Τα ορατά διά γυμνού οφθαλμού και βιωμένα, πλέον, από κάθε πολίτη, έρχονται κάθε τόσο να επιβεβαιωθούν και από τα στατιστικά στοιχεία. Όπως αυτά του διεθνούς οργανισμού Credit Suisse για τις περιουσίες των Ελλήνων και η σχετική ανάλυση από τον ΣΕΒ.
Από τα στοιχεία δεν προκύπτει μόνο η ιλιγγιώδης και πρωτοφανής σε ειρηνική περίοδο απώλεια εθνικού πλούτου, που προκάλεσαν μνημόνια και προγράμματα λιτότητας. Πέραν ακόμη της μαζικής φτωχοποίησης κάθε νοικοκυριού χωριστά αναδεικνύεται σε όλο το... μεγαλείο της η βασική αιτία της ελληνικής χρεοκοπίας.
Κι αυτή δεν ήταν άλλη από το στρεβλό παραγωγικό και αναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο και τις βασικές πολιτικές προ κρίσης. Ο ΣΕΒ στέκεται κυρίως στη συσσώρευση περιουσιών μέσω του υπερδανεισμού του Δημοσίου, της μεγάλης παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής. Πράγμα το οποίο κατατάσσει την Ελλάδα σε μια ειδική κατηγορία από τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Κι άλλες δρεπανηφόρες παθογένειες και ιδιαιτερότητες θα μπορούσαν να προστεθούν. Από τις αποεπενδύσεις, έως το πελατειακό κράτος. Το ουσιώδες, όμως, δεν είναι η απαρίθμησή τους. Αλλά το διά ταύτα... Το πρώτο και άμεσο, για την καθημερινότητα, είναι ότι η εναπομείνασα περιουσία, από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα, δεν επιδέχεται άλλη φορολόγηση. Κάθε παραπέρα ακρωτηριασμός με πρόσθετες επεμβάσεις συνεπάγεται δραματική όξυνση του προβλήματος επιβίωσης. Αλλά και καθιστά ακόμη πιο σκοτεινό το μέλλον των μελλοντικών γενιών.
Το κυριότερο, όμως, αν δεν μείνουμε στους απολογισμούς, είναι η κατεπείγουσα εθνική ανάγκη για ένα νέο οικονομικό υπόδειγμα. Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, όσο γίνεται ταχύτερα για την παραγωγή πλούτου.
Από τα στοιχεία δεν προκύπτει μόνο η ιλιγγιώδης και πρωτοφανής σε ειρηνική περίοδο απώλεια εθνικού πλούτου, που προκάλεσαν μνημόνια και προγράμματα λιτότητας. Πέραν ακόμη της μαζικής φτωχοποίησης κάθε νοικοκυριού χωριστά αναδεικνύεται σε όλο το... μεγαλείο της η βασική αιτία της ελληνικής χρεοκοπίας.
Κι αυτή δεν ήταν άλλη από το στρεβλό παραγωγικό και αναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο και τις βασικές πολιτικές προ κρίσης. Ο ΣΕΒ στέκεται κυρίως στη συσσώρευση περιουσιών μέσω του υπερδανεισμού του Δημοσίου, της μεγάλης παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής. Πράγμα το οποίο κατατάσσει την Ελλάδα σε μια ειδική κατηγορία από τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Κι άλλες δρεπανηφόρες παθογένειες και ιδιαιτερότητες θα μπορούσαν να προστεθούν. Από τις αποεπενδύσεις, έως το πελατειακό κράτος. Το ουσιώδες, όμως, δεν είναι η απαρίθμησή τους. Αλλά το διά ταύτα... Το πρώτο και άμεσο, για την καθημερινότητα, είναι ότι η εναπομείνασα περιουσία, από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα, δεν επιδέχεται άλλη φορολόγηση. Κάθε παραπέρα ακρωτηριασμός με πρόσθετες επεμβάσεις συνεπάγεται δραματική όξυνση του προβλήματος επιβίωσης. Αλλά και καθιστά ακόμη πιο σκοτεινό το μέλλον των μελλοντικών γενιών.
Το κυριότερο, όμως, αν δεν μείνουμε στους απολογισμούς, είναι η κατεπείγουσα εθνική ανάγκη για ένα νέο οικονομικό υπόδειγμα. Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, όσο γίνεται ταχύτερα για την παραγωγή πλούτου.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια