Το drone έχει ως «πρότυπο» ένα είδους θαλασσοπουλιού του βορείου Ατλαντικού (gannet), που μπορεί να πιάνει ψάρια βουτώντας από τον ουρανό με ταχύτητα περίπου 100 χλμ/ ώρα, ενώ τα ιπτάμενα ψάρια μπορούν να πετάγονται μόνα τους από το νερό στον ουρανό, όπου τα πτερύγιά τους τα βοηθούν να διασχίζουν αρκετά μεγάλες αποστάσεις.
Το αεροσκάφος των μηχανικών του Imperial College London, ονόματι AquaMAV συνδυάζει αυτά τα χαρακτηριστικά για σκοπούς όπως η ανάλυση της ποιότητας του νερού, μετρήσεις όσον αφορά στην περιεκτικότητα σε αλάτι (για αξιολόγηση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής) κ.α.
Προς το παρόν, για αυτούς τους σκοπούς χρησιμοποιούνται θαλάσσια σκάφη, οπότε τα πλεονεκτήματα του AquaMAV είναι προφανή, καθώς παρέχει δείγματα με μεγάλη ταχύτητα, ενώ μπορεί επίσης να επιχειρήσει σε επικίνδυνες για τους ανθρώπους περιοχές.
Ένα από τα πιο συνηθισμένα πλεονεκτήματα των μικρών ιπτάμενων ρομπότ (drones) είναι πως δεν έχουν αρκετή ενέργεια για πεταχτούν από το νερό στον αέρα. Οι μηχανικοί του βρετανικού πανεπιστημίου λένε ότι ξεπέρασαν το πρόβλημα αυτό μιμούμενοι τον τρόπο που το κάνουν τα ιπτάμενα ψάρια: Το AquaMAV αποθηκεύει στο εσωτερικό του διοξείδιο του άνθρακα για να πεταχτεί στον αέρα, όπου και αναπτύσσονται φτερά τα οποία του επιτρέπουν να ίπταται.
Το βάρος του είναι μόλις 200 γραμμάτια, και μπορεί να πιάνει ταχύτητες περίπου 48 χλμ/ ώρα ξεκινώντας από σημείο κάτω από την επιφάνεια του νερού, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως μπορεί να πετάγεται στον αέρα ακόμα και αν η θάλασσα είναι ταραγμένη.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια