Συγγραφέας
Δυο νεοϋορκέζοι άραβες με μούσι μπήκαν στο αεροπλάνο να πάνε από Λονδίνο Νέα Υόρκη. Μίλαγαν αγγλικά μεταξύ τους. Πλην όμως η μαμά του ενός τηλεφώνησε και για μισό λεπτό ο γιός της μίλησε αραβικά, μέσα στ’ αυτιά των υπολοίπων.
Μια κυρία και ένας κύριος σηκώθηκαν και απαίτησαν να κατέβουν αμέσως από το αεροπλάνο. Θα σκέφτηκαν, νεαροί άραβες είναι, πού ξέρω εγώ εάν δεν με ανατινάξουν πάνω από τον Ατλαντικό; Και έτσι, ωραία και καλά, το πλήρωμα τους πέταξε έξω και η πτήση ξεκίνησε μόνον με χριστιανούς.
Το συμβάν, σύμφωνα με τις ειδήσεις, έγινε μόλις χθες. Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε. Σε συνθήκες σταυροφορίας του 12ου αιώνα, σε πόλεμο δηλαδή μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανισμού. Ο πόλεμος αυτός έχει βεβαίως πολιτική αφετηρία, αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το θεμέλιό του είναι θρησκευτικό. Είναι πολιτισμικό.
Η κοινωνική βάση του ζητήματος δεν είναι το πρωτεύον. Και ο περουβιανός είναι φτωχός. Και ο αφρικάνος. Και αυτοί δέχονται την αποικιοκρατική πολιτική της Δύσης πάνω στις πλάτες τους και ζουν σε τρώγλες. Δεν αρπάζουν όμως φορτηγά να ορμάνε μέσα σε αγορές, ούτε ρίχνουν αεροπλάνα. Αλλιώς αντιδρούν. Τζιχάντ κάνουν μόνον οι μουσουλμάνοι. Και ειδικώς οι άραβες μουσουλμάνοι, οι οποίοι έχουν στην θρησκευτική τους παράδοση τον πόλεμο εναντίον των απίστων.
Για τη μουσουλμανική παράδοση οι χριστιανοί υπήκοοι υπάγονται στη μουσουλμανική ιερατική τάξη, όπου η μόνη δυνατότητα που έχουν είναι να αποφύγουν τον βίαιο εξισλαμισμό διά των όπλων και να διατηρήσουν την πίστη τους, υπό την προϋπόθεση της πλήρους πολιτικής υποταγής. Ωστόσο, σταθερός στόχος του Ισλάμ, όπως επιτάσσει η παράδοση του Κορανίου, είναι η παγκόσμια επικράτησή του και επομένως οι κατακτημένοι χριστιανοί αντιμετωπίζονται ως υποψήφιοι στόχοι της τζιχάντ.
Δεν πρέπει δηλαδή να διαφεύγει της προσοχής η ιδιαίτερη πολεμική φύση του μουσουλμανισμού, που ενισχύονταν και από τη δράση των ιερών ταγμάτων: «Παρατηρούμε, λοιπόν, μια διφυή οργάνωση στα Τάγματα της εποχής, μια οργάνωση όμως, η ποιότητα και η ουσία της οποίας φανέρωναν το ιεροπολεμικό άρα πολιτικό νόημα της συγκροτήσεώς τους: από την μια πλευρά οι Δερβίσηδες και από την άλλη οι πολεμιστές / γαζήδες… Παράλληλα η έννοια του Jihad προσαρμόστηκε απολύτως στο πολεμικό τους πνεύμα, αλλά και στην έμφυτή τους τάση για επεκτατισμό. Η διφυής οργάνωση των θρησκευτικών μισιοναρίων δερβίσηδων και πολεμιστών / γαζήδων ήταν προϊόν της περίεργης συμμείξεως του ισλαμισμού με τον τουρκισμό»[1].
Το Κοράνι μάλιστα αναφέρει συγκεκριμένα: «Να πολεμάτε εναντίον όποιου δεν πιστεύει στο Θεό και στην έσχατη μέρα. Να πολεμάτε επίσης εναντίον των εβραίων και των χριστιανών, οι οποίοι δεν πρεσβεύουν την πίστη της αλήθειας. Να πολεμάτε εναντίον τους, έως ότου όλοι πληρώσουν τον φόρο υποτέλειας και ταπεινωθούν»[2].
Υπό την προϋπόθεση ότι το αραβικό έθνος ζούσε υπό καθεστώτα δικής του επιλογής, η συμβίωση με τη Δύση ήταν σχετικώς αρμονική, εφόσον το λαϊκό μουσουλμανικό στοιχείο ακολουθούσε τις επιλογές της κυρίαρχης πολιτικής τάξης και δεν υιοθετούσε πρακτικές τζιχάντ, ούτε είχε τέτοια δυνατότητα, εφόσον οι μετακινήσεις πληθυσμών ήταν ελεγχόμενες.
Ωστόσο, από τα τέλη του 80, όταν η Δύση μπήκε ορμητικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, των ανοιχτών συνόρων και της πολυ - πολιτισμικής κοινωνίας - απαιτήσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος- τα αραβικά κράτη κατέρρευσαν και οι λαϊκοί μουσουλμανικοί πληθυσμοί εγκαταστάθηκαν στις δυτικές πρωτεύουσες, μαζί με όλο το πολιτισμικό τους φορτίο.
Το φορτίο αυτό όμως είναι ασύμβατο με τις δυτικές κοινωνίες, σε καθεστώς μαζικής εγκατάστασης και συμβίωσης. Το πρόβλημα λοιπόν είναι άλυτο, διότι η Δύση ξέχασε πως τα έθνη δεν ορίζονται με πολιτικά κριτήρια, αλλά πρωτίστως με πολιτισμικά, ως κοινότητες γλώσσας, θρησκείας και εθίμων. Ένα τυνήσιος λοιπόν δεν μπορεί ποτέ να γίνει εντελώς Γάλλος. Και το αντίστροφο.
Επομένως, εφόσον η Δύση αποφάσισε να εξοπλίσει τους φτωχούς μουσουλμάνους για να ρίξουν τον Καντάφι και τον Σαντάμ και να φέρει για τις βιομηχανίες της εκατομμύρια μουσουλμάνους στην Ευρώπη, τώρα θα υποστεί και τις συνέπειες. Την τζιχάντ.
Και η τελική συνέπεια όλων αυτών θα είναι το μαζικό πογκρόμ εναντίον των μουσουλμάνων. Δηλαδή μια νέα δυτική σταυροφορία.
[1] Ιωάννη Μάζη, Ο ισλαμικός ταγματικός μυστικισμός και οι συσχετισμοί του με τον Οθωμανικό Τεκτονισμό, Παπαζήσης, Αθήνα 2000, σ. 7.
[2] Εμμ. Γριπαίου, Χριστιανισμός και Κοράνι…ό.π., σ. 125-126.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια