Τις τελευταίες μέρες οι αναλυτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης συγκλίνουν στην εκτίμηση πως ο Τσίπρας θα πάει σε εκλογές, κάπου στις αρχές του Φεβρουαρίου, με τη λογική της «δεξιάς παρένθεσης».
Με απλά λόγια δηλαδή πως θα αντιγράψει τη στρατηγική Σαμαρά από την ανάποδη. Θα αφήσει ανοιχτή την αξιολόγηση και θα πετάξει την «καυτή πατάτα» στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη για να «καεί» μέσα στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του.
Πιστεύω πως οι εκτιμήσεις αυτές δεν «διαβάζουν» σωστά τον Τσίπρα και μένουν σε μια επιφανειακή προσέγγιση των πολιτικών πραγμάτων. Ο Τσίπρας δεν σχεδιάζει εκλογές και πολύ περισσότερο δεν σχεδιάζει εκλογές με τη λογική της «δεξιάς παρένθεσης». Ο Τσίπρας κατάλαβε από τη δική του περίπτωση πως οι σχεδιασμοί επί χάρτου δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία. Οι αναλυτές που βλέπουν σήμερα τον Τσίπρα να στήνει κάλπες είναι οι ίδιοι που πίστευαν πως θα «πέσει» στους πρώτους τρεις μήνες, άντε βαριά έξι.
Ο Τσίπρας όχι μόνο δεν «έπεσε», πήγε στους εννιά μήνες σε εκλογές και τις κέρδισε κι έκανε κι ένα δημοψήφισμα ενδιάμεσα. Επιπλέον, ψήφισε ό,τι δεν θα μπορούσε κανένας άλλο να ψηφίσει, ξεκαθάρισε το κόμμα του από τους «τρελούς» που ονειρεύονταν «ρεσάλτο» στο Νομισματοκοπείο κι έκανε κι έναν ανασχηματισμό που του έχει δώσει μια συμπαγή κυβερνητική ομάδα, η οποία δεν εκπροσωπείται πλέον από την «ελλειμματική» Γεροβασίλη αλλά από τον «συγκροτημένο» Δημήτρη Τζανακόπουλο που έχει πολιτικό λόγο στην επικοινωνία του και δεν περιορίζεται σε επικοινωνιακές «ατάκες» όπως κάνουν οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης.
Τα σημειώνω όλα αυτά διότι είναι η απόδειξη πως ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος να παραμείνει στην κυβέρνηση όσο μπορεί και επ” ουδενί δεν σκέφτεται να παραδώσει την εξουσία. Γνωρίζει ασφαλώς πως υπάρχουν τα «πάνω» και τα «κάτω». Είναι ο λόγος που η πολιτική και το χρηματιστήριο απαιτούν «γερό στομάχι» και φαίνεται πως το έχει. Κι αν ορισμένοι λένε πως έχασε την ψυχραιμία του στην Κρήτη, προσωπικά δεν το πιστεύω. Ξέρει απλά πως είναι στα «κάτω» του αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει από το να συνεχίσει να μένει στο τιμόνι της διακυβέρνησης κάνοντας στοχευμένη πολιτική εκεί που ο ίδιος πιστεύει πως θα αποκομίσει κομματικά οφέλη και όχι εκεί που έχει ανάγκη η οικονομία. Για την Αριστερά και τον Τσίπρα η πολιτική ήταν, είναι και θα είναι πάνω από την οικονομία.
Μπορεί λοιπόν η κυβέρνησή του να χρωστάει ένα σωρό λεφτά σε ιδιώτες αλλά οι «μποναμάδες» πάνε στους χαμηλοσυνταξιούχος που τους είχε και τους ξαναθέλει μαζί του, όπως επίσης και στους αγρότες, οι οποίοι στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τώρα έχουν αρχίσει να στρέφονται μαζικά προς το ΠΑΣΟΚ. Κι αυτή την πολιτική «διαρροή» ο Τσίπρας θέλει να την ανακόψει.
Επιπλέον απ’ ότι φαίνεται ο Τσίπρας θα καταφέρει να πάρει «συγχωροχάρτι» από τους δανειστές για το επίδομα στους συνταξιούχους και για τον ΦΠΑ στα νησιά, έστω κι αν έχει μείνει μόνος ο Σόιμπλε να κάνει τον «κακό», σε ένα παιχνίδι πολιτικών εντυπώσεων. Και δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα πάρει «συγχωροχάρτι». Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τις 100 δόσεις. Οπότε ή ο Τσίπρας έχει έναν τρόπο να διαπραγματεύεται παρασκηνιακά ή απλά μεταδίδει την αίσθηση πως τον νοιάζει τίποτα κι αυτό κάνει τους δανειστές να ανησυχούν περισσότερο από τον ίδιο.
Γιατί λοιπόν να πάει σε εκλογές; Άλλωστε στην Αριστερά οριζόντια δεν υπάρχει η παραμικρή εμπιστοσύνη στις δημοσκοπήσεις. Ούτε τις πιστεύουν, ούτε χαράζουν την πολιτική τους με βάση αυτές, όπως κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ο Τσίπρας πιστεύει πως θα πέσουν άλλη μια φορά έξω και πως όταν εκείνος κρίνει πως είναι η ώρα των εκλογών θα μπορέσει να πάρει το καλύτερο που μπορεί. Και το καλύτερο που μπορεί δεν έχει να κάνει με το 36% που πέτυχε αλλά με το 4% που ξεκίνησε την πολιτική του διαδρομή του ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό άλλωστε ήταν το «μεγάλο κόλπο» που έπιασε.
Είναι σαν να κερδίζει κάποιος 36 εκατομμύρια και να έρχεται το ΚΕΦΟΜΕΠ να του παίρνει τα 16. Ε, δεν θα κλαίει για τα 16 αλλά θα σκέφτεται πως έχει 20 εκατομμύρια όταν στο λογαριασμό του δεν υπήρχε παρά ένα χιλιάρικο. Αυτή είναι η ψυχολογία και η αντίληψη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος να κλωτσάει κάθε φορά το «τενεκαδάκι» της διακυβέρνησής του κι όσο πάει… Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά φρούδες (αντιπολιτευτικές) ελπίδες.
Συνεπώς η σύσταση στους «στρατηγούς» της αντιπολίτευσης είναι μία: Αλλάξτε μυαλά!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια