέν, χάσει στο δεύτερο γύρο των εκλογών, αμέσως μετά ακολουθούν βουλευτικές εκλογές με το φάσμα μιας γαλλικής προεδρίας με Πρωθυπουργό Λεπέν, να είναι σοβαρό ενδεχόμενο. Υπάρχουν οι εκλογές στην Ολλανδία, όπου οι δυνάμεις, που το επικρατών, μέχρι σήμερα, σύστημα αρέσκεται να αποκαλεί, απλουστευτικά, ακροδεξιές, πολύ δύσκολα θα χάσουν τις εκλογές. Στη συνέχεια έρχεται η εκλογική αναμέτρηση στη Γερμανία. Και μόνο το γεγονός ότι το οικοδόμημα Μέρκελ – Σόϊμπλε απειλείται, από την τραγική περίπτωση, Μάρτιν Σούλτς, λέει πολλά για την Ευρώπη, αλλά και την ίδια τη Γερμανία, που έχει οικοδομήσει το Βερολίνο. Και ας μην ξεχνάμε και την Ιταλία, όπου όπως όλα δείχνουν το φάσμα Γκρίλο, πλανάται πάνω από την Ρώμη.
Ακόμα όμως και όλα αυτά να μην γίνουν πραγματικότητα, το γεγονός ότι έχουν φτάσει στο κατώφλι και κτυπούν με ένταση την πόρτα, φωνάζει από μόνο του.
Η συνάντηση της Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, Τερέζα Μέι, με τον Πρόεδρο Τράμπ, δείχνει ότι η ηγεσία του Αγγλοσαξωνικού κόσμου, έχει πάρει απόφαση να ξεκαθαρίσει το λογαριασμό, με το οικοδόμημα που ανόητα και εγκληματικά επέτρεψαν μια σειρά Πρόεδροι των ΗΠΑ και Πρωθυπουργοί του Ηνωμένου Βασιλείου, να οικοδομήσει η Γερμανία, και οι διάφοροι απατεώνες τύπου, Τζόρτζ Σόρος, κάτω από τη μύτη τους.
Η Ελλάδα, είναι η χώρα που περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώπη, έχει ζήσει την αγριότητα του Βερολίνου. Αυτό βέβαια, εάν θέλουμε να είμαστε απόλυτα δίκαιο, δεν δίνει άφεση αμαρτιών, στις εγκληματικές πολιτικές που όλοι ακολουθήσαμε και συνεχίζουμε να ακολουθούμε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, αρνούμενοι να εκσυγχρονίσουμε και να ενισχύσουμε τη χώρα μας, εκμεταλλευόμενοι τα πλεονεκτήματα της. Απλά μπήκαμε όλοι στο μέλι που μας σέρβιρε το μαγαζί των Βρυξελλών, για να έρθει σήμερα ο μάνατζερ του μαγαζιού το Βερολίνο, να μας ζητήσει να επιστρέψουμε το μέλι σε αίμα.
Η ώρα λοιπόν έφτασε. Ο Πρόεδρος Τράμπ, το Brexit και η Μεγάλη Βρετανία, δίνουν μια τεράστια ευκαιρία. Κανένα Eurogroup, καμία αξιολόγηση, δεν πρόκειται να οδηγήσει σε σωτηρία της χώρας, Αντίθετα, εκεί που είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει είναι σε περισσότερο πόνο και αίμα για τον απλό Έλληνα πολίτη.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, όπως διάγει μέχρι σήμερα, λειτουργεί ως απλό εκτελεστικό όργανο των Βρυξελλών, αρνούμενο να αντιληφθεί τη σκληρή πραγματικότητα και το νέο διεθνές πλαίσιο το οποίο έχει ξεκινήσει να διαμορφώνεται.
Η ελληνική κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, βρίσκονται με δική τους ευθύνη, για μια ακόμη φορά στη μέγγενη του Βερολίνου και του εκτελεστικού του οργάνου που ακούει στο όνομα Βρυξέλλες – Ευρωζώνη.
Η αντιπολίτευση, εάν πραγματικά επιθυμεί να παρουσιάσει στην ελληνική κοινωνία μια ενναλακτική απέναντι στην κυβέρνηση πρόταση, δεν μπορεί να αγνοεί τις οφθαλμοφανείς εξελίξεις σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο και να σιωπά απέναντι στις εγκληματικές συμπεριφορές του φαύλου συστήματος, Βερολίνου – Βρυξελλών. Δεν μπορείς να αντιπολιτευτείς τον Αλέξη Τσίπρα, χωρίς να ασκήσεις την οφειλόμενη κριτική στο Βερολίνο και τους υπαλλήλους του στις Βρυξέλλες. Τα ίδια κάνει και ο Φιγιόν στη Γαλλία και έχει αρχίσει να βλέπει την πλάτη της Λεπέν στις δημοσκοπήσεις. It’s time to wake up and smell the coffee.
Και όσο να ακούγεται παράξενο, ο κ. Τσίπρας από το πουθενά έχει μπροστά του μια ευκαιρία. Εάν αντιληφθεί ότι ακόμα και να κλείσει η πολυθρύλητη αξιολόγηση, και ικανοποιηθεί η δίψα του Βερολίνου για αίμα, τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο για τη χώρα. Σε λίγους μήνες πάλι στην ίδια και χειρότερη κατάσταση θα βρεθούμε. Και τότε ο δρόμος θα είναι χωρίς επιστροφή.
Η Ελλάδα, μπορεί να αποτελέσει το μοχλό, στο εσωτερικό της Ευρώπης, της αλλαγής που προωθούν οι δυνάμεις που έφεραν το Brexit και την Προεδρία Τράμπ. Πρόκειται για δύσκολο εγχείρημα που χρειάζεται κότσια και σχέδιο. Εάν, αποφασίσει να κάνει τη ρήξη, δεν θα είναι κάτι εύκολο και θα πρέπει να εξηγήσει το γιατί. Και πάνω από όλα θα πρέπει να αποδεχθεί την ευθύνη ότι για τα δυο χρόνια που η χώρα βούλιαζε πιο πολύ στο βούρκο της γερμανικής Ευρώπης. Κάτι που θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Όσο όμως, η αντιπολίτευση σιωπά, έναντι της γερμανικής Ευρώπης, έχει την ευκαιρία.
Η ευκαιρία, ελέω Brexit και Προεδρίας Τράμπ, είναι εδώ. Και είναι διαθέσιμη και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση. Ο Πρωθυπουργός ευρισκόμενος στην κυβέρνηση έχει ένα προβάδισμα. Το μόνο που μένει είναι κάποιος να την αρπάξει. Ναι στην Ευρώπη, αλλά όχι στη γερμανική Ευρώπη.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
 το Παρίσι;){kind=link}
0 Σχόλια